27 dezembro 2005
Escribimos demasiado
Escribimos demasiado.
O soporte do papel ás veces ponse insoportable. I escribimos demasiado. Demasiadas letras. Demasiados puntos. Todo é de máis neste 3º planeta do sistema do sol, estrela provinciana. Escribímonos para darnos a certeza de existir. A certeza de ter deixado pegada. Somos demasiados. E non temos nome.
Cando un decide publicar o que escribe, hai un certo troque diabólico: vende algo de sí, unha parcela que xa non será máis súa por enteiro. E aínda así lanzámonos ás poutas de ese monstro insaciable que é non ser nós mesmos por enteiro. De deixar que nos descarnen. Estamos famentos de humanos. A especie humana namorou de si mesma: Nefertiti, o canon grego, as termas romanas, o corpo de Cristo, Leonardo da Vinci, as torturas sadomaso, os baños turcos, a indumentaria, os pratos labiais, as tatuaxes, Walt Whitman, Francis Bacon, Dior, Vanessa Beecroft ... son diferentes arestas dun mesmo himno ao corpo, e, seguindo a liña imaxinaria, dun mesmo himno á especie humana. Necesitámonos tanto, abigarrámonos tanto, creamos núcleos onde a carne humana apílase en millóns de seres, imos xuntos á cama, á guerra, ao circo, ás manifestacións. Só sabemos vivir en manda, coma lobos con sede de tanta carne humana como vemos...
Por iso é que escribimos de máis: agarramos papeis coa boca i esborranchamos, queremos deixar constancia do noso paso polo mundo, coma adolescentes que escriben o seu nome en cada pequeno papel, en cada pel ou pantalla ou parede... porque precisamos un contexto de carne humana. Xustifico as miñas palabras sobre as palabras doutras palabras? Xustifico esta presentación, este libro que teño ao lado, os libros todos do mundo?
Fragmento de A nosa sede de tanta carne humana, presentación dun libro calquera
© estíbaliz... espinosa
BSO: Marte, deus da guerra, de Gustav Holst, da suite dos Planetas. Tipo banda sonora de peplum (Gladiator, sonoro calco). All along the watchtower, a versión de Jimi Hendrix. Non sei por que, tamén me parece unha banda sonora dunha película, pero esta de castelos e bufóns. Será pola letra. There are many here among us/ who feel that life is but a joke
Datos de interese: hoxe o sol atópase en bo estado térmico, pero non se deixa ver nesta pequena, pequenísima e candidamente pretenciosa cidade de provincias que nin chega ao medio millón de habitantes.
Marcadores: Macedonia
21 dezembro 2005
Extravieime nun debuxo así
Por exemplo, lévanse varias semanas coma perdida nun debuxo de Escher.
Fascinada. Pero perdida.
Fodida. Pero fascinada.
Fascinada. Pero perdida.
E debuxada.
Querido Escher, mago dos posibles: por que este planeta é tan limitado nas súas formas, pobre nas súas leis físicas, esperable nas súas relacións causa-efecto? Por que nin sequera as pildoriñas (con un poco de azúcar...) instálannos nun mundo así?
A matemática. A deliñación. O glacial.
Ás veces non hai campo que abra tanto as posibilidades ao imposible...
Que dure este cadro de Escher. Que duren estas hormonas migratorias, teledirixidas. Este non saber e non saber e non saber. Que dure o teu rostro, ese que levas posto agora, absolutamente agora, absolut agora...
Pídolle a este tempo esa tiranía dos soños que non nos permiten espertar
************
BS pouco Orixinal: O paxaro de lume, Stravinsky. The Hall of Mirrors, Kraftwerk.
Datos de interese: O inverno entrará esta tarde oficialmente no hemisferio norte ás 19.35, hora peninsular, cun frío moderado, moi afastado doutros solsticios nos que a neve xa se deixara ver varias semanas antes.
E nós, tan ao noso...
07 dezembro 2005
Oh, what a funny day
Un día interesante este, o de precisamente hoxe.
Do que aínda podo dicir hoxe sen asomo de morriña.
Chega case á súa fin e non pasou nada. Aquí vivín: muller, B+, soños en cor pola noite, roupa interior, chaqueta malva, pantalóns elásticos e ganchiños no pelo. Nada.
En que se pensou hoxe? Matinei un intre en Sedna, aquel pseudodécimo planeta do sistema solar, pero só un momentiño. Existirá? Seguirá sendo terra? Fume? Pó? Sombra?Nada? Despois xa fun cautivada por atencións máis neolíticas como lavadora, ovos cocidos, entregar memoria de obradoiro, novo móbil nokia... Algunha vez apedréanme pensamentos paleolíticos, tipo nebulosas estelares, autómatas, animismo (por exemplo, o cepillo é un ser malévolo), azar de pensar en alguén que talvez me vai chamar en breve, o misticismo xeométrico das teas de araña...
A mediodía, non sei por que, falei de xirafas co ser que amo.
E logo a hipnose do ordenador. Síntome unha criatura hipnotizada. Canto hai de min nisto que digo?
Ela cre dicir estas palabras. Shhhh. Non a despertedes, bárbaros
***************
BS non O: My Beautiful Leah, PJ Harvey. Todas esas mulleres de Polly Jean son hipnotizadas, hipnóticas, Catherine, Dawn, Me-Jane, Dalilah, Leah...
Ilustración: The marvellous Talking-machine, artiluxio de Faber presentado no século XIX, nalgún daqueles salóns de monstros, enxeños mecánicos ou experimentos animais de ética,mmm, dispersa. Que pensará a cabeza? Como verá a ese home que a manexa? (noten: a cabeza é feminina) Será feliz? Terá soños en cor? Chamará Sedna?
01 dezembro 2005
Informe de Opia
Sospeito moito dos seres humanos.
Por que lles fai tanta gracia falar deles mesmos? Unha formiga non pasaría horas vendo a outras formigas traballar coma formigas. Non elaboraría intrincadas filosofías existencialistas sobre o seu suicidio (nin matinaría nesa posibilidade), sobre o seu ser ou a súa nada. Non celebraría o día do Formiguismo. E iso porque as formigas actúan como células dun organismo xigante, a "formiguidade", e a noción de individuo importa moito menos que un sandwich de queixo esquecido nunha xeira campestre.
Pero non para eles. Que todo o ven marmóreo e shakesperiano. O nome dun dos seus exemplares é unha decisión meditada durante case nove meses. Viven pendentes de espellos e autorretratos e miles de fotografías. Todos, nalgunha ocasión, pensan na posibilidade de matarse. Regocixan pensando en non existir. Quizais para facer sentir culpables a outros. Porque eles séntense culpables. Matan. E torturan. Son Maos. Son Mengeles. Son hunos. Son Macbeths. Pero estalan por dentro. De culpa. Como sistemas circulatorios que descenden a fosas abisais. As veas verdes. As arterias escarlatas. A conciencia. Como un gas. Estala.
Tamén son seres felices e inconscientes. Máis da metade das súas poboacións non sabe nada. E o descoñecemento (como o esquecemento, como a xordeira) son garantes de paz e benestar. Iso non quere dicir que leven unha vida digna. Case ninguén a leva. Nin sequera os membros das sociedades opulentas, usando bens que lles pertencerán definitivamente cando celebren os seus 85. Desquiciados por moreas de papeis, sinaturas, cláusulas e vencementos e códigos pin. Sedados coa ilusión óptica da democracia, que finxe que a man que se introduce nunha urna é a man que leva o bastón de mando dun país. Inventan esa palabra, país, que non deixa de ser un coágulo de pobos e comunidades con temor e con orgullo, obsesionados coa súa Historia Común, unha ficción máis ou menos boa literariamente, unha burbulla na que ti non podes entrar, chincha. Tamén viven obsesionados con informarse. De calquera cousa. A cuestión é vivir informado, porque iso é un cordón umbilical co mundo. Só que non se sabe con qué mundo.
Nos países opulentos tamén chegan a vivir seriamente taladrados co da cultura. Todos queren facer cultura. A obra de arte, antes un producto para chegar ás divinidades (sempre enfurecidas as divinidades, todas hipertensas e con úlceras gástricas), é cada vez máis unha cuestión da vida, integrada no cotián como unha necesidade: deseño industrial, casas de deseño, pret-à-porter, body art... Incluso para os seres humanos, a propia vida concíbese como unha obra de arte: o life art, seica. Ou bioart, xa que bio- é un prefixo tan afortunado...Vidas fascinantes cuxas decisións obedecen estrictamente a criterios estéticos e artísticos en consonancia coa moda da existencia. Fascinantes.
Miran pouco ao ceo. Xa non lles serve de nada. Esperaron tanto tempo que chegara alguén. Nunca veu ninguén, nunca nada máis que estrelas, sol, lúa, eclipses ou treboadas. A mesma aburrida meteoroloxía. Bandadas de corvos. Un cometa perdido cando moito. Luces estrañas. Signos. Significantes sen significado. Volveron prosaicos, terrestres. Todo está aquí abaixo. Dentro de nós. Estamos feitos de po estelar, que máis coño queremos?
Ás veces sinto tenra mágoa deles. Pequenos seres, confinados á súa memoria. Actrices de beleza lendaria que nin se recoñecen na pantalla, altos mandatarios que esquecen as leis inxustas que promulgaron, grandes magnates que olvidan ónde foi que soterraron os tesouros que saquearon... O Alzheimer, antes que a Morte - como crían os medievais- iguálaos a todos. Sen memoria non son nada, ninguén, nada. Por iso esforzan en sacar fotos, en facerse cédulas de identidade, en asinar en miles de documentos, en filmar películas que lles inventen a súa historia, as súas guerras, os seus descubrimentos científicos, que lles lembren a eles mesmos quén son eles mesmos, teñen medo de non ser, pero moito máis medo de non ter sido, e iso é o esquecemento, iso é que os esquezan, que non quede rastro deles, nada, nin unha pelvis fosilizada, nin os restos dos seus monumentos, nin os restos dunha última cea, nin unha instantánea, nin un apunte coa súa letra, nin unha pegada súa sobre as cinzas dun volcán, nin a súa voz nunha gravación moi vella, nin un lazo do seu pelo, nin o seu nome no medio dun millar de nomes, nin o seu nome pequeno, aquel polo que nos chamaban os que nos amaban os que nos amamantaban
a nós
que durabamos para sempre só porque escribiamos isto e ti
ti líalo obedientemente ata o final...
BSO axeitada para este informe: Angelene, PJ Harvey. Nunca houbo puta tan existencialista como Angelene. A súa tristeza rigorosa tan arte.
A foto foi tomada por Yolanda Castaño e retocada por Estíbaliz...
Marcadores: Cybernetics