01 dezembro 2005
Informe de Opia
Sospeito moito dos seres humanos.
Por que lles fai tanta gracia falar deles mesmos? Unha formiga non pasaría horas vendo a outras formigas traballar coma formigas. Non elaboraría intrincadas filosofías existencialistas sobre o seu suicidio (nin matinaría nesa posibilidade), sobre o seu ser ou a súa nada. Non celebraría o día do Formiguismo. E iso porque as formigas actúan como células dun organismo xigante, a "formiguidade", e a noción de individuo importa moito menos que un sandwich de queixo esquecido nunha xeira campestre.
Pero non para eles. Que todo o ven marmóreo e shakesperiano. O nome dun dos seus exemplares é unha decisión meditada durante case nove meses. Viven pendentes de espellos e autorretratos e miles de fotografías. Todos, nalgunha ocasión, pensan na posibilidade de matarse. Regocixan pensando en non existir. Quizais para facer sentir culpables a outros. Porque eles séntense culpables. Matan. E torturan. Son Maos. Son Mengeles. Son hunos. Son Macbeths. Pero estalan por dentro. De culpa. Como sistemas circulatorios que descenden a fosas abisais. As veas verdes. As arterias escarlatas. A conciencia. Como un gas. Estala.
Tamén son seres felices e inconscientes. Máis da metade das súas poboacións non sabe nada. E o descoñecemento (como o esquecemento, como a xordeira) son garantes de paz e benestar. Iso non quere dicir que leven unha vida digna. Case ninguén a leva. Nin sequera os membros das sociedades opulentas, usando bens que lles pertencerán definitivamente cando celebren os seus 85. Desquiciados por moreas de papeis, sinaturas, cláusulas e vencementos e códigos pin. Sedados coa ilusión óptica da democracia, que finxe que a man que se introduce nunha urna é a man que leva o bastón de mando dun país. Inventan esa palabra, país, que non deixa de ser un coágulo de pobos e comunidades con temor e con orgullo, obsesionados coa súa Historia Común, unha ficción máis ou menos boa literariamente, unha burbulla na que ti non podes entrar, chincha. Tamén viven obsesionados con informarse. De calquera cousa. A cuestión é vivir informado, porque iso é un cordón umbilical co mundo. Só que non se sabe con qué mundo.
Nos países opulentos tamén chegan a vivir seriamente taladrados co da cultura. Todos queren facer cultura. A obra de arte, antes un producto para chegar ás divinidades (sempre enfurecidas as divinidades, todas hipertensas e con úlceras gástricas), é cada vez máis unha cuestión da vida, integrada no cotián como unha necesidade: deseño industrial, casas de deseño, pret-à-porter, body art... Incluso para os seres humanos, a propia vida concíbese como unha obra de arte: o life art, seica. Ou bioart, xa que bio- é un prefixo tan afortunado...Vidas fascinantes cuxas decisións obedecen estrictamente a criterios estéticos e artísticos en consonancia coa moda da existencia. Fascinantes.
Miran pouco ao ceo. Xa non lles serve de nada. Esperaron tanto tempo que chegara alguén. Nunca veu ninguén, nunca nada máis que estrelas, sol, lúa, eclipses ou treboadas. A mesma aburrida meteoroloxía. Bandadas de corvos. Un cometa perdido cando moito. Luces estrañas. Signos. Significantes sen significado. Volveron prosaicos, terrestres. Todo está aquí abaixo. Dentro de nós. Estamos feitos de po estelar, que máis coño queremos?
Ás veces sinto tenra mágoa deles. Pequenos seres, confinados á súa memoria. Actrices de beleza lendaria que nin se recoñecen na pantalla, altos mandatarios que esquecen as leis inxustas que promulgaron, grandes magnates que olvidan ónde foi que soterraron os tesouros que saquearon... O Alzheimer, antes que a Morte - como crían os medievais- iguálaos a todos. Sen memoria non son nada, ninguén, nada. Por iso esforzan en sacar fotos, en facerse cédulas de identidade, en asinar en miles de documentos, en filmar películas que lles inventen a súa historia, as súas guerras, os seus descubrimentos científicos, que lles lembren a eles mesmos quén son eles mesmos, teñen medo de non ser, pero moito máis medo de non ter sido, e iso é o esquecemento, iso é que os esquezan, que non quede rastro deles, nada, nin unha pelvis fosilizada, nin os restos dos seus monumentos, nin os restos dunha última cea, nin unha instantánea, nin un apunte coa súa letra, nin unha pegada súa sobre as cinzas dun volcán, nin a súa voz nunha gravación moi vella, nin un lazo do seu pelo, nin o seu nome no medio dun millar de nomes, nin o seu nome pequeno, aquel polo que nos chamaban os que nos amaban os que nos amamantaban
a nós
que durabamos para sempre só porque escribiamos isto e ti
ti líalo obedientemente ata o final...
BSO axeitada para este informe: Angelene, PJ Harvey. Nunca houbo puta tan existencialista como Angelene. A súa tristeza rigorosa tan arte.
A foto foi tomada por Yolanda Castaño e retocada por Estíbaliz...
Marcadores: Cybernetics
posté par estibaliz... 2:49 PM
4 Comments:
Eu, de entrada, debo recoñecer que non sei o que som. Estou desitiado. Igualado a min mesmo e a todo o demáis. Seime formiga, seime coagulo. Non poño máis interés no que fago que ningun dos que me rodean. Comparto tódalas teimas que eu mesmo recreo e asumo moitas outras que me impoñen. Nas miñas fotos solo saio eu renegando de canto me rodea...
Teño motivos para sospeitar de min e verme culpable de tódolos meus actos... e, sen embargo, declarareime inocente de aqui a fin do mundo.
Teño motivos para sospeitar de min e verme culpable de tódolos meus actos... e, sen embargo, declarareime inocente de aqui a fin do mundo.
ese é un dereito irrenunciable: o de declararnos inocentes de todo. Ou de case todo. Non hai nada tan pesado, ultracatólico recalcitrante, escravizador...como a culpa
enton, signorina, o texto é dunha letra de Pjharvey??
e que non me quedou nada claro¿?
aínda que tanto ten
está ben e xa está, as veces cansan tanto os rebumbios barroquianos, coma ter que escoller roupa, sabendo que por desgracia importa.
mellor desexo do 2006: non ter
mellor descobremento do 2005: a morriña existe, pero tórnase inconformismo cando probas outros sabores. mellor pregunta que podo facerlle:
please, dígame dalgún escritor/a non barroco e galeg@, se é que coñece...
grazas, gracias ou graciñas polo seu tempo
e que non me quedou nada claro¿?
aínda que tanto ten
está ben e xa está, as veces cansan tanto os rebumbios barroquianos, coma ter que escoller roupa, sabendo que por desgracia importa.
mellor desexo do 2006: non ter
mellor descobremento do 2005: a morriña existe, pero tórnase inconformismo cando probas outros sabores. mellor pregunta que podo facerlle:
please, dígame dalgún escritor/a non barroco e galeg@, se é que coñece...
grazas, gracias ou graciñas polo seu tempo
Querido ou querida jo,
Non me considero en absoluto barroca, pero claro, iso depende de cómo definamos a palabra. Se todos os textos minimamente reflexivos nos resultan barrocos, entón Platón era barroco. Dígoo porque parece que hai unha velada crítica no seu comentario.
E por certo, esa maneira de dicir as cousas sen dicilas claramente, é moi barroca. Gongorina. A Góngora non o entendía nin a súa nai.
Síntoo se a vostede tampouco. Jo.
Polo demais, non respondo bobadas.
Non me considero en absoluto barroca, pero claro, iso depende de cómo definamos a palabra. Se todos os textos minimamente reflexivos nos resultan barrocos, entón Platón era barroco. Dígoo porque parece que hai unha velada crítica no seu comentario.
E por certo, esa maneira de dicir as cousas sen dicilas claramente, é moi barroca. Gongorina. A Góngora non o entendía nin a súa nai.
Síntoo se a vostede tampouco. Jo.
Polo demais, non respondo bobadas.