02 abril 2006
Simulatrice
Cando naceu este blog, tamén denominado bitácora, bloj ou bló -segundo cómo queiramos aparecer ante o grande público do circo- a criatura mecánica que se confesou culpable do mesmo manifestou nun mail que existía unha lista de temas a tratar, lista na que figuraban "- ademais da galaxia Andrómeda, cosmética e os trens- a biomecánica, a neve, os híbridos, o punk rock, os bazares chinos, a épica, os suicidas, o azar, a australopitheco Lucy, os anime, o paradoxo, o socialismo libertario e os hoaxes..." Uns poucos destes temas foron tratados. A meirande parte aínda non. Son as teimas que -cremos- lle interesan á autora no día de hoxe. E toma o seu tempo.
Era unha lista falsa? Pode ser. O tempo no que vive a autora manifesta unha estraña delectación coa falsidade. Coa falsificación. Co simulacro. Quen escribe simula que comprende algo. Simula un mundo. Tamén quen fai unha película, ou mesmo interpreta un personaxe -simula un mundo interior, segundo o Método-. Verbas coma camuflaxe, sims, disfrace, máscara, virtual, fraude... están en boca de todo aquel que camiñe, corra ou se arrastre, mesmo tanxencialmente, polos eidos da arte, cultura, todo con maiúscula.
Quen llo ía dicir ao pobre Aristóteles. Aristóteles aínda xira no centro dun cono de cuxa cúspide emana Verdade. "Platón é o meu amigo. Pero máis amigo é a verdade". Aí empeza a teima científica. Traizón á amizade por... por?
Por suposto, sempre houbo escépticos. E matices a esa verdade. Entre outras cousas, cal das verdades? No aborrecido postmodernismo todo salta en anacos. Xa antes, con ideas como as de Hegel ou Kant (a verdade é subxectiva) ou as do enigmático Pascal (a verdade escapa á razón) a Verdade fora adelgazando, adelgazando ata perder importancia na escena e converter nunha pequena figurante anoréxica que se atiborra de descrenza no fondo da pantalla...
Mentres tanto, a falsificación seduce de veras. O pastiche. O mosaico de ideas roubadas. Todo aquilo que nos lembre que este mundo non existe tal e como dicimos "este mundo". Que somos comparsas dalgún Entroido, xoguetes empeñados en seguir ata o infinito. E que o infinito é un concepto que axuda a entender o efémero de todo, ou que a materia apenas foi citada a existir durante uns intres.
Hoax significa fraude. Mentira. A mentira fosforece. Ser fiel aos feitos, opaca. F for Fake é o título dunha especie de documental do brillante estafador Orson Welles. Nel introdúcese no mundo da arte pictórica, é dicir, da falsificación en masa. Pero tamén na figura xeométrica do engano, xa que Welles aparece no propio film como un prestidixitador, nunha das moitas caras que a estafa pode ofrecer ao grande público. Neste caso, aos nenos que o contemplan. Todo no filme é unha sucesión de trolas, tal e como contamos as trolas, montadas unhas enriba de outras, mal pegadas con superglue, e abraiándonos de que a nosa audiencia trague co mexunxe...
Tragades co mexunxe. Vaia se tragades. A falsificación relaciónase con conceptos como reproductibilidade e plaxio. Vivides na época das grandes reproduccións, dende as xerox ata os warhols, as fotografías -gardades miles de millóns de fotografías, quén non ten unha soa fotografía, iso axúdavos a pensar como poliédricos, metamórficos de cambiantes perfís, camaleóns segundo o día e a sensibilidade co carrete...-, as películas -en cántas películas de xaponeses sobre a praza de María Pita non apareceredes, coruñeses, bulindo polo fondo da imaxe- , os tópicos, a música... Todo enlaza nunha cadea de réplicas iguais a si mesmas. Pingas de auga ensartadas nun colar que comprades como novo no Grande Bazar do Fraudulento.
A autora confesa sentir curiosidade pola estafa. Certo cansazo de verbas como as que se veñen de citar máis arriba. Mais tamén un fascínio do que non pode escapar, como non pode escapar do século XXI ou do xénero feminino.
Os hoaxes son unha modalidade de estafa na que non hai un beneficio claro. Segundo a Wikipedia os obxectivos que persegue quen inicia un hoax son: alimentar o seu ego, captar enderezos de correo e saturar a rede ou os servidores de correo. É dicir, bluff.
Os hoaxes son como un subxénero de spam nos que se mente porque sí. Polo gusto de engaiolar. O adolescente con grans que o trama na súa casa nunca verá a vosa cara, non rirá abertamente do home cándido que ingresa cartos por Melanie, a nena que leva 10 anos terminal de cancro; non verá á estudiante pasando aos seus coñecidos todos -que suman a cifra de 10000- a nova dun hipervirus ultraperigoso; non vos verá limpando ás agachadas as arandelas das latas de Coca Cola, polo dos ouriños de rata... Non gañará, coma o charlatán do crecepelo, unhas moedas nas feiras. Non será contratado, como Orson Welles tras A Guerra dos Mundos, para rodar a súa ópera prima. O beneficio non existe. Ou si. O pracer de artellar disparates.
Outra raza de estafas. As da pseudociencia. Por exemplo a técnica cibernética quántica holográmica. Isto, unha vez pronunciado - que ha de custar- consiste nun algo cousa que sana enfermidades. O artífice anda condenado a prisión. É certo que para crer nos quarks, por exemplo, cómpre ter fe. Ningún de vós verá un quark nunca. Nese sentido, a ciencia roza ás veces esixencias similares ou máis rigorosas que mesmo as relixións. I existe unha boa parte da ciencia que é inexplicable. Materia escura, buracos negros, once dimensións, teorías de cordas e supercordas, vida intelixente extraterrestre, vida intelixente na Terra...
Vivides crendo o que contan uns poucos. Vivides crendo o que contan uns poucos sobre cousas incontables. Vivides crendo o que din que sodes, o que din que son. Elixindo disfraces que levan a etiqueta de "natural" (alguén dixo: "de todas as poses, a do natural é a máis irritante"). Un dos aparellos estrela do voso século foi o reproductor. Crestes firmemente na ecuación: cantas máis fotos teña, máis saberei quen son. Crestes nunha luz demorada chamada Cine. Crestes nunha morea de trolas borradas con saliva chamadas Escritura. Crestes no cero. Crestes en Venus. En Marte. Na ficción medieval do amor. Nos ansiolíticos. Crestes: esta mazá é esta mazá. 
E que isto non é unha pipa. Crestes no sexo como centro de toda circunferencia. Cando é a mesma circunferencia. Coma os santos, crestes sen ver, levitastes sen vos mover, soñastes sen ter durmido, lembrastes sen ter aprendido...
Estades programados para a grande estafa de todo isto. Amo a vosa disposición a crer na fraude de todo canto vai escrito ata o de agora...
Sinceramente vosa.
BSO: Barco a Venus, dos depauperados Mecano. A movida toda dos 80 tivo moito dese pastiche pegado con chicle e purpurina...
Datos de interese: Nada do dito aquí é pura coincidencia.
Os chimpancés, que tal menten? Polo visto, miran para outro lado cando algo lles interesa e hai presente alguén de rango superior que poidese competir co obxecto desexado. Desvían a mirada, desvían a atención. Comprenderon, logo, que o foco da mirada significa o foco do desexo...
Un dos primeiros enganos documentados acontece en Troia. Hoxendía, un troiano designa un tipo de virus que engana ao ordenador. Pero hai engados verdadeiramente frikis: por exemplo, alguén no século XIX, na localidade de Piltdown, tomou a artística molestia de pintar unha mandíbula de mono i encaixala nun cranio humano, para facer crer que se trataba dun antecesor humano. O elo perdido era el, realmente. O cándido friki.
Outro tipo de engado: o literario. Quen escribe isto? Unha chimpancé adestrada? Cide Hamete Benengeli? Unha emperatriz chinesa de pornográficos pes? Clarice, Fleur, Sei, Emily? Flaubert? E onde raios acontece? No Libro Vermello da Fronteira do Oeste? En Matrix? Manderlay? Ao outro lado do espello? No interior de algo? Ou é na superficie?
Estouvos enganando ou estou sendo eu a enganada?
Hei sufrir para merecer a vosa atención?
E unha vez que a teña...
que fago con ela?
© estíbaliz... espinosa
Créditos das imaxes: 1.- Foto tomada no Museo de los Niños, Caracas 2.- Chema Madoz 3.- René Magritte
Marcadores: Macedonia
5 Comments:
Ingredientes:
RELLENO
3 CHORIZOS DE CERDO
3 HUEVOS
150 GRAMOS DE ACEITUNAS VERDES
300 GRAMOS DE QUESO CREMOSO
MASA
500 GRAMOS DE HARINA LEUDANTE
1 HUEVO
ACEITE - 50 cc.
AGUA - cantidad necesaria
SAL Y PIMIENTA - cantidad necesaria
Preparado:
Se unen los ingredientes de la masa hasta formar un bollo liso - se
divide en dos partes -se estira las dos partes con el palote y con una
se forra una tartera enmantecada .
Se reserva la otra para cubrir.
Ahora preparemos el relleno:
hervimos los chorizos y los huevos una vez hervidos - le sacamos la
piel a los chorizos y los cortamos en rodajas, picamos los huevos
duros en trocitos no muy pequeños. Rellenamos la tapa que colocamos
en el molde agregamos las aceitunas descarozadas y picadas y por
último el queso cortado en trocitos distribuido en forma pareja.
Cubrimos con la otra tapa que habiamos reservado y cerramos el borde
haciendo un repulgo o con el tenedor. Pintamos con huevo y
espolvoreamos queso rallado y horneamos alrededor de 30 minutos a
fuego moderado. Creo que es una receta mallorquina con agregados de
familia argentina