25 janeiro 2007
Frikismos da cidade
Por aclamacións populares [algo inventadas] hei darlle máis caña a este bloj.Disque o meu ritmo galápago de un ou un par de posts ao mes é demasiado... cómo dicilo... sideral. E o tempo humano hai tempo que non é sidéreo. O tempo humano hai tempo que non é nin sequera contemporáneo.
De feito, teño graves sospeitas de ser un ancestro de min mesma.
Pero isto non é un bloj de eumesma, malia todo, malia todos. Como empuño a firme convicción de devir anónima e de que todos os meus esforzos por roubarme a [i]alma en miles de fotos, gravarme en centos de minidiscs, estampar a miña sinatura con puntos suspensivos en millóns de documentos, reflectirme en nonseicántos espellos e ata protagonizar [ou agonizar] unha curtametraxe... van ser inútiles... pois xa non sei qué ía dicir. Esquecino.
[Ese esquecemento paréceme un mcguffin extraordinario para a literatura. De feito, creei unha morea de historias que... vaia, non sei. Non me lembro de qué carallo fago con elas]
Porque hoxe é hoxe e ademais chove, vou inmortalizar nestes circuítos mortais a unha serie de seres que conmoveron a estraña fibra da criatura mecánica [aka eumesma. Vaia. Paradoxo. Isto non era un bloj de eumesma] algunha vez ao longo dos seus [meus] anos sobre este planeta.
Noutras palabras, benvidos a...
FRIKS
[para os listos: sei cómo se escribe]
Unha palabra que, non sei por que, sempre que se pronuncia fai esbozar un sorriso de complicidade nos interlocutores. Unha especie de xaseidoquefalas, neno. A xente denosta e ama aos frikis, míraos con telescopio, inventa ser un deles, compra nas súas tendas, fala do que eles falan... Quen, pero pordios, quen son os frikis?
Salvando todo ese longo preámbulo que nos levaría por todbrowning-geek-otaku-rarita-pelos-gordodemierda-manga-amazmorradoandroide-timburton-trekkiesversusskywalkers-hevistocosasquevosotrosnocreeríais i etcétera, un friki hoxendía é alguén bastante notábel e, dende logo, alguén en quen confiaría para lle confesar as miñas secretas devocións......frikis. Abofé.
Sen embargo eu quero determe sobre outro tipo de frikis. Frikis máis inadvertidos, menos acoutados por unha idade determinada, un determinado número de grans ou videoxogos concretos. Frikis de andar por casa, de andar por cidade, seres fascinantes [leo que ese adxectivo que eu tanto emprego vén de fascinus, falo erecto. Será que...?].
Xente á que me quedei ollando en fite en máis dunha ocasión. Ou nunha soa e inmorredeira ocasión.
Xente que me fai pensar: en qué mundo me foi tocar a vida.
Xente desa que non repara en ti.
Xente como por exemplo
a.- O home que saudaba a todo o mundo. Imposíbel [e canalla] escapar da súa leve reverencia cranial pola rúa Real ou os Cantóns. Tiña bigote. Pouco peso. Coido que se trataba dun tipo cortés e desmemoriado. A desmemoria levábao a considerar que en realidade che coñecía e iso levábao a saudarte por horror a ser descortés. Morreu
z.- O rapaz de negro que le a Baudelaire. Compartín espazo con el en varias ocasións. Gafas. Cute que se ten posto colorado moitas veces. Sempre só. 20 anos ou así. O máis abraiante foi ter coincidido con el nunha especie de comité de benvida a xeito de manifestación en Santiago, agardando por Chávez. I el alí. Con Le spleen de Paris
h.- A vella que tira dun carriño de froita. Merqueille amorodos unha vez. Convencida de que estaba entrando en contacto cun ser doutra galaxia, doutra glaciación, doutro rexistro fósil. Doutra Historia
y.- A moza que devece por ser cantante de ópera. Para a miña sorte ou desgraza atravesei ese microclima treboeiro e lírico algúns anos. Coñecín a moitos cantantes de ópera cociñándose a fogo lento. Xente que fala de coloraturas, eses alemanas, filados etéreos ou respiracións abstractas. Todo mentres come un bocadillo de tortilla, porque a vida de cantante éche moi dura
e.- Os noivos que queren que lles cante unha de Johnny Cash. Na cerimonia relixiosa. Ao final cantéillela. Sentíndome nunha voda de Las Vegas. Como mínimo.
u.- O veciño de arriba. Tatuador. Coleguilla. Festuki. Tecnho bakaluta. Radio María os domingos pola mañá. Moi cedo. Así, tipo ducha xeada
x.- O señor que peitea bisoñé. Son sempre un candor
i.- O mozo co que comparto a vida. Porque cre non ser friki
q.- O noso Y. Por nosow.- A porteira Lola, a que me regalou un costureiro. Era zamba. Fea. Vivía, con outra porteira que usaba peluca, no ático da casa. Dicían que eran lesbis. A xente ten cada cousa. Alí, no ático, de visita, cáeuseme un calcapapeis deses co pobo nevado que escachou en anacos e falsas folerpas: ela asegurou que fora porque non bicara a un neno Xesús monstroso que exhibían nun berce, no recibidor. De adorno. Sempre quixen volvela ver
m.- Un gato que tiven. Porque amosaba unha fe cega nos humanos que o mantiñan
g.- Un señor que vende mel casa por casa. Porque lle traía mel da Alcarria á miña avoa. I está ben lonxe a Alcarria
s.- Un que se parecía a Robert Smith. Por razóns obvias
d.- Isaac Díaz Pardo. Unha forma saída dun laboratorio. Un supervivinte anoxado por sobrevivir. Onte, nunha homenaxe á súa persoa, enfadou moito por ese detalle: o homenaxeado semellaba ser el [en realidade, era toda a vasta arte da que foi parte] mais o home, como moitos vellos que teño escoitado, compareceu case avergoñado por limitarse a cumprir 86 anos mentres os demais artífices do Laboratorio de Formas ou Sargadelos morrían sen tal recoñecemento. Vivo nunha época na que vivir demasiado é desexábel só para os que non viven demasiado. Alén diso, o río da causa Díaz Pardo arrastra sedimentos subterráneos: el, Isaac ata o infinito de formas que se repiten, semella o fillo inmolado. Pero non polo pai. Por outros. A forma do Laboratorio de Formas sen ese Isaac fica máis amorfa, máis borrosa, máis delébel. Queda unha forma sen o seu fondo
f.- Armando. Deses que, pase o tempo que pase, acabas por atopar na rúa. Províame de revistas independentistas chamadas Canha, hai a caña de anos. Foi preso por "terrorista" despois de ter botado un molotov nun caixeiro. Falaba con soltura de Nietzsche e os cociñeiros chineses para os que traballaba no Gran Muralla. O outro día atopeino repartindo octaviñas. Fixo debuxante. Faloume de second life, un xogo virtual na rede no que, segundo dixit, vive nun pobo xaponés
q.- Estefanía. Porque argallou un fato e marchou a vivir ás Neves. Porque atopou cun lobo en San Estevo de Ribas de Sil e ofreceulle a metade do seu bocadillo para que no a zampase a ela. É a única carapuchiña vermella que coñezo
...
E moitos máis que poboan as nosas colmeas.
Sigan abazcareando por aí por internet...
Como todas, esta é unha lista aberta
BSO: non vou poñer obviedades frikis ou bizarras. Malia todo, síntome unha rara avis sentada sobre a pola dunha árbore extinta cando dáseme por escoitar antigas bandas sonoras. Espartaco, de A. North, unha delas [sublime]; Ben-Hur, de Miklos Rosza; Cortiña rachada ou Psicose...
Datos de interese: Hoxe caeu saraiba. Aínda que a min gustábame máis dicir sarabia, por similitudes fonéticas evidentes. Agora xa non sei se podo dicilo ou se cadra fenecerei fulminada por un raio
Hoxe cumpre anos unha das miñas persoas fundamentais
África. Alguén ten que dicir África cada día para que non se esqueza que nacimos aí
Tras anos sen poder dicilo, hoxe vou ver a-peli-impronunciábel [unha delas], grazas ao Bittorrent [o brazo tonto das pelis] e á marabillosa bronquite de I., que nos permite vivir na cama. Hai uns anos, no Mardigras, pasei media noite como Demóstenes, con pedriñas baixo a lingua, tentando silabear o título da devandita peli - favorita dun compañeiro de teatro co que estaba a falar de cine, supoño-. A día de hoxe, mesmo sei o que semellante título significa. Síntome tan oufana que case nin teño ganas de vela
Odio aos escritores que che fan sentir abochornada
Odio aos artistas que che fan sentir abochornada. A Arte en si paréceme bastante bochornosa
Tamén amo moitas cousas pero, xente, isto non é disney, nin paguei a un violinista para que tanxa neste momento mentres o camareiro baixa as luces
Agárdanme 2 tipos e mais un portátil nunha de 1'20x1'80 baixo un edredón laranxa.
Envexa?
Volverémonos non ver
Créditos das fotos: Foto 1: tomada por Pequeña Esquimal; Foto 2: Roubada dunha web sobre sinais insólitos; Foto 3: Chema Madoz
Marcadores: Macedonia
posté par estibaliz... 9:26 PM
3 Comments:
Eu atopei no cementerio de Montparnasse a un friki na tumba de Baudelaire que estaba ahí quedo, cun micro longo e cascos nas orellas, supoño que grabando psicofonía. Pero o verdadeiramente friki foi cando se achegou unha señora, púxose a falar algo con el, sacou o seu exemplar de "As froles do mal" e se puxo a recitar párrafos pedíndolle ó tipo que a grabase.
nunca pensei que estaría nunha lista de frikis, ainda que si nesa lista están Isaac Díaz Pardo, Rober Smith e o pequeno Y cambia a cousa!
Por certo, nas Neves hai unha pandilla de cans sen dono que son peores que o lobo aquel, ademáis con eles non hai bocata que valga. Eles si que son frikis!!!
Por fin son capaz de escribir un comentario no bloj este!
Por certo, nas Neves hai unha pandilla de cans sen dono que son peores que o lobo aquel, ademáis con eles non hai bocata que valga. Eles si que son frikis!!!
Por fin son capaz de escribir un comentario no bloj este!
HOLA ESTIBALIZ. POR FIN CHEGUEI AO TEU BLOG. IMPÍDEMO O TEMPO, A POUCA HABILIDADE PARA ISTO DE INTERNET... PERO SOBRE TODO O TEMPO. PERO VEXO QUE TES UN BLOG INTERESANTE. GÚSTAME MOITO. ISTO DOS FRIKIS É TREMENDO PERO CREO QUE ESGOTAMOS UN POUCO A PALABRA, PARECE QUE AGORA CALQUERA PODE SER FRIKI¡¡¡ POIS NON SER FRIKI É XA UNHA CATEGORÍA NON VALE CALQUERA. UN SAÚDO E NORABOA POETA-CANTANTE-ARTISTA...CRIATURA EN SUSPENSIÓN?