10 janeiro 2007
Xano. Cranio privilexiado
Xano mira cara adiante. Xano mira cara atrás. Xano era o deus das portas, dos comezos e dos finais (wikipedia dixit).Levo sentada media hora diante [detrás] de toda a miña vida.
É de tan mal gusto contalo todo. É de mal gusto dicilo todo na terra. É de mal gusto dicilo todo nun poema.
Pasar a páxina. Iso fan os humanos. Pasan páxina. Que a páxina contén o poema dos poemas? Pasan páxina. Que a páxina contén as instruccións para vivir 400 anos? Pasan páxina. Que a páxina contén o segredo do kosmos? Unha foto de Sherezade? A fórmula matemática das conversas infalíbeis cos veciños no ascensor e cos funcionarios de Facenda? Unha relación dos 30 millóns de seres humanos cos que poderían ser obscenamente felices a perpetuidade?
Pasan. E pasan páxina.
Así é o ciclo. Anovarse. Morrer. Sen que importe o prodixio.
Salvo a Xano e aos xanos deste mundo. Xano mira cara adiante sen deixar de mirar atrás.
Os científicos [ese nutrido, nutritivo e misterioso grupo de persoas, hipercitado] confirman [porque sosteño que ese coñecemento xa opera a un nivel intuitivo] que os humanos empregan a memoria para construíren o futuro. Algo así como que os circuítos para pensar o futuro percorren a mesma corga que os do pasado. A memoria e todos os seus procesos configuran unha lista de elementos fascinantes que habitan a penumbra do cranio:
+ os déjà vus [algo aquí soáme moito, pero con sordina]
+ as lembranzas implantadas [comprobouse que unha pequena parte dos nosos recordos de infancia son doutros ou vímoos na tele]
+ os plaxios inconscientes [ ao principio dan rabia, pero logo non deixan de demostrar que a corrente das ideas é unha masa anónima na que todos -dende Catulo a Shakespeare, dende Simone Weil a Simone de Beauvoir- temos o protagonismo dunha alegre célula]
+ os soños recorrentes [experimentei, como moita xente, o soño de voar. No meu caso, tratábase dunha especie de ascensión vertical. Tamén a recorrencia onírica de que a cidade da Coruña é tragada por un tsunami que logo eructa uns poucos restos indixestos: bandeiras, obeliscos e guindastres de construcción]
+ o alzheimer
+ amnesias de toda condición
+ erratas na memoria
+ cachos de lembranza entre dúas rebandas de soño. E viceversa
O cerebro é o microcosmos que os neurólogos diseccionan coa paciencia e a marabilla dos alquimistas e os pitagóricos. Unha cebola en capas na que pasado e futuro conforman a mesma capa e nos fan chorar por igual.
Xano significa o comezo. É o símbolo co que comeza o calendario [de ianua, porta; Janeiro, Xaneiro; e as inadvertidas xanela galega e janela portuguesa: un xano feminino e cativo]. O símbolo da porta que se abre. Moitas veces imaxinei unha porta que se abre cara o cosmos. Ou o caos. Pero non: ese é un plaxio inconsciente ou unha macedonia de lembranzas alleas. Podería ser un cadro de Escher ou Magritte. Un conto de Michael Ende. Podería ser unha instalación xa feita por algunha artista da que ignoro o nome e presentada no MOMA ou en ArtFutura. A-porta-que-se-abre-cara-o-cosmos é unha deriva mental e imaxinada que xa é trademark da nosa especie.
Pero tamén Xano é símbolo dos finais. Talvez o calendario remata en xaneiro e a porta que se abre é en realidade unha porta que se pecha [hai un dito popular a este respecto. Ou é ao revés]
Entón, cando os humanos pasan páxina realmente non se están a enfrontar a unha páxina nova. Senón a un palimpsesto. Unha páxina borrada ata parecer nova. As situacións posíbeis nunha vida son, coma o pergameo na antigüidade, bens limitados. Pasamos páxina para reescribir un conto que xa coñecemos finxindo que non o coñecemos.
O esquecemento desempeña un papel fundamental en todo este proceso.
O esquecemento: o patrimonio dos felices, os parvos e os senescrúpulos. Todo o que a criatura mecánica aspira a ser na vida.
Hai pouco estiven de corpo presente nun encontro de escritores na Raia. Alí falouse do sentido último da poesía [o cal faime crer que ten un primeiro sentido]. Alguén, se cadra unha pisca anoxado coa miña intervención, proclamou que a poesía participaba do carácter sublime que os franceses das vangardas lle recoñeceron. E pasou a queixarse con amargor de que xa ninguén lía a Breton, nin a Aragon [Aragorn? Pensou fugazmente unha cándida adolescente na sala]... E que, poucomaisoumenos, todo estaba perdido.
Pedín o turno de fala.
Pasei a dicir isto: pero é que de Breton & cía. a nós mesmos pasou entre medias unha cousa pequeniña pero bastante relevante: un século. E a linguaxe, namentres, mudou o seu estatuto. Por exemplo, o pasado pasou a ser unha versión dos acontecementos [ver ideas de Goebbels, ver Emma Zunz, ver Rashomon, comparar calquera libro de Historia con calquera libro de Historia]. Por exemplo, a linguaxe da máquina, do meu ponto de vista, erixíu nunha poderosa fonte de signos, capaz de facernos repensar un proceso tan trillado e idealizado como a escritura automática dos surrealistas [visitar a Hal-9000, visitar aos Supersónicos, ver as digital beauties de calquera ciberartista].
É dicir, o pasado, entendido como transcurso e non como punto orfo no espazo, é a clave para reconstruír o futuro. Para re-construílo. Co que temos que o futuro xa foi construído moitas veces. E así a medida do pasado dependerá da medida do futuro. E así todos transcorremos bifrontes, e mesmo quadrifrontes [unha ollada en cada punto cardinal]. E así Xano abrirá e pechará as portas e non ficaremos ancorados nun só suceso [o surrealismo, por exemplo], senón que poderemos pasar páxina convencidos, con todo candor, de que a páxina é nova e o futuro empeza mañá.
Gustaríame saber a qué hora...
Os que me coñecen saberán por que...
BSO: Man in the mirror, M. Jackson
The Box (I), Orbital.
Datos de interese:
Un membro da miña familia ficou ancorado nese punto orfo do espazo pasado i, en virtude das drogas legais subministradas por señores doctores [que non teñen doutoramento, abofé, gustaríame saber por qué por defecto son chamados así], toda a súa vida ensúmese nese camiñar arredor de sucesos futuros que aconteceron no pasado. E un dos membros da familia que máis amo. O máis maldito.
Un ser que apenas existe para ninguén i é, por iso, moito máis presente [sen pasado nin futuro]que calquera.
Frase do día non miña que anoto como miña: Se a sorte te belisca é posíbel que gangrene. A sentenza é de I.
Digo o que outros dixeron. Digo o que dirán outras.
Miro cara adiante. Miro cara atrás. Hai portas grandes que nos fan pequenos, e portas pequenas
que nos fan crecer unha vez traspasadas. Alicia cruzaba portas. Era grande e cativa. Enchemos o tempo de portas [festas, datas límite, aniversarios] para reconsiderarmos o futuro á luz fría dese pasado. Quixen atopar as alicias que Dalí, na súa plasmación onírica do século XX, debuxou. Pero andan agochadas por internet ou en fotos malísimas de eBay.Athanasius Kircher, no século XVII, sabíao todo.
Recibo spams de xente con nomes tan suxerentes como Amado Bacon ou Perdita Desmarais. Mágoa que nunca saberiei o que me din neles. Se algún día filmase un culebrón... serían os nomes dos meus protagonistas?
O escapismo. Unha vez adoptei a unha andoriña cordobesa á que chamei Houdini, instándoa a evadirse de min. Ver a historia completa e foto do suxeito nesta xanela
Créditos das fotos: foto 1: Meridiangraphics
foto2: non me lembro. É delito?
foto 3: ilustración clásica de Tenniel para Alicia. Alicia descubrindo a porteliña...
posté par estibaliz... 10:55 PM
3 Comments:
El ser humano: un pie en lo contingente y el otro en la eternidad...
Dull lions prone on a watery beach.
The universe kneels at the swamp
to curiously eye its own raw
postures of decay
in the mirror of human conscience
Absent and peopled mirror, absorbent
passive to whatever visits
and retain its interest.
Door of passage to the other side,
the soul frees itself in stride.
Turn mirrors to the wall
in the house of the new dead.
(XIXL, The Lords. Jim Morrison)
Dull lions prone on a watery beach.
The universe kneels at the swamp
to curiously eye its own raw
postures of decay
in the mirror of human conscience
Absent and peopled mirror, absorbent
passive to whatever visits
and retain its interest.
Door of passage to the other side,
the soul frees itself in stride.
Turn mirrors to the wall
in the house of the new dead.
(XIXL, The Lords. Jim Morrison)
hai pouco que descubrín por non lembro que casualidade o teu blog, foi pouco despois de perder(ou deixar olvidado sen decatarme)nun autobús o teu "número e"...maldita manía de ler nos autobuses, pero é mellor durmir?
Sen dúbida ningunha, durmir é moito mellor que calquera cousa.
E moitas grazas por perder ou deixar esquecido número e. É un libro que naceu para perderse entre unha morea de números. Nunha oficina de obxectos perdidos xunto a paraugas, móbiles e chaves ou facendo viaxes infinitas de Cocheiras a Hércules será feliz.
Grazas polas túas palabras, cristinha
E moitas grazas por perder ou deixar esquecido número e. É un libro que naceu para perderse entre unha morea de números. Nunha oficina de obxectos perdidos xunto a paraugas, móbiles e chaves ou facendo viaxes infinitas de Cocheiras a Hércules será feliz.
Grazas polas túas palabras, cristinha
