07 abril 2006
Estíbaliz me fecit
Escribo isto.O concepto de autor. Esa fráxil porcelana que aparece no Renacemento. Cando alguén sexa o artífice dunha obra pictórica, por exemplo, escribir no reverso ou nunha esquina do lenzo: Fulanitus me fecit. Fulanito fíxome. Estíbaliz fíxome.
Pouco elegante? Talvez. Defendo a beleza plástica das Anónimas.
Mais cando son os demais os que se reapropian dun durmido concepto de autoría, entón sae revolvéndose un crocodilo-Autor disposto a non deixar escapar a súa Obra-víctima.
Hoxe descúlpenme o meu crocodilismo.
Non por primeira vez na miña vida, escribo un texto do que se reapropian outros. Falan del no xornal. É pequeno. Non é Nada. Unha obriña de teatro para un Concerto Didáctico da Orquesta Sinfónica de Galicia, no Palacio da Ópera. Da Coruña. Unha nadería. A quen lle importa? A uns centos de meniños cos cerebros aínda brandiños, que rin e aplauden só porque eu llelo pido.
Porque fago o papel de Narradora na obra. Unha obra a piano. Somos catro actores en escena. A partitura, Enfantillages, é de Marcial del Adalid. A pianista é unha grácil xaponesa chamada Ayako. O director de escena é un tal Antonio Simón. Os actores son marabillosos: Manuela Varela, Xoán Carlos Mejuto e Paz Rascado. E a obra que se representa foi escrita integramente coas técolas negras de ordenador coas que escribo isto agora mesmo.
Falan dela no xornal. Da obra. Din "a obra de Marcial del Adalid". E falan de Miranda, ese nome que imaxinei dunha, por entón, probable filla miña. E dos outros personaxes. A obra é pequena. Quizais non valla un can. Pero os nenos rin. Rin e aplauden. Cos diálogos que Estíbaliz fecit. Cos personaxes que Estíbaliz fecit. É todo unha nadería. Pero os nomes dos demais aparecen. O do director de escena. O de quen fixo a guía para os colexios, baseándose no texto. O de quen coordina todo iso. Son fecits. E aparecen.
O guión parece ser entón cousa de Marcial del Adalid. Un visionario. Porque en pleno século XIX inventou un neno-robot ao que chamou Nintendo. E falou de Shin Chan e de mantas eléctricas. Prodixioso. Jules Verne coruñés.
Ou se non é de Marcial del Adalid, o guión da obra pertence ao aire. De onde somos todos. De onde son as palabras. De aí vén a obra. Nos programas de man que entregan, nas guías didácticas enviadas aos colexios. Alí non aparece nada da autoría do guión. Nada. Ninguén parece ter urdido a trama da obra. Foi unha trama que se urdíu soa, que foi nacendo na boca dos actores por arte de maxia. Eles falaron e moveron pola escena como médiums.
O guión desa obra é claramente patrimonio artístico do Aire.
Entón eu son, como aquel personaxe de Calderón, a filla do Aire. Ou serei a materia da que se tecen os soños. Tal vez soñei que escribía esa obra. E todo é coma un déjà vu. Algo que nos parece ter vivido máis vividamente aínda có vivido.
A obra é unha nadería. Hoxe vai xusto un mes do día da muller traballadora. Podería poñerme roncha con iso. Facer disto -que non o é- unha cuestión de xénero. Francamente, pareceríame suxo. Oportunista. Con esa mágoa que dan os cantautores. Os que se autocompadecen nos textos.
Só teño a dignidade de ser a filla dese Aire. Ou ese Aire mesmo.
Se non son sequera a artífice nin dos soños que teño pola noite.
Que vou reivindicar? A Nada. Cando a un lle negan a Nada, esa Nada volve máis valiosa aínda. Os problemas do mundo occidental son outros. A vivenda de papel. O traballo inmundo. A inmigración. Esas cousas das que tan ben falan xornais e políticos.
O meu caso é unha nadería. Unha vaidade. Nadismo total.
Quero algo desa Nada. Para que? Probablemente para máis Nada. Pero sei, coa certeza das mandíbulas do crocodilo sobre a presa, sei que, se me negaron esa Nada, por algo foi.
Quéroa.
BSO: Dies irae. Réquiem de Mozart
Datos de interese: Roland Barthes declarou, xa hai anos, a morte do autor. Fala dunha análise de simples xogos discursivos, sen nomes propios. A min encantábame esa visión do mundo escrito.
Pero sen embargo, sei que iso é de Roland Barthes. Asinou esas palabras. Na portada das obras que creou, puxo con boa caligrafía francesa : Roland Barthes. Tal e como lle aprenderon no colexio. Roland Barthes, número 3 na lista de clase. Na portada das carpetiñas de Plástica. Na esquina dos debuxos de casiñas a botar lume. R-o-l-a-n-d B-a-r-t-h-e-s.
E-s-t-í-b-a-l-i-z E-s-p-i-n-o-s-a. Así me aprenderon a min. Na guardería ningún debuxo meu apareceu asinado por Isabelita Poncé ou Ana Gutiérrez ou Roland Barthes. Todos os meus debuxos levaban ese nome que me puxeron. Quizais, todo ese xogo me fixo crer algunha vez que eu era autora de algo, malia que a categoría de autor levase morta dende Barthes.
Pero eu non lin a Barthes na guardería. Lástima.
© estíbaliz...espinosa de texto e foto
posté par estibaliz... 9:39 PM
10 Comments:
...y como siempre, brava
Você há dizer o que quiser, mas eu vejo a mão do Goebbelsinho esse por trás...
Rascado compulsivo
El paciente no puede evitar manipular la piel hasta producirse hemorragias y dolor para liberar su ansiedad
El rascado compulsivo supone cerca del 2% de las consultas de los dermatólogos. Los aquejados por esta dolencia sienten de manera continua un picor localizado en alguna parte de su cuerpo que no pueden mitigar rascándose. De hecho, en muchas ocasiones el rascado de la zona provoca que el picor aumente. Además, los especialistas en sus análisis no encuentran alteraciones metabólicas que causen el prurito, por lo que no existe un motivo aparente para sentir ese picor. Los dermatólogos aseguran que al menos un 40% de las enfermedades cutáneas tienen que ver con factores emocionales.
El paciente no puede evitar manipular la piel hasta producirse hemorragias y dolor para liberar su ansiedad
El rascado compulsivo supone cerca del 2% de las consultas de los dermatólogos. Los aquejados por esta dolencia sienten de manera continua un picor localizado en alguna parte de su cuerpo que no pueden mitigar rascándose. De hecho, en muchas ocasiones el rascado de la zona provoca que el picor aumente. Además, los especialistas en sus análisis no encuentran alteraciones metabólicas que causen el prurito, por lo que no existe un motivo aparente para sentir ese picor. Los dermatólogos aseguran que al menos un 40% de las enfermedades cutáneas tienen que ver con factores emocionales.
Habría que ver si te escandalizabas de la misma manera si, en vez de caer en el olvido tu nombre, fuese el de otra persona. Lo dudo. Es más, creo que me preocuparía mucho trabajar contigo. Pero, qué les voy a contar a quienes lo hagan, qué les voy a contar... ya sabrán muy bien de qué hablo.
encántame ter inimigos estúpidos e que non me coñecen de nada.
Aínda que tamén ten o seu lado triste. Un gran inimigo, que ataca ben, fortalece, dignifica. Os demais, simplemente mánchano todo de ridículo.
Por exemplo, un espello covarde...
Aínda que tamén ten o seu lado triste. Un gran inimigo, que ataca ben, fortalece, dignifica. Os demais, simplemente mánchano todo de ridículo.
Por exemplo, un espello covarde...
De todos modos, aínda sigo sorprendida. Haberá tanta xente que me considera arrogante e, sen embargo, non deixa de lerme?
E pregúntome en qué cousa figurei eu algunha vez.
Tamén pregúntome qué ten de inxusto considerar de lei que, se os nomes dos demais aparecen, tamén o faga o nome dun autor dunha obra. Claro que, a alguén que asina con pseudónimos trillados, darálle igual o seu nome. Aínda que non deixo de pensar qué sucedería se eu atribuíse as súas palabras a outra persoa, e dixese "este Remixio, sempre tan vingativo...". Talvez aí, el espejo revolveríase e protestaría: "Non foi Remixio. Fun eu". E resulta que en tan desconcienciado espello, atopamos un "capullito" ou pequeno abrocho de conciencia de autor...
Dende que abrín este blog penso que recibín máis comentarios anónimos de xente que parece odiarme que de amigos que parecen quererme.
Non deixa de ser curioso para unha anónima autómata de cidade de provincias coma min...Confeso que me enche de vaidade. E de certos espellismos.
E pregúntome en qué cousa figurei eu algunha vez.
Tamén pregúntome qué ten de inxusto considerar de lei que, se os nomes dos demais aparecen, tamén o faga o nome dun autor dunha obra. Claro que, a alguén que asina con pseudónimos trillados, darálle igual o seu nome. Aínda que non deixo de pensar qué sucedería se eu atribuíse as súas palabras a outra persoa, e dixese "este Remixio, sempre tan vingativo...". Talvez aí, el espejo revolveríase e protestaría: "Non foi Remixio. Fun eu". E resulta que en tan desconcienciado espello, atopamos un "capullito" ou pequeno abrocho de conciencia de autor...
Dende que abrín este blog penso que recibín máis comentarios anónimos de xente que parece odiarme que de amigos que parecen quererme.
Non deixa de ser curioso para unha anónima autómata de cidade de provincias coma min...Confeso que me enche de vaidade. E de certos espellismos.
Quizais alguén sustraeu o nome de Estíbaliz, como quen rouba un bico ao comezo do amor.
http://concheiro.blogspot.com
http://concheiro.blogspot.com
curiosa manera de escribir tienes
Estou algo sorprendido. Agás pequenas excepcións, a blogosfera galega semella un lugar de fraternidade e diálogo. Non sei a que veñen logo certos comentarios que tes que aturar no teu blog. Non te coñezo de nada nin agardo ningún favor de ti, pero quero dicirche que me gusta como escribes. Nunca perdas a bravura.
Ah, anécdoto intrascendente: a min pasoume o contrario cá ti. Atribúenme un texto no que non tiven arte nin parte. A sensación é desasosegante. Un saúdo.
Ah, anécdoto intrascendente: a min pasoume o contrario cá ti. Atribúenme un texto no que non tiven arte nin parte. A sensación é desasosegante. Un saúdo.
Bueno, gracismas pola confraternidade, Veloso. De certo que, pola anécdota que referes, penso que aí está a clave de todo: a xustiza cósmica. Así, pola atribución inxusta da autoría dun texto, noutro lugar do cosmos alguén fica sen autoría...
Talvez deba ser así. Agora compréndoo todo.É dicir, nada.
Tamén ha de ser desconcertante que che atribúan un texto que non fixeches ti. Como que che cosan unha man que non é a túa.
Somos ben curiosos os humanos. E hai para todos os gustos.
Talvez deba ser así. Agora compréndoo todo.É dicir, nada.
Tamén ha de ser desconcertante que che atribúan un texto que non fixeches ti. Como que che cosan unha man que non é a túa.
Somos ben curiosos os humanos. E hai para todos os gustos.