...mmmm...

26 maio 2006

Devocións desorientadas (Japdevoted)

Escribo cun Uniball eye (Mitsubishi).
O meu primeiro disfraz foi de xaponesa.
No colexio pintei unha dama nipona de escaiola (azul, rosa, vermello). Tocaba unha mandolina. Talvez era chinesa, como a nai de Familias de 7 países.
Crecín con Mazinger Z, Candy Candy...
Algunha vez cantei Sakura, tema que polo visto fala das cerdeiras.
Alguén aprendeume a elaborar sushi.
Unha secuencia impactante da miña nenez é a do suicidio de Anju, no Intendente Sansho, dun señor apelidado Mizoguchi.
Coñezo á ex-secretaria do Embaixador do Xapón, en Madrid. A día de hoxe odia todo o que veña desa presada de illas no Pacífico...
Lembro unha estampa erótica dun polbo xigante e unha muller núa.
Leo a Mishima e a Sei Shonagon.
Teño certa curiosidade polo hentai. Por Mariko Mori.
Os empurradores do metro. As libidinosas adolescentes. Os que mangan braguiñas tendidas de nena. A moda neopoppunk. Os otaku.
Blade Runner. O anime. O manga. Mononoke. Amaterasu. Os haiku. O terror xaponés. A neve. Ran.

Que ten Xapón neste principio de século XXI? Simplemente é unha das potencias ultratecnolóxicas que domina o globo? Por que os xaponeses son devotos de todo? Por que hai tantos devotos de todo o nipón?

Con fervor...

Aishiteru

BSO: Música tradicional do Xapón, Ensemble Nipponia. Cousas máis raras oiredes, seica. Pero, que melodías son estas? E a percusión? E a voz? Canta esa voz? Se é así, quen lle aprendeu a cantar? Ou recita antigas sagas? Ou máncanlle os zapatos? Pretende intimidarte? Que musa de música é esa?

Se hai máis preguntas sobre o tema: Taiko, Oedo Sukeroku. Tambores.

Datos de interese: Xa non me alcanzo a ver os pes.

Onte sentei nunha pequena cadeira no borde da praia. Contestaba unhas preguntas que gravaban nunha cámara. Un docutraballo de Sindri. Comunicación Audiovisual. Ao redor: as primeiras intrépidas en bikini na praia. Sol baixo na praia. Cámara e micro e script na praia. Caterpillars apisonadoras de area na praia. Vento. Na praia.
O vento levou todas as miñas palabras e o micro apenas rexistrou fiuuu. Verdadeiramente, hai días que se van co vento. A Tara?

Lev Manovich desvela que os artífices de pelis de 3D han de estropear e meter ruído en certas imaxes demasiado realistas para darlles máis verosimilitude. Fala do mítico Zeuxis, pintor a cuxas uvas pintadas baixaban comer os mesmos paxaros. Ai, as ilusións. A linguaxe dos novos medios de comunicación. Barcelona. Paidós.

Nintendo lanza Wii a finais deste ano.

Os memes: unidades de transmisión cultural baseadas na mímese e na memoria.

Non é bo fritir outros alimentos no aceite de fritir setas.

Nikki: diario en xaponés

I pintoume o ventre de azul. Unha porta. Uns pes. Un fósil. Un óvulo. Uns espermatozoides.

Hoxe choveu.

Marcadores: Devotions