22 maio 2007
Sábeslle tan sumamente umami
Nun ensaio cuase-científico [permítome o luxo de non ler apenas novela. Considero de mal gusto que me raien unha vez máis con que a vida en parella é fodida e sen parella máis aínda, ou non, aliñado todo con catro ou cinco detalles da vida cultural do momento. Non teño por que seguir xustificándome]…mmm… retomo e puntualizo: nun libro misceláneo sobre ciencia leo que:
Se considera que el GMS [glutamato monosódico] intensifica el quinto gusto que se da de forma natural en algunos alimentos (los otros gustos mejor conocidos son: dulce, agrio, amargo, salado). Este quinto sabor se llama en japonés umami y se describía a veces como un gusto salado parecido al de la carne o el caldo
Que revelación. Un misterioso quinto gusto, cuxa esencia garda o denostado glutamato monosódico da comida china que como a raudais. O segredo mellor gardado da lendaria lonxevidade chinesa? Dos seus enigmáticos sabores a rata fritida estilo Pekín e magret de micho rueiro con raias? Do seu acomplexado polo e os seus violentos mollos?
O segredo da súa industria textil de roupa interior de fantasía por 5 euros?
Os xaponeses crearon nomes para cousas inauditas, cousas que nós tardariamos tres frases subordinadas en dicir. Por exemplo, relativas ao campo das emocións e os sentimentos provocados polo clima. Supoño que a un oriental névalle dentro. E a nós fascínanos a máquina quitaneves.
Un xaponés di torpemente “eu”. Referirá a si mesmo nunha despoxada terceira persoa. E refutará calquera afago persoal que lle brindes, malia que a súa obviedade dañe a vista.
Un xaponés pode darlle extrema importancia ao teu grupo sanguíneo. Case coa ansiedade coa que, nalgunha ocasión, un descoñecido che sonsaca o teu signo do zodíaco confiando en que non sexas unha caprichuda Libra ou unha airada Leo.
Un oriental cometerá centos de rarezas ante os nosos ollos ridiculamente rasgados.
Mais sen embargo umami será un significado real para el. Ese quinto gusto que a nós aínda nos resulta exótico identificar [e que é familiar como o sabor da carne, da proteína en xeral].
Así que, chegados a este momento estelar de la humanidade, recapitulemos: coñécense 7 marabillas do mundo antigo [e queren resucitar o certame..] e 7 mares e 7 moitas cousas, 6 sentidos [incluímos o sexto por imperativo cinematográfico], 5 sabores ao igual que 5 elementos, 4 poderes e 3 tristes tigres que comen trigo e 2 alternativas e 1 vida que se viva unha vez.
O umami é o sabor a proteína, ao igual que o doce revela o carbohidrato, o salgado o mineral, o amargo a posibilidade de toxinas e o agre, o deterioro. Umami é o tomate, o espárrago e a tenreira galega.
Agora ben: se as bágoas son salgadas, os ouriños amargos, a saliva doce e o seme agre… que hai en nós que sexa umami?
Poden probar unha mordedela do seu veludo antebrazo?
Desculpen. Quedei para cear iogur cun caníbal.
Datos de interese: encaixa o umami na teoría dos potenciadores do sabor da criatura mecánica? A do sushi con guaiaba ou as noces con pan [esta última é un clásico popular, como a do chocolate cun trago de zume de laranxa]?
Comprenden o que significa que levemos catalogando erroneamente os sabores culinarios durante séculos? Somentes confío en que a Pablo Conejo ou a Dani Castaño no se lles ocorra unha nova trama de conspiranoia medieval na que se aúnen sabores i elementos primordiais como eixe de varios crimes sucesivos trufados de contiños pseudotibetanos. Púxenlle unha vela a san buda para que queira alá que non aconteza iso.
Os países opulentos só falamos de comida. Os grandes cociñeiros empezan a formar novas castes de nobreza, como actores, futbolistas ou artistillas do mundo.
Somos obesos mentais
BSO: un tema opulento, que cecais saiba umami: Im Abendrot, o 4º dos 4 Derradeiros Lieder de Richard Strauss.
http://www.youtube.com/watch?v=1ILrWvAIWoM
4. Im Abendrot
Wir sind durch Not und Freude
gegangen Hand in Hand,
vom Wandern ruhen wir (beide)
nun überm stillen Land.
Rings sich die Täler neigen,
es dunkelt schon die Luft,
Zwei Lerchen nur noch steigen
nachträumend in den Duft.
Tritt her und lass sie schwirren,
bald ist es Schlafenszeit,
dass wir uns nicht verirren
In dieser Einsamkeit.
O weiter, stiller Friede!
So tief im Abendrot,
wie sind wir wandermüde-
ist dies etwa der Tod?
NO ROIBÉN DO SOLPOR
Entre tristezas e alegrías
levamos camiñado, man a man;
descansamos de pervagar tanto
sobre a terra silandeira.
Ao noso redor inclinan os vales
o aire xa escurece;
só dúas lavercas aínda alzan o voo,
soñando, na brisa perfumada.
Achégate e déixaas cantar;
axiña virá o tempo de durmir,
que non nos perdamos
nestas soidades.
¡O paz, inmensa e silenciosa,
tan fonda no roibén do solpor!
Estamos cansos de camiñar tanto,
seica será isto, así, a Morte?
Por suposto, amo esta peza.
E o final maestático que nesta versión de Jessye Norman cortan sen gusto nin clemencia
