29 março 2006
Escarnio dolce (inda pódese apretar máis...)
Non adoito falar do que me sucede día a día. Desgústame ese biografismo de diario. Esa imposición. Apenas deixo datos aquí de quén son ou ao que me dedico. Gústanme as biografías que planean pola vida dos individuos dende a estratosfera. Non as que descen demasiado ao cotián. E se descen demasiado ao cotián, que os datos sexan algo falsos, ficcionais, pastiches, por favor... Que despisten.
Hoxe quixen rexistrar este día. Sen embargo.
Dende o mencer levo metida de cheo nunha sátira. O día comezou falando de sátira. Son as 9 da mañá. Unha alumna le en alto unha descrición dun profesor, descrición feita por ela, un traballo que lle encarguei á clase. A descrición é un látego que axeonlla, caricaturiza e cousifica ao profesor: "un escaso homiño", de "ollada liliputiense" e "fronte engurruñada"... Os demais alumnos salivan de gusto e retranca. A palabra sátira lémbrame á palabra látego. Mentres le, a alumna doma a imaxe mental que todos na clase temos dese personaxe, fustígaa ata facernos rir. Riso negro. Porque a temática de fondo dunha sátira sempre é a mesquindade e vileza humanas.
O fondo dunha sátira vai, xa que logo, manchado de pesimismo, de absoluto abandono de toda esperanza no xénero dos humanos. A elección da burla como método de conxurar esa angustia. Liberamos así a aprensión que nos produce a posibilidade de acabar coma o satirizado. Poder ser así, nós tamén. Escasos homiños na descrición dunha moza de vinte anos... Unha moza fermosa, enxeñosa, implacable.
O día proseguíu con máis sorpresas. Un paquete que chega de Moscú, atado cun cordel. Do país que competíu cos imbatibles Hiperestados Archiunidos na carreira espacial, do país que creou a cosmonáutica, do país dos grandes axedrecistas, dos pioneiros da ciencia-ficción, dos chéjovs, bulgákovs, gagarins, de mestres de matemáticas, enxeñería e tecnoloxía de materiais. Un cordel. Atando un paquete. Un papeliño das aduanas escrito en cirílico, a man. A imperial e bolchevique Moscú envolvendo a súa historia en anacos de papel de estraza -o mesmo do baño-, asinándoa logo cun boli bic. Un cordeliño, humilde coma un campesiño de Bakunin.
O que contiña o paquete era brillante e suave, sen embargo. Unha especie de luxo disfrazado. Non direi qué era.
Non importa.
O día regresou á sátira tras a paréntese rusa.
Quén me ía dicir a min que me ía dar de bruces, horas despois, cun ser digno da descrición satírica de pola mañá. Pero non o mesmo personaxe. Esta vez outro. Un escaso homiño acostumado a mandar. Non sei por qué hai tantos escasos-homiños-acostumados-a-mandar. A historia - ou é a Historia?- está chea deles. Algúns mesmo poñen cuñas nos zapatos italianos, pero a escaseza lévase pegada ao lombo, tipo corcova. De xeito que seguen sendo escasos. Algúns deixan bigote, peitean de lado, casan cunha máis baixiña, fotos en contrapicado, por favor... É todo inútil. A escaseza chorréalles polo rostro, igual que unha suor manteigosa. Sáeselles por fóra. Padecen sobreabundancia de escaseza.
O escaso-homiño-acostumado-a-mandar-sobre-un-escenário é personaxe de sátira. Pero él non o sabe. Tampouco sabe que subíu a un escenário coa secreta esperanza -inconsciente- de parecer menos escaso. Chámase a si mesmo Director. Talentos, os xustos. Como as medidas. Nada sobra nesa anatomía. Nin sequera o sorriso ou a cortesía. Creu inxenuamente que para saber mandar ben abonda con ser imbécil. Nunha reunión de hai un tempo talvez quixo impresionarme confesándome que escribira poesía.
É deses seres que che cita á beira da súa casa sen preguntarche primeiro ónde é que vives ti. Deses seres aos que sempre tes que chamar por teléfono. Que sempre simulan estar ocupados. Que simulan ter decisións tomadas cando improvisan no momento, sen mirar aos ollos. Que están afeitos a que moitas mulleres -e homes, claro, e homes- desexosas de actuar en calquera cutrada lles relamban cun "señor, si, señor!" cando eles dictan doctrina. Que cren que recibir un premio do Comité de Amigos e Coñecidos é Recibir un Premio...Que nin sequera chegan á categoría de malos, porque ser malo é unha categoría. Miren para os actores das películas. O malo cobra tanto coma o bo. E normalmente morre antes...
Deses seres que fan o que lles dá a Santa Gana porque, polo xeral, contan con diñeiro oficial para levar a cabo unha actividade da que lles gusta pensar que ten o cheiro a bravío do marxinal, transgresor e salvaxe. Funcionarios. Funcionarios do artisteo. Cántos coñezo! Lembro:
un profesor da facultade con ínfulas - e nínfulas- líricas e principescas;
un pseudo-editor de cousas estrañas que amasa os cartos de certa fundación mentres escribe infumables sobre corpos nús e gasas azuis e manoseadas caralladas similares;
un director de ópera, fillo-de, que non tiña nin idea do que quería sobre o escenario e, de súpeto, insultábanos porque non o facíamos. "Cosí se folla en la España, cosí?" Sempre imaxinábao cun tanga de veludo e leopardo. Ao final, ata o evoco como unha figura entrañable...
Qué grandes personaxes para grandes, restalantes, certeiras sátiras. Ris. Ras.
BSO: Catulo
Datos de interese: Despois de impoñer o seu criterio desconsiderado, haberei de traballar co escaso homiño nas vindeiras dúas semanas. Engrandecerei?
Hai unha balea solitaria, polo visto, que leva anos cantando cousas rarísimas para unha balea (noutra frecuencia distinta á habitual, non é que lle dea polo funky). No Pacífico. Non se sabe moi ben quén é. Dubidan que se trate dunha especie nova. É case seguro unha balea azul. Canta noutro idioma. Dende aquí sostemos a teoría de que, ou ben está tola de tanto buscar a alguén (i é unha especie de Adèle H.) ou ben é unha balea digna. Non se rebaixa a ser coma as demais. Paga ese prezo por cantar distinto...
Aclaración sobre a imaxe: a pesar de elixir o cartaz de O gran Dictador, debo dicir que na lista de escasos homiños non me refiro unicamente a Adolf Hitler. De feito, preferiría non referirme máis a esa árbore caída da que tanta leña se fai. É tan fácil quedar ben hoxendía criticando a Hitler. Non esquezamos que perdeu a guerra. Gañaron outros. Prefiro que as alusións se interpreten cara outras figuras, outros escasos homiños acostumados a mandar... Deixemos Alemaña un pouco en paz. E lembremos qué vencedores escriben a historia dando a súa unidimensión dos feitos...
posté par estibaliz... 2:37 PM
13 Comments:
qué bonito y qué lucido tu texto de hoy.
un besote.
un besote.
tantos e tantos homes e mulleres fun vendo na miña memoria mentres lía este marabilloso texto... non sei se rir ou chorar. Faría unha sátira catartica dalgún deles, se tivera o talento necesario... Apertas!
Brillante esbozo sobre "merchandaisin" e "diminutismo"...
Aproveito o comentario este para felicitarche tamén polo teu "libro de ler e desler". Estupendísimo "Pan", de verdade!
:-)
Unha aperta.
Aproveito o comentario este para felicitarche tamén polo teu "libro de ler e desler". Estupendísimo "Pan", de verdade!
:-)
Unha aperta.
O teu texto sementou en min unha rara inquedanza. Por un lado sente un desexos de planear indefinidamente pola estratosfera, tal como propós. Por outro, perdura a pequena anguria de intuír que dentro de min tamén talvez habita un "escaso homiño". Noraboa polo blog. Un saúdo.
TIRA DO CORDEL
Este tradicional restaurante de la villa marinera de Finisterre, está ubicado en la Playa Langosteira.
El prestigio y fama que lo caracterizan, lo ha logrado gracias a la cuidada elaboración de los platos y la óptima calidad de sus productos.
Aquí usted podrá disfrutar de los mejores pescados y mariscos de la costa gallega, en un enclave privilegiado a pie de playa.
Este tradicional restaurante de la villa marinera de Finisterre, está ubicado en la Playa Langosteira.
El prestigio y fama que lo caracterizan, lo ha logrado gracias a la cuidada elaboración de los platos y la óptima calidad de sus productos.
Aquí usted podrá disfrutar de los mejores pescados y mariscos de la costa gallega, en un enclave privilegiado a pie de playa.
que descripción tan estereotipada!
A descrición de tira do cordel o a do post?
non esperaba menos dun estereotipado anónimo que enmascara así a súa falta de talento. É un vello estereotipo o de lanzar insultos que nin chegan á categoría de crítica, por envexa ou por medo.
Pero ánimo. Canto máis ataquen con pobres argumentos, máis ao noso favor. Con inimigos así, "moi por debaixo da altura do conflicto", calquera!
non esperaba menos dun estereotipado anónimo que enmascara así a súa falta de talento. É un vello estereotipo o de lanzar insultos que nin chegan á categoría de crítica, por envexa ou por medo.
Pero ánimo. Canto máis ataquen con pobres argumentos, máis ao noso favor. Con inimigos así, "moi por debaixo da altura do conflicto", calquera!
se a descrición estereotipada corresponde ao de tira do cordel, estou de acordo, ollo.
Impresionante texto. Incluso aquello desquiciante lo conviertes en hermoso... ¿Todo bien? Espero que sí. ¡Un millón de besos!
que chula la peli
La Chula
la hamaca alegre
Las Chulas y Chulitas son hamacas de algodón con rays y bloques en colores.
Hamacas de calidad con el precio más competitivo.
Características de las Chulitas y Chulas:
las hamacas son hechas en el Ecuador en la región de Otavalo
las hamacas son hechas de hilo de algodón (80-90%) y las rayas de hilo de acrílico (10 - 20%)
la hamaca alegre
Las Chulas y Chulitas son hamacas de algodón con rays y bloques en colores.
Hamacas de calidad con el precio más competitivo.
Características de las Chulitas y Chulas:
las hamacas son hechas en el Ecuador en la región de Otavalo
las hamacas son hechas de hilo de algodón (80-90%) y las rayas de hilo de acrílico (10 - 20%)
Cantos e cantos escasos homiños coñecemos...? O problema non é ese. O problema é que non se coñecen eles mesmos. E creo que é casi mellor, non me gusta ver coma a xente cae deprimida, deprimidas? mais que deprimidas mergulladas na dura realidade....
Non podo facer outro comentario que non sexa: bravo bravisimo!!! pero merecerianse mais bravura
Non podo facer outro comentario que non sexa: bravo bravisimo!!! pero merecerianse mais bravura