...mmmm...

15 julho 2006

Lista de cousas embarazosas

1.- Perder algo que non é teu. Sobre todo, o tempo
2.- Vendo vellas fotos cun ou cunha amante, parella, arreconchegado... cáese unha da Primeira Comuñón
3.- Atopas a alguén na rúa que te chama con confianza polo teu nome. Ti expremes os miolos: Diana, Vanessa, Ulpiana, Rafaela... cómo coño...?Rematou a conversa. Só puideches dicir: Mira, Oes ou Ti.
4.- A situación anterior torna moi embarazosa cando se suxire intercambiar os teléfonos
5.- Vas a unha revisión médica e decatas de que levas unha calcamonía dunha bolboreta pegada ao ventre
6.- Alguén te eloxia moito, pero confunde todo. Por exemplo, di que naciches en Tombuctú, que escribiches un libro sobre A psicoloxía do armadillo e que che encantan os escargots, as sit-coms e os homes rubios con bigote
7.- Un tipo a seguirte pola rúa. Párate. Comeza: Ola, perdoa (está nervioso), quería preguntarche... aínda te dedicas ao mesmo? Ti miras con cara de parva e colles mellor as bolsas do súper, que pesan un pouco. Esto... a que, exactamente? Bueno, non tiñas un anuncio deses no xornal?
8.- As visitas de cortesía. En xeral, a cortesía
9.- O bolso dunha muller
10.- Descubren que o nivel de marmelada de framboesa descendeu mentres ti ficabas soa na casa. Por sorte, ninguén mira no licor de guindas.
11.- Explicarlle a un neno cómo funciona o mundo que non é Moltó ou Chicco
12.- A Administración
13.- Descubrir nos demais fe cega en cousas como democracia, idioma, poesía, arte ou relixión. Este sentimento mestúrase con tenrura e, ás veces, envexa.
14.- Rexeitar algo que che dan con amor
15.- Non saber qué dicir nos grandes momentos nos que cadaquén solta un tópico
16.- Escoitar a alguén que canta mal crendo que o fai ben ou que di cousas como "Es que a mí la literatura me encanta", ou "Gústame o cine, pero o que fai pensar".
16.- Non saber dicirlle a un neno ónde remata o ceo
17.- Non saber ou non querer expresar o amor aos que máis amas


BSO: Monkey gone to heaven, The Pixies. Hai tempo que non pretendo desentrañar as letras
dos Pixies. Simplemente, son. Imaxino este mono que somos e que marchou para o ceo, andou pola lúa, deulle a volta, mandou un disco dourado gravado con datos sobre si mesmo ao espazo exterior... Mentres, aquí abaixo, gusto moito dos monos. Unhas persoas ben extraordinarias.

Datos de interese: Saír de contas HOXE. O emerxente estado de expectación.

Hei asomar moito para me ver os pes.

Fuxo da mágoa que se quere dar nos textos. Dende hai anos a criatura mecánica plásmase na ironía, a cibernética, a copia, a distancia, a emoción dende a distancia. E comprobo con delectación -tras certos actos colectivos nos que se len certas cousas- que alguén quere clonarse en min.

15 Julio 2006 - 20:30 GMT
15 Julio 2006 - 22:30 GMT+1+DST
Despejado 25ºC
Humedad:61%
Velocidad viento:(N) 3 Km/h
Presión:1017 mb.
Punto de rocío:17ºC
Índice de calor:26ºC
Aire frío:25ºC


O medo e a man son os puntos de partida da especie humana.

O cangarexo pode rexerar unha pinza que perdeu en batalla. Por iso son tan bravos. Pinzoume un ermitán na praia da Lanzada

Gústame camiñar pola rúa pensando que vou por unha Playstation

Xogar. Interesante desviación da vida humana.

Falaremos diso no seguinte capítulo, damas e cabaleiros, de...

A Criatura

Ata entón, sigan connosco. Como dicía Uslar Pietri nun programa da tele venezolana: Ata a vista, amigos invisibles (anécdota que debe acompañar a todo texto: de aí xorde o nome do grupo de rock dese país, Amigos Invisibles)

Créditos das fotos: foto 1: Criatura en suspensión, col. privada; foto 2: O disco dourado da Voyager I, supervisado por Carl Sagan

Quero dedicar este post ao que se fai chamar o niu quid of de blog. Un haijin. Polas listas de cousas que nos unen. E tamén polas que nos separan.

Marcadores:

posté par estibaliz... 9:03 PM

18 Comments:

me ha gustado mucho esta lista de cosas embarazosas...
:-)
na miña lista, engado:
1- a naturalidade coa que o obstetra anota os kilos que un gana no embarazo mentres un non imaxina como vai perdelos logo.
2- o momento no que te rasuran minutos antes dunha cesarea de emerxencia.
3- todos os minutos (pode que mais de 30) que leva coser o que foi aberto para sacar ao bb mentres eses médicos falan de calquera cousa con un aí, deitado, espido e aberto...
4- as visitas de cortesía polo que xa dixeches.
5- todas as veces nas que un decátase de que é unha nai menos boa do que pensou que ia ser.
Chapó!
Moi interesante a lista , mellor non che digo a miña... :-)
A todo isto ¨parabéns¨!
Para que vale un blog?
Para compartir pensamentos? Para exibi-los? Para ser cool/moderno? Está realmente escrito por xente que non sabe escreber para que o lea xente que non sabe ler?

Cal é o sentido dun ego-flog?
Espertar paixóns, sexa a favor ou en contra? É a versión moderna do clube de fans ou, simplesmente, onanismo? Quizáis un xeito de ampliar, en exceso diria eu, os cinco minutos de glória que nos corresponden?

Estará o meu ego tan por baixo do nível recomendábel que non acerto a comprender as motivacións deste autobombo? Ou será que non son tan fotoxénico? Deberia ir ao solárium, ou mercar o "xerador de poesia galega" de Aduaneiros?

Gostaria de receber algunha resposta às miñas dúbidas. Obrigado!
Esquecera identificar-me!!!

;p
Estimado Paco piss,

Te voy a contestar en castellano (tu idioma prohibido) para que así te vaya saliendo un sarpullido a medida que lees y demostremos a la comunidad científica internacional los perversos efectos psicosomáticos de la lectura de ego-blogs.

Ante todo, quiero felicitarte por tu discurso transgresor, lúcido y original, nunca antes oído, y que has tenido la franqueza de compartir en este blog sin asomo de autobombo por tu parte, imagino que para pasar a la posteridad como honesto e íntegro Anónimo que vela por tal causa.

Ciertamente, el del personismo es un tema interesante del que han hablado ya muchos ensayistas(Vicente Verdú, por ejemplo)y del que he escrito también en posts previos (a ellos te remito)aunque lamentablemente lo considero superado hace ya algunos siglos (y hace ya algunos posts). Desde que el ser humano se ha enamorado de sí mismo (prácticamente desde que salió de las cavernas y más notoriamente desde el Renacimiento), no pensamos en otra cosa que no sea nosotros, mal que nos pese.

Dante en la Divina Comedia, Velázquez dentro de las Meninas, Catulo, Safo, Sei Shonagon, Borges en El Aleph, Georges Perec, Mariko Mori, Van Gogh, Woody Allen, todos los cantantes y grupos de pop y rock, Clarice Lispector o (esto va a dolerte, lo sé), Miguel Torga y Pessoa... son apenas un puñado de nombres que se imaginaron a sí mismos moviéndose dentro de las obras que crearon, bien a través de máscaras, bien al desnudo. Es un ejercicio interesante pero que a mí me interesa menos que otra perspectiva, bastante más distante e irónica.

El punto de vista de otros ojos que no sean humanos, sino cibernéticos, o mecánicos.

Siento que no hayas captado esa obvia sutileza pero, en efecto, como sugieres, muchas veces los lectores de blogs no saben leer. O no quieren saber leer. Es tan cómodo ser analfabeto, tan creativo y ondulante. Yo aspiro a serlo, sin duda.

En cuanto a las trascendentales preguntas retóricas que me planteas y para las que ya tenías (chico malo) una respuesta previa, voy a hacerte el favor de darte la mía: la literatura es una casa de citas y, como todo arte, un escaparate de inquietudes humanas y, por ende, individuales. Creo que en el siglo XX ya se agotó el personismo como cantera. Tus preguntas llegan con algunos siglos de retraso.

El anonimato no es un fin elegido, como tú crees, sino inevitable. Da igual lo hermosa que yo sea o lo hermosa que me quiera lucir y lo (por lo que sugieres) cayo malayo que puedas llegar a ser tú. Que eso no te turbe, ni la turbación te lleve a falsos juegos de palabras: en mi blog escribo lo que mi analfabetismo me permite
y, como dije en otra ocasión, no deja de fascinarme que personas como tú, sí, Tú, pierdan tanto el tiempo leyéndome y escribiendo comentarios tan elaborados y con tanta sintaxis y prosapia.

Algo atrayente debe de tener eso que analfabetamente compongo...

Con respecto al generador de poesía galega de aduaneiros, pues me encanta. Aunque echo en falta las palabras pálpebra, lonxíncuo o lácteo(en general, más esdrujulismo barato, aunque algo hay) y el tono choromiqueiro de borracho de bar o de exaltador del paisaje costero. El artefacto me recuerda tanto a juegos como el zipper sonet o los experimentos de Raymond Queneau o Perec en el Ou.Li.Po., allá por los años... 60.

Por lo demás, te remito al post al que titulé Escribimos demasiado. Todos ampliamos los cinco minutos de gloria que nos corresponden: eso es vivir. Y vivir contiene el mal gusto de exhibirnos. Lo interesante, que merece un tema de estudio (tal vez le dedique un post) es el exhibicionismo aparentemente anónimo. Paco piss, Paco piss... estás seguro de que no le has dicho a nadie que me habías escrito esto? Mira que puedes caer en el exhibicionismo local!

En definitiva, te recomiendo pastillas Atarax. O absenta a eito. Para ajudar a esquecer tanta aldragem...
Ah, e esquecera a resposta crucial:

un blog non serve absolutamente para nada.

Como as amebas, como a rotación e a traslación, o titanio, Orson Welles, o punk-rock, as fronteiras políticas, Chaplin, a quiromancia, os sumerios, as fadas, os libros, os marabillosos bisontes prehistóricos, Mahler, o planeta en xeral, os aminoácidos, os volcáns ou ti e mais eu...

Ou me vas vir con algún discursiño tópico e, polo tanto, anónimo?
Ja ja ja! Xenial como te merendas ós parásitos do teu blog!!!
Bueno, bueno... Pues tengo que felicitarte por la mejor respuesta que he recibido hasta ahora: me he reído mucho.

Agradezco que te hayas molestado y perdido tu tiempo en contestar a unas preguntas que, por lo visto, te llegan muy a deshora.

Deberías agradecer el que te haya dado esta magnífica oportunidad para el lucimiento personal en el arte de la merienda parasitera.


Siento comunicarte que no me ha salido ningún sarpullido idiomático. Pero no importa, nena: me encanta que hayas hecho de mí un estereotipo cultural.


Felicidades, reina.
E non lle dixen a ninguén que entrei no teu blog. Sinto que non vaias receber mais visitas grazas a min...

;p
Jeje, sabía que volverías...

Para relerte a ti mesmo e para auscultar a miña reacción.

Ese ego polo que che preguntabas no teu primeiro comment: éche aí.

Ecce homo.

Non che cobrarei a consulta. É un agasallo.

Saudismos
bicos bicos bicos e bicos!
estás preciosa!
De casualidad llegué aeste blog y me ha encantado. Volveré por aquí para disfrutarlo.
Gracismas, anag, mariademallou (ai, aduladora, ho), torredebabel (intentei non lembrar a túa lista durante "O MOMENTO"; as cousas foron ben i espero estar á altura para a núm. 5 da túa lista. Mil bicas, trasatlántica), pitodegaliñeiro, marola, luisafernanda, beren e habitante único. Sodes moitos novos, moitos aos que non sei se coñezo ou non. Visitei as vosas páxinas e, agora que xa teño un pouco máis de tempo, deixareivos mensaxes nelas. Outra cousa que me resulta embarazosa son os afagos. E nunca sei moi ben en qué parte do meu organismo gardalos. Pero son (ou iso creo) ben nacida, así que agradezo ter este pequeno contacto.

Ás veces é case tan efectivo como unha man que agarra outra man (ou, segundo o ton do comment, como unha man que agarra un pescozo).

Ollo, dixen case.
que marabilla, Estivaliz! son moi lindos tempos o que che tocan vivir. Iso decía o pai do meu fillo e parella miña nesas primeiras semanas. Mándoche apertas fortes que cruzan o Atlántico e levan sorrisos e bágoas para compartir.
millón de bicos por visitarme en Godot. Todos somos unha mistura de vladimir e estragón...

Add a comment