...mmmm...

Hoxe que cortei un dedo e puxen nel unha tirita Cosmos, escribo que:

Os nomes dos productos farmacéuticos seducen.

Ao igual que os das súas avoas e tataravoas, as plantas con poderes curativos ou pseudomáxicos da antigüidade. A velenosa beladona, que as mulleres italianas utilizaban para dilatar as pupilas, sinónimo de beleza, predisposición, excitación; o beleño, que con ese nome xa nos fai levar a man á garganta; a ruda, clásica abortiva [ao igual có inofensivo pirixil que realiza tranquilo a súa fotosíntese na encimeira dunha cociña].

O nome binomial da beladona é atropa belladona. Atropa, derivado de átropos, unha das 3 Parcas [Moiras] que fiaban na súa roca o destino dos humanos: Cloto [de onde vén clothes], Láquesis [de onde non vén nada] e Atropos [a que corta o fío: a que mata. De onde vén a atropina, potente droga paralizadora e activo en plantas como a belladona]. A pouco que rañemos sobre calquera superficie humana sae esa costra mitolóxica coa que nos cicatrizamos a ferida de non saber moi ben de que vai todo isto.

Trasladándonos aos modernos campos silvestres e cunetas de camiño que son as farmacias [pharmakon é droga; en inglés drugstore é farmacia. Vieiros de ida e de volta dun mesmo vocábulo] podemos atopar, por exemplo, unha marca de apósitos Cosmos. Tamén existe unha empresa de cementos Cosmos. Hoxe manquei nun dedo. Peguei unha cosmos, ben apertada, contra el. Non sentín nada importante. O dedo escocía un pouco.

Nas vitrinas e caixóns estilo nicho das farmacias algunha vez avistarán nomes de marcas tan suxestivas como...

polaramine: un antihistamínico. Supoño que a palabra é un palabro que mestura pole e histamínico. No noso mundo alérxico, adivíñoo poboando os petos de moitos abrigos e bolsos. Temos alerxia a nós mesmos de tanto limpar canto nos rodea. Matamos a nosa simbiose natural coas bacterias. Elas non estornudan. Nós si. E poñémonos ronchas.

silvederma: sempre na cociña. Ungüento miraculoso que salva a pel das queimaduras. A base de prata, de aí o nome da marca. A prata, coma nun conto medieval, conxura o lume. Sen embargo unha vez vin na tele a unha muller da cor do cemento fresco: tomaba prata. Sería unha ironía se chamara Silveria. Pensei nela coma nunha placa fotográfica vivinte. Talvez, coas emulsións precisas, se podería imprimir unha paisaxe nela. Un retrato. Un collage. Unha polaroid.

atarax: unha amiga tomaba atarax. Había varias escolas gregas de pensamento que perseguían iso, a ataraxia. Unha especie de perfección cun verniz glacial: nada me afecta. Nin a gloria. Nin a derrota. Nin as pequenas miserias e goces humanos de cada día.

a mítica aspirina: orixinalmente aspirábase? Prefíroa efervescente.

diane 35: odio a píldora. Pero esta tiña un nome curioso, como de muller francesa que se anuncia nos clasificados

emulsión de Scott: cunha delicada ilustración dun enorme bacallau case mitolóxico a lombos dun pescador probabelmente escocés, esta nutritiva emulsión nutriu de pesadelos na infancia ao ser co que durmo. Por suposto. Era aceite de fígado de bacallau.

leite de magnesia: non me pregunten cómo se muxe unha magnesia. Tampouco sei moi ben para qué serve. Coido que Gúgel sábeo.

haloperidol: esa droga legal monstruosa. Bloquea a dopamina. Distingo aos tratados con haloperidol por un triste e antigo vínculo a ela. Todos tremen. Todos cuartean a pel como cinza. Todos teñen os labios resecos. Con tics. Todos parecen reconcentrarse en pensar algo que non poden pensar. E todos perden memoria. Exaltación. Riso. Atención. Gañas. A san obsesión nas cousas que lles gustan. A san obsesión nos seres que aman. O resplandor intelectual. O esplendor na herba. O tacto cálido. Todos perden ás súas irmás. Nun halo ou círculo do que non saen nunca, por máis que se lles chama. E se lles chama.

tranquimazín: con ese nome de pitagorín da calma e os nervios como cintas de raso, o tranquimazín vai escoltado por toda a gamma de ansiolíticos, antidepresivos, neurolépticos... que son o pan para tanta crise de identidade, ansias, nervios e sentidos.

Sen embargo, do fío destes dous últimos preparados alquímicos pendura unha pregunta: realmente hai tanto ansioso? Ou serán os profesionais, que non queren romperse a cabeza e diagnostican o fácil e de moda? Por que se queixan de que os vulgares mortais se autoadministren drogas e pastillas? Véndoos a eles, diagnosticar semella tan sinxelo... Porque tipos como House, que celebran o que cae fóra da campá de Gauss, o raro, o insólito... eses son ficción, claro. A meirande parte diagnostica o que quere. Nin sequera iso. A meirande parte diagnostica o que lle parece máis in para a súa profesión de merda. É dicir, que está dictaminado por forzas tan abstractas como a casa farmacéutica que lles custea unha viaxe ao País das Jineteras, a moda, recentes descubrimentos da Muy Interesante ou cántos clientes lle faltan para ser socio do clube de golf.

E si, poden relelo: dixen profesión de merda. Sobre todo certas especialidades que xogan con elementos moi delicados da especie humana, como a psiquiatría ou a xinecoloxía. Pero iso é tema doutro post.

Neste só quixen enfatizar sobre a fascinación e variedade da farmacopea legal [a ilegal sería tema doutro post], que cura e mata á vez. A nosa mellor aliada cando morren gatos, esposas ou tratados con firmas multinacionais. A cativa conselleira que, derretendo baixo a lingua, nos fai saír de nós mesmos e nos multiplica. E a nosa amiga máis cruel cando queremos recuperar a velocidade e variedade dos nosos pensamentos... e pensamos coma outro, coma un pequeno rato de laboratorio que corre e corre nunha gaioliña sen saber que non tén medula
nin patas
nin garras pequeniñas
malia sentilo todo en plena explosión física en pos do seu alpiste.

BSO: Mes pas dans la neige. Keren Ann. Canta coma se non soubese facelo ben. Letras tan francamente francesas como Les amants du Pont-Neuf, Jacques Brel ou Amélie. Un se imaxina estudiantes que viven en vellos pisos do centro, embaldosados de cidade vella nas rúas, bafaradas de frío das bocas sensuais, xente de gafas e pelo liso que acarreta pesados instrumentos musicais e gasta bufandas de raias e fala coa boulangère e co bouquiniste e non termina nunca de crecer.

Datos de interese: un cabelo humano vive uns 7 anos. Entón, se toco as miñas puntas, toco o meu pasado. Cabelos que despuntaron cando fixen aquela obra de teatro terríbel. Cando vin aquela película. Cando viaxei a Marrocos. Cando usaba un abrigo dos anos 70 non por vintage precisamente. Cando non te coñecía. Cando non me alcanzaba o teu poder.

Marcadores: Listismo

Despois de ver as películas-de-impronunciábel-nome , colaboración de Godfrey Reggio e Philip Glass, extraio as seguintes reflexións (pero seguramente estounas plaxiando. Desconfíen):

1.- O ser humano ten namorado, por esta orde:

1.1.- Da divindade en forma telúrica (bisontes, eguas, mamutes)
1.2.- Da divindade en forma cósmica (constelacións, lúa, venus)
1.3.- Da divindade en forma humanoide (Osiris, Zeus, Deus, Kali)
1.4.- De si mesmo (Leonardo, Van Gogh, arte autorreferencial século XX)
1.5.- De si mesmo cando neno (Alicia, debuxos animados, arte finais século XX e principios do XXI)
1.6.- Do planeta Terra como ser vivo (teoría Gaia, Final Fantasy, movementos ecolóxicos de varia lección, películas-de-nome-impronunciábel, A Terra vista dende o ceo) . A iso chamo xeofilia. Non sei cánto durará. Se servirá de algo. Se mudará climas ou conviccións. Pero funciona. Funciona como unha especie de amor arrasador, predador, terminator. Como tantos e tantos...

A triloxía -qatsi segue unha especie de orde: O Coñodepatsy, a primeira, pinta o esplendor dunha terra monumental en contraste coas pegadas humanas. Xeofilia. A Pobrepatsy, a segunda, fascina cos rostros, os costumes e o traballo. Hemisferio Sur. A que pecha o ciclo, a máis frouxa, Nontragoapatsy, aborda o tema da máquina, a loita, e a transformación dixital do mundo. Merecen a pena.

1.7.- Do Ghost in the machine... Tema doutro post.

2.- Philip Glass é ao concepto de son o que a arte árabe ao concepto de decoración: horror vacui, a premisa fundamental. Todo recheo de sons por un lado, de azulexos esmaltados por outro. Dos dous, quedo coa arte árabe

Pero a música destes films creo que se concibe coma unha especie de mantra: hipnotiza case tanto como as imaxes. O señor Glass, a base de repeticións, serialismo, machaconería e certas harmonizacións brillantes, xoga a ser o chamán. E xoga ben

3.- A triloxía, logo, conformaría un documento que, a semellanza do Disco Dourado do Voyager, poidese ser enviado ao espazo como representación visual de como se as gasta o home sobre a Terra?

4.- Elixan: que representa visualmente mellor as actividades incansábeis do home sobre a Terra?:

4.1.- A triloxía -qatsi da que veño falando
4.2.- Supersize me
4.3.- O Señor dos Aneis
4.4.- O Discovery Channel
4.5.- Paris Hilton
4.6.- Un cómic de Enki Bilal
4.7.- As tiras de Mafalda




Dubido seriamente entre a primeira opción e a última.

Tamén poden elixir algo que quede fóra desta lista e non se me veu á cabeciña nesta mañá de luns.

Os namoramentos tipo zoófilo ou pedófilo son perfectamente explicábeis nos ítems 1.1 e 1.5, respectivamente. Sen embargo, sabemos que a zoofilia depende do que consideremos animal e a pedofilia do que consideremos infancia. É por iso que ámbolosdous tiveron límites borrosos ao longo dos séculos. E tamén rexeitamentos de forza variábel. A día de hoxe, a pedofilia non é tanto unha cuestión de ata ónde chega a infancia senón unha cuestión de dende canto antes se pode empezar a explotar a masas de xente que Occidente considera explotábeis.

Volvendo á triloxía que suscitou o post: ver pelis así neses domingos de cama, pratos sucios, kleenex no chan, pelos revoltos, roupa interior desordenada, xelados de marcas baratas de centro comercial e todas-esas-cousas-que-xa-saben... axuda a agarrar o soño polos pelos.

Sen desmerecer outro tipo de actividades para facer en domingo como: fundir chocolate sobre macedonia, ir ao Planetario a ver se mudaron o programa, falsificar billetes de 20 euros, hackear a NASA, comprar un billete só de ida a Namibia ou iso-que-non-paga-a-pena-confesar aquí.

Qué arrogantes cabróns deliciosos eran os humanos, a cuxa raza pertencín!



BSO: Under pressure, Mercury&Bowie. Cortesía de I e o seu exquisito gusto musical
E rescatando clásicos: o de Joy Division, nesta versión que chega via LPC.

Datos de interese: Saben en que consiste poñer as claras a punto de neve, non? Claro, en romper moléculas [ou os enlaces entre as moléculas]. O cal converte ese tedioso acto que todas as fillas levamos a cabo para as mousses das nosas nais [similar a ese de soster metros e metros de lá cos brazos separados coma robocop para envurullar un novelo ] nunha especie de alquimia de laboratorio no que a nosa acción é decisiva e lenemente letal.

Supoño que a nova cociña é iso. Transformar o culinario banal en experimentos de física e química. O cal non lle resta unha pisca do erotismo natural do acto de comer en compaña. Ou si?


Por favor, síganlle a pista a Marina Núñez


Créditos das imaxes: 1.- Foto de Yann-Arthus Bertrand da célebre serie La Terre vue du ciel . Poderían ser xigantes da Serra da Capelada. En realidade trátase de aeroxeneradores daneses
2.- Debuxo do Enki Bilal

Marcadores: Materia Grigia