26 abril 2006
B(azar) I
Unha coincidencia. Qué emoción.Dúas. Qué enigmático.
Máis de dúas. Pero, de que estraño galvanismo estamos feitos?
Primavera. Interior día. Tarde tranquila.
Soa o móbil. Un home. O pai dun coñecido, compañeiro de teatro. O motivo da chamada non importa. Si as súas intrigantes galvanoplastias.
Cómo riscando no seu cobre atopo un raro e valioso metal, protexido coma un feto.
No transcurso da conversa, o home interésase polo meu nome. El é vasco. Hai moita xente que leva o meu apelido no seu pobo de orixe, Amorebieta. Eu aclaro que o meu apelido, o do señor que se chamou meu pai, procede de Saldaña, en Palencia. Iso emociónao. Primeira coincidencia: el traballou de mozo como repartidor dunha casa de betumes e ceras e o seu primeiro destino foi Saldaña. Inmellorables lembranzas de Saldaña. O cal quere dicir: inmellorables lembranzas de cando tiña vinte anos e repartía betume de Xudea e cera para cirios.
Segunda coincidencia: el viaxou do País Vasco a Palencia no seu primeiro traballo. Meu pai viaxou de Palencia ao País Vasco no seu primeiro traballo. A Vitoria. De aí vén o meu nome. Supoño que vén de aí. Hai un santuario. Talvez existise unha estíbaliz previa a min. Alguén que meu pai coñeceu. O home regocixa no seu lado do teléfono. Teu pai i eu andabamos preto, en traxectos diferentes.
Collerían trens opostos. Escribirían cartas que se cruzaban. Coñecerían aos mesmos revisores, ás mesmas vendedoras de flores das estacións.
Terceira coincidencia que o home do teléfono ignora. Chámase igual có meu pai. Para colmo, o fillo deste home -o rapaz que eu coñezo, o actor de teatro- leva un nome que formou parella co meu nun coñecido dúo musical vasco.
Por un momento esplende o espellismo dun home morto.
Hai algo do señor que se chamou meu pai na vida dese home que hoxe petou no meu móbil. É algo pequeno, fugaz i efémero. Nunca puiden sentir nada por esa figura paterna porque nunca me deu tempo. Nunca houbo amor de filla a pai. Supoño -e iso é moito máis doroso- que si de pai a filla. Pero as lembranzas non existen. Non hai constancia desa relación, porque a persoa que podería lembralo non vive e a que vive non se pode lembrar. Polo tanto, non existíu.
Hai pouco lin un artigo acerca do regocixo piscolóxico que nos producen as casualidades, os azares, os acasos (En Estambul atopeime con...! Nacimos o mesmo día á mesma hora! Chamámonos exactamente igual! Hoxe soñei que me chamabas! Compramos os polos na mesma carnicería!!). Moitos investigadores sentiron atraídos pola idea do azar. O húngaro Koestler, por exemplo, un tipo, por outro lado, tan apaixonante como a idea mesma do azaroso, con certo pruído parapsicolóxico.
O fascínio da casualidade non deixa de ser un espellismo vencellado á causalidade. A idea de que todo efecto provén dunha causa e todas encadean o mundo nunha especie de bondage feliz. En As raíces do azar, Koestler planta unha árbore de fe, agnóstica, pero que escarba nas leis das cordas invisibles que nos enlazan aos obxectos (telekinese) ou ao universo.
É o universo un enorme paquete-bomba -finamente atado con cordeis- do que somos mecanismo?
Que ten que ver ese señor que chamou ao móbil co señor que se chamou meu pai? Son persoas diferentes en todo. Ou iso nos gustaría crer. Abominamos do que é igual porque fainos pensar nesas terribles palabras como copia, clon, plaxio ou faltadeorixinalidade ou (sacrilexio) faltadeindividualidade.
Meu pai foi un señor coma todos. Viaxou en tren e tivo un primeiro traballo, como tantos e tantos outros. Tivo un nome. Un nome xermánico que leva certa xente. De cando en vez lembramos del. Lembro del como lembro do meu gato, de Perec ou da Serea de Andersen. Non é máis ca unha serie de circuítos neuronais, unha morea de fotos vellas, unha voz gravada nunha cinta, unha chaqueta de pana zurrada e unha Minolta.
As veces que soñei co meu pai tiña que poñerlle o rostro doutra persoa. Coñezo mellor o rostro de Madonna ou o de Angelina Jolie. Imaxinen os monstros cos que soño.
Todo isto non desprende unha migalla de tristeza. Si moito de estrañamento, curiosidade e unha certa saudade que vive pegada a min coma unha costra de ácido e sales vivos.
Invádeme un certo pantanismo ao pensar que o señor que se chamou meu pai deu no seu branco con esta casualidade. O seu branco era eu. Esta memoria implantada. Este post.
Noutra ocasión seguirei a tirar do fío do azar que non ten fío e vive os seus días cun cosmonauta perdido no baleiro.
BSO: Air. Todo neste dúo galo é tan casual. Mesmo a voz do tipo. Non parece que cante por vontade propia, senón por algún azar descosido que lle puxo un micro diante. Ten esa certa indolencia poppie. Biological gústame especialmente. Ou Venus. Ou Cherry Blossom Girl.
[Achégase o tempo das cereixas. A criatura mecánica saliva]
Datos de interese: Síntome como lúa crecente, como as vacas gordas do soño de José, como unha metáfora dentro dunha metáfora. Son saturnina e planetaria. Fabrico cellas, cabelos, beizos e lingua. Levo un ritmo industrial. Síntome fóra deste mundo local. Sempre me sentín bastante fóra (Galiza, España, Sistema Literario, non hasteo estandartes nin finxo cantar nos himnos). Síntome máis ca nunca da patria de certos accidentes xeográficos como Seixo Branco, os ríos, a Vía Láctea, as refinerías e as grúas portuarias. É dicir, non apátrida exactamente senón irritante para todos aqueles que se aferran (con fe, palabra agochada dentro da palabra aferrarse) a uns poucos dogmas concibidos por outros antes ca eles.
Sempre esquezo conceptos aprendidos.
Da miña infancia prodixiosa de memoria e capacidade de aprendizaxe conservo o don aínda máis infinito de desaprendelo todo. Poño aplicación niso.
Por iso sigo sendo un pouco filla do aire. Do aire e da muller máis fermosa dos contos chinos.
A muller máis fermosa dos contos chinos. Ou ruso-chinos. Iso é ser nai.
Pero, que é ser pai?
Créditos das fotos: A foto 1 é de Chema Madoz. A foto 2 ignoro quén a tirou, pero pertence ao álbum familiar e á única persoa que non aparece nela
Marcadores: Ciencias e ficcións
posté par estibaliz... 5:06 PM
16 Comments:
Ás veces é mellor non ter recordos, non saber quen fomos nin quen foron a ter que lembrar o que viviches con fel no corazón.
Gústame o que escribes e como o contas. Un saúdo.
Gústame o que escribes e como o contas. Un saúdo.
É curioso. A historia que contas é inquietante, case parece o argumento dunha novela de "terror psicolóxico". Porén, escribes cunha distancia e un escepticismo tales que consegues -afortunadamente- transformalo nunha reflexión fría, árida, sen intencións de moralina ou final feliz. Cópiolle a frase a Besbellinha letra a letra: "Gústame o que escribes e como o contas". Saúdos.
http://huellaindeleble.blogspot.com/
Huella indeleble informa:
Ya ha salido nuestra cuarta entrega, esta vez:
Poema: Javier Hernando
Imagen: Amaia Olmo
Para participar puede mandarnos su poema a huellaindeleble@hotmail.com
Un saludo.
Huella indeleble informa:
Ya ha salido nuestra cuarta entrega, esta vez:
Poema: Javier Hernando
Imagen: Amaia Olmo
Para participar puede mandarnos su poema a huellaindeleble@hotmail.com
Un saludo.
Tuve la fortuna de conocerte hace muchos años, justo hace la mitad de los que hasta hoy hemos vivido; pero entonces no era consciente de que aquel encuentro era tan afortunado. Lástima.
Ahora he tenido la fortuna de reencontrarte. ¿Sabes cómo? Porque esta noche no podía dormir y el insomnio me llevó a leer a Rimbaud; y él me trajo hasta aquí, saltando, casualmente .... llevas razón, esa casualidad no debo atribuirla a ninguna causalidad, tampoco lo pretendo.
Sólo quería agradecerte esta mañana de sábado en que, leyéndote, he recordado lo que eras y me he emocionado con lo que eres.
Te seguiré a través de tus palabras.
Ahora he tenido la fortuna de reencontrarte. ¿Sabes cómo? Porque esta noche no podía dormir y el insomnio me llevó a leer a Rimbaud; y él me trajo hasta aquí, saltando, casualmente .... llevas razón, esa casualidad no debo atribuirla a ninguna causalidad, tampoco lo pretendo.
Sólo quería agradecerte esta mañana de sábado en que, leyéndote, he recordado lo que eras y me he emocionado con lo que eres.
Te seguiré a través de tus palabras.
lil' esquimó: muá, muá. Grazas por baixar a rolos. É algo francamente saudable.
Besbellinha: Grazas polas túas opinións e encantada de coñecerte no medio de todos estes cables... Unha bica susurrada.
Veloso: Afágame moito iso que dis, o do terror psicolóxico. Non era a miña intención pero, a verdade, levas razón. Gracismas. E de certo, non quería a moralina nin o final feliz. As criaturas mecánicas son algo distantes...
Quien nace antiguo no envejece: nin idea de quén es, como suporás, relambéndote de gusto.Pero, se me coñeciches na adolescencia, terás que ser alguén do reducido mundo do colexio. Rimbaud? Había alguén que me lembraba demasiado a Rimbaud naquel colexio. Pero esa coincidencia sería tamén demasiada Coincidencia i entón eu empezaría xa a coller medo.
Non reveles quen es se non queres. Un saúdo. Hai insomnios tan azarosos... Moitas grazas polo que dis.
Besbellinha: Grazas polas túas opinións e encantada de coñecerte no medio de todos estes cables... Unha bica susurrada.
Veloso: Afágame moito iso que dis, o do terror psicolóxico. Non era a miña intención pero, a verdade, levas razón. Gracismas. E de certo, non quería a moralina nin o final feliz. As criaturas mecánicas son algo distantes...
Quien nace antiguo no envejece: nin idea de quén es, como suporás, relambéndote de gusto.Pero, se me coñeciches na adolescencia, terás que ser alguén do reducido mundo do colexio. Rimbaud? Había alguén que me lembraba demasiado a Rimbaud naquel colexio. Pero esa coincidencia sería tamén demasiada Coincidencia i entón eu empezaría xa a coller medo.
Non reveles quen es se non queres. Un saúdo. Hai insomnios tan azarosos... Moitas grazas polo que dis.
En este blog está de lo mejor que he leído en blogs últimamente. No lo atribuyas a una casualidad.
Desde Madrid, saludos
Desde Madrid, saludos
No, no creas que me relamo de gusto con mi anonimato. Es más, me avergüenza por lo que tiene de cobarde, pero tengo miedo de identificarme porque, entrando aquí y leyendo tu diario, me siento como abriendo tus cajones (y con ellos tus secretos), sin permiso.
¿Sabes que tenía tanto miedo (siempre me intimidaste un poco)que, al ver que me habías contestado, leí tu respuesta casi tapándome los ojos y entreabriendo los dedos, como un niño?
Por eso he tardado una semana en volver a escribirte.
Sí, sí te conocí en el colegio, aunque nunca me consideré integrante "de su reducido mundo". Por eso me alegro de que salieses de él.
Sé que te gusta Rimbaud o, al menos, te gustó. Por eso, al leerlo, pensé en ti, te busqué y llegué a este recunchiño semisecreto. Y este itinerario lo mencioné en mi anterior escrito como un guiño bastante ventajista.
Ojalá hubiese sido yo tu Rimbaud porque me fascina lo que escribió y, si cabe más aún, lo que vivió, pero creo que ese alto honor no me correspondió a mí.
¿Te gusta el verso que que he completado con mis 2 identidades? Siempre fue mi favorito (aunque no fuese de nuestro Arthur).
¿Sabes que tenía tanto miedo (siempre me intimidaste un poco)que, al ver que me habías contestado, leí tu respuesta casi tapándome los ojos y entreabriendo los dedos, como un niño?
Por eso he tardado una semana en volver a escribirte.
Sí, sí te conocí en el colegio, aunque nunca me consideré integrante "de su reducido mundo". Por eso me alegro de que salieses de él.
Sé que te gusta Rimbaud o, al menos, te gustó. Por eso, al leerlo, pensé en ti, te busqué y llegué a este recunchiño semisecreto. Y este itinerario lo mencioné en mi anterior escrito como un guiño bastante ventajista.
Ojalá hubiese sido yo tu Rimbaud porque me fascina lo que escribió y, si cabe más aún, lo que vivió, pero creo que ese alto honor no me correspondió a mí.
¿Te gusta el verso que que he completado con mis 2 identidades? Siempre fue mi favorito (aunque no fuese de nuestro Arthur).
blogue muito interessante
**************
**********
********
**************
**********
********
Non recoñezo ese verso: "quien nace antiguo no envejece, vive fuera de lo moderno". Non sei se iso supón unha desvantaxe para min.
En calquera caso, paréceme tan curioso reencontrarme (bueno, iso de "reecontrar" é un dicir, posto que non sei con quen falo)con alguén do "reducido" i engadirei "remoto" mundo do colexio, que non sei qué dicir.
Segues en contacto con xente do colexio? Traumatizouche moito? Que fas na vida?
Queres que adiviñe quen es? Podo adiviñalo? Algunha vez compartimos aula? Lembras da sempiterna pechada biblioteca? Do laboratorio de ciencias ( un dos meus lugares preferidos)? Da estupidez absoluta? Da cripta (outro lugar ben gore)? Da unlla de Ismael? Do cochambroso bar? Dos bocadillos do Gorila? Dos bailes que faciamos en ximnasia?
Que lembras daquel máis alá de ultratumba que, supoño, levamos nun chip dentro do cerebro?
En calquera caso, paréceme tan curioso reencontrarme (bueno, iso de "reecontrar" é un dicir, posto que non sei con quen falo)con alguén do "reducido" i engadirei "remoto" mundo do colexio, que non sei qué dicir.
Segues en contacto con xente do colexio? Traumatizouche moito? Que fas na vida?
Queres que adiviñe quen es? Podo adiviñalo? Algunha vez compartimos aula? Lembras da sempiterna pechada biblioteca? Do laboratorio de ciencias ( un dos meus lugares preferidos)? Da estupidez absoluta? Da cripta (outro lugar ben gore)? Da unlla de Ismael? Do cochambroso bar? Dos bocadillos do Gorila? Dos bailes que faciamos en ximnasia?
Que lembras daquel máis alá de ultratumba que, supoño, levamos nun chip dentro do cerebro?
Queríamos conectar con Estibaliz Espinosa. Agradeceríamos se nos puidese enviar un correo ao enderezo:
direccion@radiofene.org
Somos Radiofusión, a programación conxunta das Emisoras Municipais Galegas.
direccion@radiofene.org
Somos Radiofusión, a programación conxunta das Emisoras Municipais Galegas.
Parabéns, pola creación en cernes.
Non, non coñece-lo verso non supón ningunha desvantaxe, faltaría máis; só es un verso máis de moitos.
En canto ó colexio, non, non chegou a traumatizarme de todo, grazas a que non estiven moito alí. E si, por suposto que me lembro de todas esas cousas que dis, sobre todo da estupidez absoluta, sempre tan presente entre aqueles muros.
En canto a qué fago na vida, podería dicirse que loito porque neste mundo non haxa fronteiras; é dicir, que perdo case sempre, mais as victorias, ummmm, as victorias ...
Si, si que podes tratar de adiviñar quen son. Nesta mensaxe tes algunha pista e tamén algunha pequena trampa sobre a miña identidade (empezo a colle-lo gusto ó anonimato). Aínda así, non creo que aínda poidas desenmacararme, hai moito tempo que non sabes de mín, moito.
En canto ó colexio, non, non chegou a traumatizarme de todo, grazas a que non estiven moito alí. E si, por suposto que me lembro de todas esas cousas que dis, sobre todo da estupidez absoluta, sempre tan presente entre aqueles muros.
En canto a qué fago na vida, podería dicirse que loito porque neste mundo non haxa fronteiras; é dicir, que perdo case sempre, mais as victorias, ummmm, as victorias ...
Si, si que podes tratar de adiviñar quen son. Nesta mensaxe tes algunha pista e tamén algunha pequena trampa sobre a miña identidade (empezo a colle-lo gusto ó anonimato). Aínda así, non creo que aínda poidas desenmacararme, hai moito tempo que non sabes de mín, moito.
¿qué te intriga?
mensaje subliminal: únete a la huella
mensaje subliminal: únete a la huella
"Algo(R)RITMO"(1)
-(c)azar casualidades (2)
-apre(he)ndelas
-(re)scribilas con letras
-inscribirse en palabras
solución:
-gozar do azar, intensa (mente).
(1) o algoritmo é por definición o contrario ao azar: unha lista de instruccións limitadas cun fin(unha solución) concreto, sen espazo ás casualidades, circunscrito ao ámbito das causalidades que se suceden unha tras outra en cadeas lóxicas.
(2) causalidade/casualidade
azares da lingua?
* comentario con notas a pé de páxina, menuda per(vers)ión xD, que dano fai a facultade!
-(c)azar casualidades (2)
-apre(he)ndelas
-(re)scribilas con letras
-inscribirse en palabras
solución:
-gozar do azar, intensa (mente).
(1) o algoritmo é por definición o contrario ao azar: unha lista de instruccións limitadas cun fin(unha solución) concreto, sen espazo ás casualidades, circunscrito ao ámbito das causalidades que se suceden unha tras outra en cadeas lóxicas.
(2) causalidade/casualidade
azares da lingua?
* comentario con notas a pé de páxina, menuda per(vers)ión xD, que dano fai a facultade!
Berta: moi bos algorítmicos.
rimbaudiano: loitas por que neste mundo non haxa fronteiras. Temas de trasvases humanos, de políticas de portas abertas ou semipechadas, inmigración?
Trampas no texto: talvez non falas nin escribes galego decote?
As victorias... es fan de Victoria Beckham? Fetichista de Victoria's Secret, lencería feminina?
Pouco tempo no colexio... mmm
rimbaudiano: loitas por que neste mundo non haxa fronteiras. Temas de trasvases humanos, de políticas de portas abertas ou semipechadas, inmigración?
Trampas no texto: talvez non falas nin escribes galego decote?
As victorias... es fan de Victoria Beckham? Fetichista de Victoria's Secret, lencería feminina?
Pouco tempo no colexio... mmm
e qué me dis do inconsciente, entón