03 junho 2007
Soa e perdida polo fondo dun sistema de navegación en binario
Internet, coma outros medios de comunicación, nútrese de si mesmo e dos que falan del. Na tele acontece escandalosamente: os programas refírense os uns aos outros, co cal o contido, como sucede nas cantigas galego-portuguesas, resume en dúas liñas que se van alternando e versionando a medida que se repiten. O mecanismo da tele é un leixaprén mesturado con zapeo. En definitiva, que os que se curran os programas serán uns catro.
Por Internet, como aínda é un laboratorio experimental, o mergullo é moito máis emocionante. Máis variopinto. Máis pintoresco. Ir de link en link ou tecolear palabras ao azar na barra de procura do google pode proporcionarnos encontros del.icio.usos. Ese sistema de búsqueda alternativo que é o linkeado, os hipervínculos... converten cada hipertexto nunha montaña furada de galerías. Nada máis tentador para seguir camiñando. Ás apalpadas. Ás escuras.
Coido que foi Borges, ese señor que todo o mundo quere citar para pasar por eminente, quen coa súa idea [máis ben o seu título] de xardín de vieiros que se bifurcan máis acertadamente metaforizou -sen querer- o fenómeno da divagación internauta. Ese andar ao chou, de link en link, ata perder o fío da ariadna e atoparnos de fronte con moitos máis monstros ca un simple minotauro de nada.
Iso fixen esta tarde.
Toda a tarde vagabundeando, sen oficio, sen beneficio, polo labirinto. Labirinto. Esa outra obsesión borgeira que tanto prace aos postmodernukis.
E nese errar atopei esta páxina que comparto con vostedes, quen queira que sexades e calesqueira que sexan as vosas turbias motivacións para estardes aquí. Unha páxina que me lembrou dous dos meus contos preferidos [polas ilustracións]: Contos do Río Amur e Contos Populares Rusos.
Ata aquí. O resto do camiño pola fraga tenebrosa fágano vostedes.
BSO: unha muller dirixindo unha orquestra? Existe! E unha orquestra só feminina? Velaí. Estas danzas de Béla Bártok, o húngaro marabilloso e sincopado, poden servir de BS non O as ilustracións eslavas do link ao que lles remitín antes.
Datos de interese: + mudei por fin
+ a luz verbeneira de xuño
+ Cibernética, de Norbert Wiener [grazas, Bruno. Algún eon destes cho devolverei]
+ Na casa da miña nai había un piano xusto sobre a miña cabeza cando durmía. Non me disgustaba. Nesta casa hoxe escoitei un. Por favor, que non pertenza a un mal estudiante que só fai escalas!
Marcadores: No labirinto
posté par estibaliz... 11:01 PM
1 Comments:
Foi Borges, certamente. Pero Manuel Puig, na novela La traición de Rita Hayworth o que fixo foi reproducilo e, por riba, nos pensamentos dun rapaz. Virtuoso é pouco decir!
