...mmmm...

21 novembro 2006

Lista de insolitismos en 23 pílulas de fácil absorción

Lista aberta de sucesos insólitos dos que fun testemuña ou parte protagonista dende que nacín ata aquí, agora, hoxe

1.- A psicóloga de 3º dixo: Ahora, niñas, dibujad un hombre. Entendín un OVNI e debuxei un prato voador con dous marcianos guindando unha escaleira de corda. Nunca souben o resultado do test

2.-Apartheid/Afganistán/Balcáns/Prestige/Invasión de Irak/Ataque ao Líbano/Palestina... O gracioso batuqueo da comunidade internacional, do tipo Pataleamos para que todo siga como está e que pareza que está cambiando

3.- Nunha homenaxe a John Lennon da miña próspera i escaparatista cidade de provincias ter a irrebatíbel honra de cantarlle, jratis, a Julia Lennon quen, polo visto, non se levaba moi ben con John. Os temas escollidos son Julia e Across the universe. Ela sorrime i exclama Oh, it was beautiful, e pasa a zampar un pincho de zamburiña. Sentir, de golpe, toda a estupidez humana

4.-Pola rúa ser confundida con: unha actriz. Unha lumi. Unha presentadora de televisión. Unha profesora de publicidade. Unha escritora. Alguén importante

5.- Darlle a man a Hugo Chávez. Por amor. A un chavista

6.- Viaxar en avión co billete dunha soprano catalana (na estratosfera opera tamén a usurpación de identidade?)

7.- Vestir un modelo de Agatha Ruiz de la Prada nunha ópera na que, ao finalizar, o público apupa o deseño de vestiario

8.- Que exista unha Estíbaliz Espinosa que escribe nun xornal da Rioja. Créanme que - seguramente a causa da vaidade narcisista, esa que tanto lles molesta a outros vaidosos narcisistas-, créanme que con ese nome unha pensa que é única e irrepetíbel. Por iso Walter Benjamin. Por iso Xerox. Por iso Anónima. Por iso Opia.

9.- Compartir a vida con alguén que asegura ter oído chiar a unha formiga en mans (patas) dunha araña

10.- Si, señoras/ señores/ androides... eu fun parte do I Simposio de Anomalías da Facultade de Socioloxía

11.- Atracáronme unha soa vez: un rapaz cun verdugo feito de ganchillo branco e un coitelo de untar manteiga. Conmoveume. Pero eu era pobre. Só me levou calderilla.

12.- Nacer aquí, neste eon. Baixo esta forma

13.- Unha copia da película 39 escalóns, de Hitchcock, queima mentres eu a vexo

14.- Confundir de bus e chegar, un venres invernal a medianoite, á cidade de Ourense. Cabreo. Procurar hotel. Cabreo 2. Dar explicacións telefónicas a amigos e familiares. Ir carregada cunha gaiola e un abano dentro, unha "instalación" elaborada para unha exposición de poemas sobre abanos. Detalle de insolitismo turbador

15.- Ter unha amiga que foi amiga da Nevenka do Caso Nevenka

16.- O prezo da vivenda. O prezo da chabola. O prezo da choza. En chan español

17.- Tirada na Marina, a carta dun preso á súa nai. Porque lina, claro. E devolvina á súa dona lexítima. Foi triste. Peliculeiro. Morboso. Lírico.

18.- Que ninguén fale de, por exemplo, Paraguay. Iowa. Burkina Faso. Uzbekistán

19.- Linguas lambendo o cu (negro sobre branco) do insólito Dragó. Finxir ser muda

20.- Cear en casa dunha familia ucraína na que ninguén fala inglés e todos beben vodka con guindilla como fanta. Incluída unha ninfa de 12 anos que me regala unha sortella

21.- Ser convidada a casar cun nativo de Dubai nas toilettes dun fumadeiro árabe de Londres

22.- Namorar dun caníbal

23.- Soñar cun número de lotería rematado en 17


Ata aquí estes 23 cromosomas insólitos.

Non admito suxestións.

Admito desavinzas.

Non admito parvadas.

Non facilito teléfonos.

Banda Sonora Orixinal: Ah, che infelice sempre ( bo título para calquera cantautor en paro), Vivaldi cantado por Andreas Scholl. Contratenor. Un rexistro de voz insólito, que asusta: home? muller? atorrante? E sen embargo, a voz de contratenor é tremendamente agradábel. Sinuosa e pouco clara como as voces roucas, as voces graves, as voces machucadas. Pero, neste caso, cunha impresionante técnica vocal que lle lima toda rozadura. E aínda así, son voces turbias. Equívocas. Delirio de grandes nobres podres e dezaoitescos

Datos de interese: resulta que son Tigre no horóscopo Chino, cousa que me enche de pelaxe e perigosidade de extinción.

Resulta que grrrrr

Resulta que a semana pasada nás Médulas do mundo vimos 3 signos de bo agoiro: vimos unha estrela fugaz; vimos nevar; vimos un cocho tailandés.

Resulta que nos encontramos no hemisferio norte, pero non se especifica se no dereito ou no esquerdo.


Resulta que merquei Las criaturas de la Tierra incierta, cómic de Fritz, basicamente polo título

Resulta que me anuncian que estiven a piques de gañar unha suma importante de diñeiro e certo prestixio para a miña turbia alma de ácrata tímida desalmada. Pero dior mío! Conformarei co rimpomposo título de artista local? Ou co de artista pronunciado con maiúscula e sereno e grave semblante?

Resulta que se non tes un bo síndrome, non mereces ser nin diagnosticado por House. Recollo esta interesante escolma de botóns:

Síndrome de Estocolmo (un dos favoritos. Simetría psicolóxica: entendo a quen me fai mal)

Síndrome de Münchaussen (mentira tras mentira tras mentira. Pero as boas mentiras son un exercicio de xeometría para que todo case. Non esa vulgaridade plana de responder Non cando é Si. Ou viceversa )

Síndrome de China (creo que só é unha peli. Pretender ser china aos 7 anos configura un cadro de síndrome de China? Ah, leo por aí que tamén é unha teoría acerca dos reactores nucleares)

Síndrome de Stendhal (vomitar de beleza)

Síndrome de París (acontécelles ás hordas de xapos que chegan co ideal de París e dan de bruces cunha cidade excesiva e fea de tanto turista e tanto europismo)

Síndrome de Dióxenes (herdanza de familia. Mañá boto iso. Unha castaña semipodre dos castaños da Alhambra? Como non vou gardala!! Un papeliño no que alguén riscou un retrato e logo eructou unha bafarada de alcohol e hormonas? Para sempre en cada mudanza!! Comigo. Comigo. Comigo)

Síndrome de Ulises (acontece aos inmigrantes que o esperan todo e non obteñen nada, ou as farangullas da nada. Que proe máis. Supoño que, como Ulises, son Ninguén. E ós demais tócanos ser Cíclopes. Por certo, non lin a novela da foto nin tiña pensado facelo. A foto está ben)

Síndrome de Príncipe destronado (odio entre irmáns. Cándido)

Síndrome de Peter Pan (un clásico Disney)

Síndrome da Autómata ( o que me atribúo?)

E logo o catálogo de síndromes retortos que levan os apelidos dos seus insignes descubridores: Moebius, Asperger, Turner, Rett... todos europeos, vieneses, rectos, con cranios ceñudos e batas suaves. Todos con pinta de protagonizar remakes do doutor Caligari. Ou Mabuse.


Créditos das imaxes: todas roubadas

Marcadores:

posté par estibaliz... 5:44 PM | 12 comments |

16 novembro 2006

Hybris hybris

Sereas. Barón Ashler. Faunos. Centauros. David Bowie. Lobishomes. Mulas. Terminators. Minotauro. Anubis. Chihuahuas. Home elefante.[Henry Jekyll e o señor Hyde valerían?]. Os que levan transfusionada sangue doutro grupo. Os que levan un ril co que non naceron. Os enxertos frutais. Peladillos. Nectarinas. O capitán Garfo. Os irmáns siameses. Un tío meu, cun bypass. Algúns dos X-men.

A lista (iso é o marabilloso das listas) pode ser (debe ser) interminábel.

A dos híbridos que conforman o noso mundo híbrido.

A pureza, ese ben cobizado e ás escuras coma unha perla, apodrece nas bufardas do inconsciente humano. Ninguén quere xa ser puro. Falar unha soa lingua. Non esquecer os conceptos aprendidos. Ser endogámico. Ser intocábel. Ser anódino ou matiz do gris.

Resulta infinitamente máis magnético e turbador ser sucio, manoseado, contaminado, impuro. Mesturado. Trilingüe. Híbrido.

Ser híbridos garántenos a posibilidade de ser unha de moitas variacións posíbeis sobre un mesmo tema. Somos isto, pero poderíamos ter sido aquilo. Es ti, pero poderías ter sido eu. Son estíbaliz, pero podería ter sido un xirasol, unha pedra de xade, un xacinto, a princesa Xerezade, un xaguar. X posibilidades. E, cómo non, posibilidades XY.

Esa posibilidade de mutar xa é un tímido hibridismo. A nosa composición pode variar. Somos atravesados polas radiacións, pola túa ollada, polos raios dunha tormenta. Podemos fermentar e pasar a ser outra cousa, máis ou menos abiscoitada. Reaccionamos co osíxeno, igual có ferro. De feito, oxidamos paseniño e chamámoslle, con candor, vivir.

É dicir, queda moi lonxe da nosa natureza pluricelular, promiscua e curiosa, ser tipos puros.

Refírome a min como a híbrida entre unha galega e un palentino, entre unha familia de comedia e unha de traxedia, entre un grupo sanguíneo B+ e un A+, entre un gato que tiven e un home ao que amei/ amo/amarei, entre un pretérito perfecto e simple (ou pluscuamperfecto, así é moitas veces o pasado nos nosos implantes de memoria) e un futuro composto (abstéñanse os xogadores de palabras, que amenizan toda reunión de sociedade). Entre o meu carbono e a miña virtualidade. Entre a que pestanexa neste intre e a que non pestanexa en ningunha das fotografías de min mesma que, como todo humano, atesouro entre garras de águia.

Os híbridos e a fascinación matemática de que 1+1 non son sempre 2. Se sumamos peixe + muller [ou unha ave + muller, segundo os primitivos mitos gregos] decididamente non temos unha meiga [ou unha caballa]. Cabalo + home tampouco dan forzosamente un cabaleiro. A suma de dúas entidades materiais arroxa o saldo dunha criatura nova i espeluznante, coma o cyborg [ver post de setembro, alors].

Por exemplo, Michael Jackson. Un tipo que desprega ante as nosas retinas rutinarias unha colección de mutacións, síndromes e hibridismos varios. Síndrome de Peter Pan, de Príncipe destronado... metade Janet Jackson, metade Liz Taylor. Me(ga)lómano, mitómano, palidómano.
Un rei do transformismo infeliz.

Un híbrido infeliz entre o que quixeron que fose + o que non puido ser.

A procura da pureza é unha intrigante manía humana. Sabemos que estamos preparados instintivamente para rexeitar a aqueles que se asemellan demasiado a nós. Que preferimos o singular e distinto. Todo aquilo que, baixo a primeira ollada, semella raro, curioso. Con todo, hai moitos que, por vertixen, temen saírse das canles do desempre. O costume é un poderoso aliado para os débiles. E, por outra banda, a ansia de provocar elixindo o distinto é tamén un poderoso aliado para os provocadores sensubstancia.

Difícil posicionarse, coño. Sempre estamos baixo a sospeita de ser pretenciosos con nós mesmos.

Quédome coa transfiguración monstruosa dos seres que son metade isto+ metade imposíbel. Esa insolencia que anula fronteiras adminstrativas trazadas sobre un mapa. Quédome cos que esquecen conceptos aprendidos. Cos que nunca son completamente algunha cousa. Esa busca de identidade postmoderna e feita añicos tenme cansa, moi cansa. A mecánica e a ciencia-ficción [un estilo híbrido, vaia] venden alivio para tanto torrente sanguíneo saíndose veas afóra.

Descansarei un pouco de ser humana.

Se me permiten...

Banda Sonora Orixinal: Why can't I be you, The Cure. Os Cure foron pseudo-relixión. Ilusionistas, circenses, neuromantes. Sempre dubido se foi Tim Burton quen inspirou aos Cure ou, máis ben como sospeito, ao revés. Impagábeis versións dos seus temas con instrumentos de xoguete. Impagábel vídeoclip de Close to me, o do armario. Marabillosas, tristes, delirantes Pictures of you, Lullaby, The same deep water as you, Siamese Cats, Inbetweendays, Forest, A hundred years, Wendy time... mil que esquezo e non penso mirar...

E o himno xeracional, luminoso, celeste, de toda unha lexión de corvos nigroamantes [achtung! cota de xogo de palabras cuberta por hoxe] : Just like heaven

Datos de interese: Sobornarei con esplendor a quen me consiga que a semana que vén vaia bo tempo en Granada. Unha nevadiña na Alhambra é dun lirismo abafante, sí. Permítoa. Pero que non chova.

Y responde con tatata: por fin pode dicilo coa boca e non só co cu. Y é un híbrido entre o enxebrismo e o caribe.

Amo a un caníbal. A palabra caribe e caníbal son a mesma, disque. Qué fermoso paralelismo.

Algunhas das perlas de House: Case todo o que prescribo é adictivo e perigoso, a diferenza é que isto é legal.
Pero por humildade a cal te referes? Á xenuína ou á cortés e condescendente humildade de Mr. X?

Discutín acerca de se House exemplifica o humor inglés. Iso é humor inglés? Como está dobrado perdémonos se o actor británico finxe ser ianqui ou non. Se se trata do new humor inglés está claro que, ademais de flema, vai acompañado de bile negra. A compoñente da melancolía, para os médicos do Medievo. Agradezo ver House, pero de cando en vez encantaríame que fose unha televisiva muller quen cometese esas falcatruadas contra o politicamente correcto e reaccionase máis caústica que sosa.

Para calquera pregunta sobre o tema, por favor, non chamen.

I feel pretty.


Créditos das imaxes:
Imaxe 1, roubada de Internet
Imaxe 2, propia e manipulada con PS


Nota: o termo hybris orixinalmente alude á soberbia que atenta contra os deuses i é castigada coa némese. Non está claro que sexa a orixe da palabra híbrido, pois semánticamente están lonxe.

Marcadores:

posté par estibaliz... 3:56 PM | 11 comments |