05 janeiro 2006
Zoo Tropo
Transcribo un artigo pertencente a unha serie inédita. Non pretendo, nin moito menos, elaborar outro blog que fale de cine : 1, porque non me interesa. 2 ,porque outros fano máis e mellor. 3, porque, claramente, xa abonda. Este artigo é, sen máis, unha das miñas fervorosas listas de razóns polas que algo é algo na nosa existencia de primates medio primos. Razóns pouco racionais, desde logo, desas que xorden das vísceras e porque si. Con furor.
Actriz americana.
Cánto pode ruborizarlle a unha Poeta...
[sempre ao servicio da súa Maxestade, a Poesía, que é o farol máis alto dos promontorios e iso que a un lle fai ser, inexplicablemente, sensible, sentimental, cálido, sensual e de boas intencións. Algo no que non acabo de cadrar, pero cala, cala...]
...recoñecer que o primeiro que quixo ser en vida, despois de xaponesa, foi actriz e ademais americana. Que quizais por iso para ela cada paisaxe é un travelling e cada conversa un plano-contraplano. Que quizais por iso camiña sobre este mundo como un ser abraiado pola banda sonora, o mundo ten ese son envolvente do sistema dolby. Que quizais por iso fálalle a ese cyborg que viste a súa pel como quen dá indicacións antes da rodaxe.
E soñouse antes, pero moito antes, nesta première.
Meu irmán naceu un día despois de que a miña nai fose ao cine. Desde certo punto de vista amplo, meu irmán é medio afillado do cine.
En canto a min, crecín sabendo todos os nomes de actores xa defuntos, ou moribundos, como Errol Flan, Charles Lauton, Pepe Isbert, Kir Duglas [que ten un fillo chamado Maikel Daglas, sen embargo] ou Vivian Leij. Iso foi antes de que aprendese algo de inglés. Agora pronúncioos igual, porque sabe mal na boca saber demasiado [como dicía un amigo meu das Venezuelas: capaz que yo creo un poco en dios, sólo un poquito, porque eso me mantiene inocente, ingenuo]
E lembro a primeira vez que fun ao cine moito mellor que as primeiras veces doutras cousas.
Flash Gordon. 6 anos. Cine Colón.
Flashes pervertidos: a indescritible beleza fustigada de Ornella Muti. O regocixo de asistir á morte do malo Ming.
Para o cine teño delicadas memorias: unha libreta na que apuntei todas as películas que vin en salas ata os 12 anos, o que sucedeu mentres vía Drácula, ou Luces da cidade, a tarde que a miña nai veume buscar ao colexio para ver Cristal Oscuro, cando Inés quedou durmida antes de que escomezase Alicia no País das Marabillas ou o roubo da cinta A Guerra das Galaxias aos 15 anos, sección audiovisual, Corte Inglés.
Os anos posteriores na filmoteca da miña pequena cidade, facendo unha cola de frikis para ver Freaks ou longos silencios de Tarkovski ou guerras imperiais nas abas do Fujiyama ou a cancionciña de Hal-9000...
Cánto candor! A miña vida cinematográfica.
Sempre, ata nas grandes traxedias familiares, tiven un instinto de animal que se move baixo un enorme obxectivo: o meu rostro cabizbaixo, o meu rostro colérico, o meu rostro curioso coma cortado a coitelo. E, sobre todo, a beleza do rostro da miña nai conformada por unha natureza resistente á miseria e ao vento ...
A beleza do meu irmán, namorado do seu malditismo...
A beleza de Inés fría como unha boneca que se garda no andel superior do armario máis altismo...
I eu central no plano. Cando pensamos nas nosas vidas, sempre estamos nós centrais no plano. Por desgracia. Ese eu tan pesado tan pesado. Pero na miña película a elección de coprotagonistas foi tan acertada, o director de fotografía está ás veces tan inspirado e o atrezzo é tan colorista que non deixo de imaxinar músicas como de mercados en Bagdad ou plantacións de Atlanta ou fiordes vikingos.
A claqueta resoa en canto abro un ollo. Tamén en canto o pecho, hai claqueta. Para nós, hai claqueta sempre.
De nena, xogaba a falar movendo os labios doutra maneira que non correspondese á fonética do pronunciado, coma se estivese dobrada por unha actriz de dobraxe coa miña voz.
De nena mimetizaba, coa esperanza de que me vise o productor da gorra a cadros na hamburguesería, ás actrices americanas: a Vivien Leigh, a Katherine Hepburn, a Rita Hayworth, a Jennifer Beals...
De nena, como todas as nenas, pasei horas diante dun armario con espello dobre que hai na miña casa. Orientando ámbalasdúas láminas, conseguía perfís, tres cartos, vistas de costas, multiplicacións de min mesma movendo a perna como dentro dunha coreografía de cabaret (movendo infinitas pernas, as miñas pernas de nena, brancas, preciosas, sen depilar, pernas de correr, de bailar, de rubir, pernas perversas dignas das perversións dun censor de cine). Movendo os meus cabelos sagrados coma se fosen postizos, infinitos. Agardaba a película.
A película da miña vida.
Crer en algo axuda ao sistema inmunolóxico, din. Viven máis (ou mellor) os que rezan o rosario, os que peregrinan á Meca, os que ofrendan a súa xornada a Buda, aos antepasados, ao sol.
En que podo crer eu, dios mío?
Creo no cine. Porque a súa sacrosanta mentira fabrica a historia á medida da Historia, e fai inútil establecer cál mentira das dúas é maior.
Creo no cine. As cores son tan vivas.
Creo no cine co seu séquito de iluminadores, maquilladores, fotógrafos, costureiros, ceramistas, mesturadores de son, soberbios paranoicos que berran “Corten!”, innomeables rostros de cabelos abundantes, de cellas enarcadas, de labios destinados a canibalismo, e ollos que te miran sen te ver e todo o prometen.
Creo no cine. Soño tantismo.
A historia do século XX non é historia sen o cine. Non hai modo de desamarrarse da súa brutalidade, da súa maquiavélica manipulación do universo, do seu varrido espectral pola beleza dun corpo, do seu sangue inventado, o seu tempo, a súa música inventada, a súa inxenua publicidade de nós memos, de si mesmo, a súa incontrolable iconorrea. Non poder ver nada sen imaxinar o son do proxector e a escuridade inicial. O verdadeiro Deus ex machina. Un tirano feito de pobreza e necesidade, como Eros. Como amor.
Creo no cine. Creo con tristeza e marabilla, como crin na Virxe e nas mártires da Cristiandade.
No Kine. Vale dicir, no movemento que non cesa. Na velocidade, en correr, en cabalgar, na rotación, na migración, en Pegaso, no pole, no mar.
No cine. E todo o que coñecín antes por obra e gracia do cine: a neve, a morte, o sexo, a droga, o lobo, o nacemento, a bruxa, África, Manhattan, os robots, os xaponeses...
No cine. A nova Corte, a nova Aristocracia, o novo Cosmos.
Na eternidade. No cine.
BSO: calquera das grandes das pelis. Dende Espartaco a Rebeca, e, por suposto, Blade Runner, A Guerra das Galaxias, El último Emperador ou a Princesa Mononoke. Ou a enigmática American Beauty. Pero vaia, se nos queremos poñer estupendos, Lo que el viento se llevó. E querémonos poñer estupendos.
Datos de interese: Chove. Vai moi anubado. O sol sae ás 8:55 e ponse ás 19:21. Somos moderadamente húmidos, inconformistas e inquedos. Estamos no 1º mundo. Temos antibióticos, auga corrente e música enlatada. Lemos libros sentados en sofás. Con calefacción central. Falamos de cine. Imos ao cine. Somos moderadamente artistas e felices...
Marcadores: Devotions
posté par estibaliz... 6:24 PM
3 Comments:
Xa preciso este blog coma un estreno, coma unha superprodución. Así, en versión orixinal...
felices reises.
felices reises.
O aluCINE da KINina na LUMIEira
O deSEXO de EROSión A MORte.
Feliz ano, entre as estrelas.
O deSEXO de EROSión A MORte.
Feliz ano, entre as estrelas.
quién diría que al menos a priori nos gustan casi las mismas cosas. Después cada uno amasa el pan a su manera, pero la materia es la misma.
me ha gustado mucho el artículo de hoy,
me ha gustado mucho el artículo de hoy,