...mmmm...

Gostei moito deste post :)
Bks
Tati

Non estiven en Frankfurt catro horas no aeroporto. Vivo en Berlín. Non é así.

Graciñas, Tati.

E grazas, Erika, pola testemuña en primeira persoa. Dasme para unha reflexión ao fío de todo o que non dis. Nese "así" do teu "non é así"... talvez te refires a que:

1.- Berlín non é como o aeroporto de Frankfurt. Moi amábel por corroborarmo, pero xa o imaxinaba. Do mismo xeito que fago a seguinte ecuación:

O aeroporto de Alvedro non é como Madrid enteiro

podo, mediante unha básica inferencia, deducir o mesmo do caso aeroporto de Frankfurt vs. Berlín

2.- Berlín non ten arboredas. Berlín non perdeu a guerra. Berlín non foi como unha femme fatale que tivo a mala sorte histórica de ser destrozada polo país máis pedante do globo despois de que a uns dirixentes se lles fose a pinza de mala maneira. Alemaña leva pedindo perdón e sendo a mala da película demasiado tempo. Non vexo que EEUU amose tanta condolencia por Hiroshima, Nagasaki, Vietnam, etc. Se te refires a iso, pois non sei qué dicirche.

3.- Berlín non é como a pinta Wim Wenders en O ceo sobre Berlín ou Tan lonxe, tan cerca. Vale. Agarrei as 4 cousas que sei de Berlín [perdeu a guerra, naceu Marlene Dietrich, hoxe é sinónimo de renacer de cultura europea, ten árbores e unha estatua da Niké no alto dunha columna] e dediqueime a utilizar esa cidade como pretexto para falar doutra.

A miña.

Na que vivo eu.


En realidade -e seguro que a miña torpeza como escritorzuela ten o 50% da culpa- as anécdotas encadeadas sobre Berlín e a miña relación distante con ela [un día rocei Alemaña 4 horas, un amigo fálame de Berlín, vin pelis de Wenders ou Fassbinder, canto en alemán...], relación distante ao meu pesar... todo iso funciona como envoltorio para falar doutra cousa. Non falo de Berlín. O título e o comezo son engados.

Encantaríame coñecer ese Berlín no que ti vives, pero máis coas túas propias palabras. Eu só podo falar da cidade na que vivo i esbozar un enorme signo de admiración por esa que non coñezo ou da que sei 4 trivialidades que sabe todo o mundo.

Diso, máisoumenos, vai o artigo.

Así que o teu "Berlín non é así", non sei moi ben por que vai, en concreto.

O don do escritor, que nada a ver ten co "escritorzuelo", reside en poder tomar como escusa calquera cousa para falar do que se lle antoxa. Por iso precisamente gostei do post. Pensei que resultaba obvio :)
+ bks
Tati

Ah, claro, Tati. O da escritorzuela que asina estas páxinas non ía polo teu comentario, senón por outros.

Agradezo de veras as túas palabras. E si, coincido en que, en definitiva, o extraordinario consiste en atopar un macguffin atractivo para despois falar do que a un se lle antolla. É un engado. Pero ao engado sempre se enrosca a seducción, como unha serpe.

eu que tampouco nunca vin berlín, confío nas túas palabras ;)

tes que cantar en alemán pra min ;) visítoche esta semana.

biscochos!

Vivín en Alemania catro anos, dos dos oito aos doce anos. Vivín nas aforas de AAchen, Aquisgran, falaba alemán, ía a escola alemana. Facía longuísimos percorridos de camiño a esta escola, estaba a facerme un alemán, montaba no tranvía amarelo e baixaba a cidade, que tiña unhas burgas de auga quente como as de Ourense, pero cheiraban mal, moi mal. Pasei a infancia espiando niños de mirlos, inventándome amigos, era o único neno nunha enorme finca cun inmenso xardín e era consciente das ruinas da guerra, miraba intensamente a entrada dos refuxios antiaéreos no centro da cidade, imaxinaba os referentes das palabras cando algúen falaba da guerra. No xardín tapaba unha villa de rego un casco de soldado alemán, fora da finca camiño do sur, a cada pouco había tumbas de soldados, cruces chantadas nunha erva fina e escura, moito mais escura que a galega. Deutcheland. Sabía que algo terriben acontecera, sabía que había vontade de esquecemento, un dos xardiñeiros contaballe ao meu pai anecdotas da da alemania nazi...médicos xudeos boisimas persoas...seu xenro nazi entusiasta, que todabía ensinaba sen pudor o seu tatuaxe de da Gestapo no hombreiro. Deutcheland...Alí comecei a escoitar aos Beatles, vivín o acontecemento da morte de Kenedy e vin a uns vexos xudeso veciños chorar por algo acontecido para min tan lonxe, que non comprendía a súa emoción...tomei conta entón de que algo cunha dimensión escesiva todabía actuaba nos maiores....nas tristezas dos rostros...a súa gravedade...os abrigos marróns...No centro Galego, os domingos elevábase o optimismo pragmática con películas de John Wayne.
Alemaña.....encontreina moitísimos anos despois con Madame de Stael, con Horderlín, Novalis, Kolhaas...e comezei a sentir esa esfera de silencio tan alemana e dentro agora pronuncia as súas sentencias de cando en vez Celan, e repiteme un Salmo que fala duns xardíns onde viu por primeira vez un vestido de muller, estaba torturando Job a súa muller, logo de cortarlle o pescozo, millares de homes dun pobo chamado a perpeturar algo, exclamaron con voces de terror nas montañas, endurecéronselle os ollos, arrastraron a lingua polo deserto e durante corenta anos, beberon auga das rochas e naceu o destino.
Acolleronse a el os depravados, os lúcidos, os loucos foron a única resistencia,ornamentóuselle con cintas e sacouselles nas festas.
miguel levita

Vivín en Alemania catro anos, dos dos oito aos doce anos. Vivín nas aforas de AAchen, Aquisgran, falaba alemán, ía a escola alemana. Facía longuísimos percorridos de camiño a esta escola, estaba a facerme un alemán, montaba no tranvía amarelo e baixaba a cidade, que tiña unhas burgas de auga quente como as de Ourense, pero cheiraban mal, moi mal. Pasei a infancia espiando niños de mirlos, inventándome amigos, era o único neno nunha enorme finca cun inmenso xardín e era consciente das ruinas da guerra, miraba intensamente a entrada dos refuxios antiaéreos no centro da cidade, imaxinaba os referentes das palabras cando algúen falaba da guerra. No xardín tapaba unha villa de rego un casco de soldado alemán, fora da finca camiño do sur, a cada pouco había tumbas de soldados, cruces chantadas nunha erva fina e escura, moito mais escura que a galega. Deutcheland. Sabía que algo terriben acontecera, sabía que había vontade de esquecemento, un dos xardiñeiros contaballe ao meu pai anecdotas da da alemania nazi...médicos xudeos boisimas persoas...seu xenro nazi entusiasta, que todabía ensinaba sen pudor o seu tatuaxe de da Gestapo no hombreiro. Deutcheland...Alí comecei a escoitar aos Beatles, vivín o acontecemento da morte de Kenedy e vin a uns vexos xudeso veciños chorar por algo acontecido para min tan lonxe, que non comprendía a súa emoción...tomei conta entón de que algo cunha dimensión escesiva todabía actuaba nos maiores....nas tristezas dos rostros...a súa gravedade...os abrigos marróns...No centro Galego, os domingos elevábase o optimismo pragmática con películas de John Wayne.
Alemaña.....encontreina moitísimos anos despois con Madame de Stael, con Horderlín, Novalis, Kolhaas...e comezei a sentir esa esfera de silencio tan alemana e dentro agora pronuncia as súas sentencias de cando en vez Celan, e repiteme un Salmo que fala duns xardíns onde viu por primeira vez un vestido de muller, estaba torturando Job a súa muller, logo de cortarlle o pescozo, millares de homes dun pobo chamado a perpeturar algo, exclamaron con voces de terror nas montañas, endurecéronselle os ollos, arrastraron a lingua polo deserto e durante corenta anos, beberon auga das rochas e naceu o destino.
Acolleronse a el os depravados, os lúcidos, os loucos foron a única resistencia,ornamentóuselle con cintas e sacouselles nas festas.
miguel levita

Feliz día internacional da poesía!

(a 21 de marzo de 2007)

Vin que recitabas hoxe en Oleiros, unha mágoa non poder ir e sen máis un saúdo.

Eu tampouco estiven nunca en Berlín.