...mmmm...

31 março 2007

...mmmm

Que é o título deste blog.

Esa onomatopeia.

Recollo a testemuña-mmmmeme que mariademallou me tende, amabelmente i en combustión:

5 temas musicais para foder. ejem. Alehop.

ERDF -ese rollo de novelo e fotonovela que se fala máis a través da linguaxe non verbal que da verbal- pode adquirir dimensións épicas ou patéticas segundo a banda sonora que o acompañe. Besbellinha apunta, como corolario da súa selección, que ás veces a música desacompasa. En efecto. A música non sempre está para acrecentar, lubrificar, estremecer, abrir, soliviantar, sulibellar, salivar, transpirar, dilatar, sobrecoller...

A música ás veces está para foder. Ela mesmamente.

Imaxinen: vostedes cos ollos revirados, as respiracións harmonizadas. De súpeto arranca, sen complexos, Macarena ou Unha vella no tempo dos mouros, nun patio, nunha radio, nunha romería ao lonxe. A música axuda? Depende de cal. Está claro que certas músicas forzadas poden pinchar a situación coma quen pincha un globo moi grande e moi vermello.

Pascal Quignard é un francés. Pascal Quignard publica un ensaio titulado O odio á música. "Sucede que as orellas non teñen pálpebras", é o título dun dos capítulos. Quignard reflexiona acerca da nosa condición necesariamente acústica, acústica ata a tiranía: fíos musicais nos avións, nos ascensores, nos centros comerciais, nos cuartos de hotel, ¿nas nosas cremacións? Oír é obedecer. Etimoloxicamente. Así os cantantes, os dj's, os directores de orquestra, os compositores... xogan o papel do dominator fronte ao servus que non ten máis remedio que obaudiree, aplaudire as súas veleidades, caprichos, divismos...

Para a miña particular meme de 5 temas para foder, como dominatrix ou diva ávida, [achtung: palíndromo] escolmo:

1.- Como non? Como non? PJ Harvey. My beautiful Leah, aínda que seica soe demasiado experimental, ten ese osíxeno turbio co que adoitan comezar as relacións, esa liña de penumbra, cabelos, torpezas, mordiscos, corchetes de suxeitador, cordóns desamalloando/amalloando no aire...

Valeríanme igual It's you, Legs, Hair [versión do mito de Sansón], The River, Sheela Na Gig, Extasy, Is this desire?...

2.- Venus in furs, da Velvet. Ten o fío pegañento, arañeiro i envolvente do sitar.

3.- A música árabe [tamén algúns palos da súa curmá flamenca ] destila certa luxuria de gravado das mil e unha noites. Durante algún tempo fun adicta a Natacha Atlas, unha belga-exipcia que lle dá moi ben ao cu. Ashwa, un tema para introducirnos...no sexo anal? Ashwa quere dicir, ejem, cabalo. Ignoro de que vai a canción.

4.- O francés é o idioma dos pratos de alta cociña e das obscenidades de baixo instinto. Tiña que haber unha peza francesa. Como o orgasmo de Jane Birkin a dúo con Serge Gainsbourg en Je t'aime...moi non plus seguro que xa o mencionou alguén, elixo Sexy Boy, de Air. Un tema algo máis fashion, superficial i evaescente. Como moitos encontros sexuais.

5.- Dubido entre Concha Buika, Janis Joplin, Billie Holiday, Nina Simone... Ao final lío a manta á cabeza i elixo un tema techno suave en plan afterglow. The girl with the sun in her head, de Orbital. O descanso dos cyborgs.

Quedáronme moitas en despensa: The Doors, Morphine, Prince... Si querería mencionar, por el, ao Doutor Amor, Barry White, e ás súas delicadas composicións para "Exterior. Noite. Primavera. Monte Xalo."

Do que lin noutras propostas, ninguén atreveuse coa música clásica ou coa ópera. Eu confeso unha debilidade por Vivaldi e por Debussy. Pero a ver quen lle segue o ritmo a un solo de violín do primeiro.

Unha aria para procrear con moita axilidade e coloratura é Una voce poco fa, de Rossini...

E agora, 5 temas para foder aos veciños? Eu coido que o que máis fodería aos veciños sería que a música non lograse camuflar ben...

Outras variantes de feliche considerazione: 5 sons para foder [tipo máquina de coser, pinga de billa mal pechada, motor de Boeing 747...] 5 temas para foder a votantes do PP. 5 temas para foder en Australia. 5 temas para foder en Zimbabwe. 5 temas para foder en silenzo. 5 temas para foder en órbita. 5 temas para foderse.


Datos de interese:

+ Estou soa. Y grego dorme. Boto calidamente de menos a I latino.

+ Duquela. A fatiga do cantante. Un concepto flamenco, conmovedor, que aparece en Te camelo, versión de Buika

+ Queren plantar un xirasol e albiscar o nirvana contemplándoo medrar? A xentil Viti, despois dunha das súas opíparas e omnívoras ceas, ofreceunos este pequeno agasallo. Véndoo dan ganas de plantalo axiña, comer dun anaquiño de fungo, diminuír como Alicia e botar unha sestiña á súa sombra

+ Y grego acaba de espertar. A ver, 5 cancións para durmir a un neno, rápido. Iso tráeme á memoria as 5 Cancións Negras de Montsalvatge, que cantei cando estudiaba sopranismo, i entre as que se atopa a Canción de cuna para dormir a un negrito: Ya no eres esclavo, mmmm, y si duermes mucho...

+
ou -

+
Que será de nós?

+ Por favor, anónimos, non sexades unánimes

Marcadores:

posté par estibaliz... 10:16 AM | 14 comments |

23 março 2007

E mentres el mamáballe a polla a ela...


...

...

...había algo alí que non casaba.

Razóns:

1.- Porque a criatura que isto escribe, malia ser asidua de blogs erótico-sado-pornófilos e confirmar o que di Ivaginaria no seu: "sólo el sexo vende", non se caracteriza por tratar o tema. Ás veces cánsalle un pouco o tema. Ás veces aburre tanto erotismo. Segundo qué tipo de erotismo. Pero hainos rancios e pretenciosos. Abúrrenlle. Quítanlle perturbación ao sexo. E o sexo, como a escrita, merecen ser perturbadores.

[hai un gracioso entre nós, verdade? Alguén que mudou o "per" da palabra perturbación por "mas". Xa. Bueno, que consulte co farmacéutico. Ou coa boticaria]

2.- En segundo lugar, algo non casa porque... que lle facía el a quen? Aí hai un paradoxo. Unha drag queen, unha ósmose descoñecida ou un paradoxo.

Non se debanden e moito menos se rebanden [achtung, cota de xogos de palabras alcanzada por hoxe] os seus cálidos, xelatinosos e grises miolos.

Non sufran.

Non se exciten.

Nada máis é un título. Un título inofensivo que só quería captar a súa atención.

De vostedes, a fuxidía e virxinal atención.

Decepcionados? Azoutados polo morbo? Xa non están aquí e saltaron directamente a pornotube? Ah, infelice!

Sempre en pos doutro pos doutro pos. Infelice.

Pois ben, agora que quedamos aquí só os verdadeiramente interesados neste bloj, confesarei unha cousiña: mentres el mamáballe a polla a ela, o mundo era unha pura mutación. Un puro paradoxo. A idea de que só existen dous sexos saltaba polos aires mentres el lle mamaba a polla a ela. A chegada do robot ou do cyborg como ser intelixente e potencialmente sexual, reforzaba a chave tecnolóxica mentres el lle mamaba a polla a ela. I esas obvias mutacións que facían saltar polos aires o estatuto presumíbelmente natural do ser humano [que alivio], convivían con outros paradoxos mentres el lle mamaba a polla a ela. Outros paradoxos. Paradoxos que tragamos coa espontaneidade do seme. Que, se os pensamos moi por riba, nin sequera resultan paradóxicos.
Paradoxos como

paradoxo número 1.- O mundo está governado por deficientes mentais e, sen embargo, se move.

paradoxo número 2.- Os produtores de carburantes, automóviles, gas natural e outros derivados de antigos vexetais prehistóricos fan publicidade estilo medioambiental, con folliñas de bosque, bolboretas e amor polas cataratas

paradoxo número 3.- Para vivir nunha casa é preciso tirar unha casa pola fiestra. Ao final, un acaba morando nunha fiestra suspendida a certa altura

paradoxo número 4.- A tolemia non existe na medicina tradicional chinesa

paradoxo número 5.- Vivimos no hemisferios Norte ou no Sur mais, por analoxías cerebrais evidentes, o miolo do asunto é saber se no dereito ou no esquerdo

paradoxo número 6.- Acenden a tele. Unha canle temática calquera, como Canal Cocina por exemplo, ofrece moita máis variedade de programas que todas as demais canles misceláneas, estatais e privadas

paradoxo número 7.- África

paradoxo número 8.- O copyright. As pretensións de ser xenuínos, orixinais e, sobre todo, transgresores. A cacarexada orixinalidade de algo é de moi mal gusto

paradoxo número 9.- Gástanse 17.000 millóns de $ USA en comida para mascotas. 19.000 millóns de $ USA en axuda alimenticia ao 3º mundo

paradoxo número 10.- Dicir cousas como "axuda alimenticia". Presupoñen que se fai como un favor que debe ser agradecido

paradoxo número 11.- A ciencia-ficción atina máis que as prospeccións pretendidamente académicas

paradoxo número 12.- O osíxeno mata lentamente. Para ser exactos, oxida

paradoxo número 13.- O xeo queima. Esvara e adhire. A auga ten un estraño comportamento. Sospeito que quere aniquilar á especie humana

paradoxo número 14.- Certos tipos de dor non doen e certos tipos de pracer, agotan

paradoxo número 15.- Os debuxos animados son críticos co mundo e os telexornais, autocompracentes co mundo

paradoxo número 16.- O doce máis delicioso é o chocolate amargo

paradoxo número 17.- O desinterese pola política é algo cultivado polos políticos. Distrae. Desvía. É algo así como: agora que xa facemos o que nos peta cos impostos, a xestión internacional, a economía... mirade, un cocho voando! Pan e circo romanos.

paradoxo número 18.- O uso de armas por parte de grupos organizados sen membrete nas cartas e sen cadeira na ONU é terrorismo. O uso de armas por parte de grupos organizados con membrete nas cartas e cadeira na ONU é defensa

paradoxo número 19.- As manifestacións pola paz

paradoxo número 20.- A procura de vida intelixente fóra da Terra sen cerciorarse antes de que exista na propia Terra

paradoxo número 21.- Todo o mundo finxe ter unha opinión

paradoxo número 22.- Que haxa algo en vez de nada

...

Coma todas, esta é unha lista aberta.

O paradoxo é unha das repulsións da lóxica máis comúns e, quizais, instructivas que existen. De feito, o paradoxo non conduce a unha estrada sen saída. Atopa a saída poñendo en dúbida a propia estrada. Se deixamos de crer en todo, é máis fácil comprender parcialmente.

Por iso el coa polla dela. Porque se o sexo xa non vende, alomenos revende. Porque el i ela son outros. Porque quería falar de algo que non fose o sexo e porque es hielo abrasador, es fuego helado. O paradoxo fai interesantes e insoportábeis aos humanos. Agora só falta distinguir entre os paradoxos inherentes a nós [atraentes, fascinantes, repulsivos e inmutábeis] e os que nos fan tragar [modificábeis a través das medidas sociais, a audacia, o librepensamento, o afán de comprender]. Aclaro que ese "nos fan tragar" non insinúa que exista un complot internacional para todo, cousa que non creo.

Si creo que hai máis paradoxos dos que eu enumerei e que calo, por consideración e cansazo.

À tout à l'heure.


BSO: Escoito Mercedes Benz, de Janis Joplin. Pero o tema paradóxico que teño na cabeza é Je t'aime...Moi non plus, de Serge Gainsbourg con Jane Birkin

Datos de interese:

+ Equinoccio

+ Japanese graphics now, en Taschen

+ Son B+

+ Conto tres cicatrices no corpo

+ Feito ultraparadóxico da miña existencia: canto na cerimonia relixiosa dalgunhas vodas

+ Son as 18:48 h.

+ Hoxe fomos ao mercado. Gústanme os mercados. Máis cós museos. Coñezo o mercado de Caracas o de Cracovia o de Tánger o de Londres o de Lviv... Os mercados existen para lembrarnos que temos certas terminais nerviosas no nariz que serven para algo. Ou serviron. Ou servirán

Marcadores:

posté par estibaliz... 6:33 PM | 21 comments |

01 março 2007

...e, por exemplo, Berlín...

Creo que falarei de Berlín.

Nunca estiven en Berlín.

En Alemaña si. 4 horas no aeroporto de
Frankfurt. Supoño que non vale. Orde. Simetrías. Ebbelwei. Sombreiros con plumas, como o de Guillermo. Tartas de cereixa. Goethes nas duty free.

Pero nunca en Berlín.

A xente fala de Berlín. Nas películas aparece Berlín. Nos teatros. Marlene, din. Marlene é Berlín. Berlín é algo que se destroza. Unha femme fatale que bebe de máis. É altaneira cos ianquis. Perde a compostura. Perde a guerra.
Heidi Kühn-Bode, co seu rostro macizo, os ollos que afunden en enseadas bávaras, levanta un dedo e di: Estíbaliz, ti deberías ir a Berlín.

Na terra na que nacín e me tocou vivir,
ela publica textos emocionantes, copiceibes e titúlaos berlín.

En coche, de pasada, vexo un deses cafés tristóns, olleirosos: Café Berlín

Chaman por teléfono: hai que cantar na inauguración dun novo modelo de Porsche. Os tipos que argallan a première no concesionario queren cabaret berlinés. Están nerviosos. Directamente proporcional á pasta en xogo. Todo elegante. Todo en alemán. Así disimulan mellor que non comprenden nada. Non pagan mal. O meu alemán é atroz. Canto en alemán. Lembro retallos soltos de arias e lieder pasados. Liebst du um Schonheit, o nicht mich liebe. Mahler. Mozart. Pero agora Kurt Weil.

Aterra na miña cidade un
actor co que traballei hai un tempo. Vive no sur de Inglaterra. Tráeme osiños de regaliz. Pasta de dentes de anís. Trigo sarraceno. Miso xaponés. Unha charla sobre medicina tradicional chinesa. Física cuántica. Nomes de videoartistas. E fala dela outra vez. De Berlín.

Berlín-di-. Árbores. Xente que chegou de toda Alemaña para librarse da mili. Para fundar algo novo.

[Ab urbe condita.

A cidade nova. A cidada fundada. Berlín terá unha aburbecondita. Berlín é unha ave fénix]

Por un momento traspaso os seus ollos. Son espesos, como o manto dalgún animal. Detrás deles, visualizo Berlín dende o alto. Había unha película que comezaba así. De Wim Wenders. Menciónollo. Si, tamén o lembra, un anxo subido ao alto do monumento da Niké, da Victoria, nunha praza grande. Tan lonxe, tan cerca, continuación de O ceo sobre Berlín.

Vivo nunha cidade que ten algo similar ao que sempre quixen encaramarme: un ganimedes a lombos dunha ave fénix [ou dunha águia Zeus]. O logotipo escultórico da Unión y el Fénix Español. É un monumento cativo, tan lonxe e tan cerca do berlinés, coido que satisfaría ben a miña teima de camiñar por tellados.

Esa teima megalómana, adolescente, de contemplar unha cidade dende o alto. Dende o Monte San Pedro. Dende o obelisco Millenium. Vivo nunha cidade que sufríu certo despotismo megalítico: unha morea de edificios e instalacións de vaga utilidade deseñados para o oh das clases medias. Monumentos para amosar á familia que vén de fóra. Todos rematados nun displicente -um: Fórum, Coliseum, cataratum. Para insinuar unha maxestuosidade postiza, cesárea. Ou para pintar de culto un lugar simplemente simple.

Vivo nunha cidade que non é Berlín.

Unha cidade que por veces semella unha caixa de música. Un xoieiro. Unha caixa coas diferentes clases de vento.

A cidade. Unha especie de pulmón con asma onde capital e cultura rebozan polo chan. Tirando dos pelos. Dicíndose Ámote a ti, só a ti.

A criatura mecánica visualiza as cidades como campos electromagnéticos. Lóbulos de forzas. Berlín é unha gran man mecánica abatendo un oso.

A cidade na que vive a criatura mecánica é a espiña dorsal dunha balea, mordida por gaivotas, por isóbaras. Hai recantos predilectos. Claro. Espazos de pedra, bancos, cúpulas, torres de comunicación, centrais de procesado de petróleo, almacéns de mercancías, guindastres, zapaterías, vías férreas, piscinas, planetarios, salas de cine, baixos de local con 30 tipos de té, redes, rúas nas que por primeira vez aconteceu algo, nas que me perdín, nas que te vin...

E a estatua do ganimedes sobre a ave fénix. Raptado por Zeus. O lugar de congregación dos anxos desta cidade, se é que os tivese. Alí beberían néctares, ambrosías. Ribeiros en cunca. Contemplan, xa borrachos, á xente do Cantón, con tenrura. Coa aquiescencia hipócrita do que non comprendes nin te gusta, pero aceptas. Vomitan sobre o Palexco, o mamotreto que as corruptelas quixeron enchufar en vez do edificio funcional, soberbio, portuario e acristalado que propuña
Jean Nouvel para que á cidadanía non lle fose arrebatada a visión do porto, os seus silos incómodos, as súas macroestructuras.

Mexan sobre todo o feísmo da cidade. Máis que o feísmo, o hiperconstructivismo. Bican ás mulleres modernistas de fachada que viven esmagadas entre unha trabe e dúas ménsulas. Prometeríanlles o amor eterno porque é a promesa que sempre antecede ao resquebraxamento dunha fachada, que é algo moito máis modernista do que xamais supuxeron. Rin de todo e todos. Porque así é o postmodernismo.

E despois alzarían un voo lento, petrificado, cada vez menos, cada vez máis livián, agora xa moi livián, agora lixeirísimo

para desembarcar tras miles de quilómetros no escote triunfante, loveparade, da
Siegessäule de Berlín.

Berlín. Unha cidade que amo moito menos intensamente e que desexo coñecer moito máis obsesivamente que esta na que durmo, bulo, hiberno.

Que esta coa que sempre soño que é asolagada por un tsunami que engole o edificio de Facenda.

A miña non-Berlín disposta a ser botada de menos. Como se bota de menos un ollo de cristal. Como se bota de menos un microchip de memoria. Ese olor que xa non evocamos ben. Trazos dalgún rostro milimetrado que xa non nos saen limpos, como antes. A miña non-Berlín cativa. Acuosa. Pretenciosa. Transparente. Putilla.

Ás veces linda.

BSO: Die Roboter. Kraftwerk.

Mais en realidade estou escoitando PJ Harvey unha vez máis. Horses in my dreams. PJ Harvey escribe letras delicadas. Como esa homenaxe privada a Manhattan na que aproveita para falar de algo que non se di e do smell of our homelands: You said someting

Recuperei tamén a Radiohead. A limpa Nice dream


Datos de interese:

+ Diarios de las estrellas.
Stanislaw Lem

+ A el gústalle o mango verde impregnado en sal. El non ten nin idea de todas as cousas que me gusta que lle gusten. El non ten nin idea das veces que o observo privadamente. Como se fose a primeira vez que vexo a ese home na miña cociña. Con ese pavor emocionante

+
Alexitimia. Un robot con forma de montón-de-terra-baixo-o-que-vive-unha-toupa. Que ademais, súa. A alexitimia refire a un trastorno que impide baleirar as emocións nas palabras. Alexitimia gañou o 9.0 de Vida Artificial. Certame que toda criatura mecánica segue con vivo e autómata interese.

+ Na vella Europa vivía tamén Jan Svankmajer, filmando 1 segundo con 12 movementos de figuriña. A técnica da stop-motion. Plastilina. Arxila. Hai quen di que as súas curtas rompen a alma. Só por sentir que cousa tan polémica pode chegar a romperse, paga a pena.






+ Et cetera




Marcadores:

posté par estibaliz... 8:02 PM | 10 comments |