...mmmm...

05 junho 2007

Little Afrique



Dispoño de 50 segundos para captar a vosa atención antes de que vos esfumedes de link en link, coas vosas botas de sete leguas.

Vivo rodeada de bolsas negras e caixas e libros, nun piso onde a luz fai perigar as cores. Sen cortiñas.

Sen mobles.

Somentes cousas. Ciscadas no chan co seu estatuto de cousa.

Mudarse é cambiar a disposición cerebral. Cando mudamos, a nosa vida pasa ante os nosos ollos. Pode facelo durante algunhas horas [se son poucas as pertenzas a empaquetar e hai camión de mudanza abaixo] ou varios días [como foi o noso caso, con non moitas cousas pero só dúas almas dende un andar sen ascensor].

Coa firme promesa de tirar todo o innecesario [que crueis que somos con nós mesmos], propoñémonos unha casa útil, orgánica, na que prevaleza a luz por riba do consumismo. Sorrimos almorzando horchata con fartóns sobre un somier aínda plastificado.

Facemos inventario de manías domésticas:

1.- Non aturar os zapatos da rúa na casa. En zapatillas ou descalza.

2.- Luces baixas, de mesa ou de pe. Dan un aire medieval que pode estropear un pouco a vista se pretendemos lernos Os Irmáns Karamazov, pero moito máis cavernoso ou cavernícola. Lareiro, en fin.

3.- Necesidade de ver ceo dende a cama. A maior proporción de ceo lonxano, maior sensación de que todo encaixa e de que esluímos no espazo coma lágrimas na chuvia, ras no estanque ou pílulas na boca

4.- Necesidade de poder realizarmos comodamente a fotosíntese dende varios recunchos da casa. Os pisos lúgubres que llelos dean aos de Facenda

5.- Procura pracenteira de esconderixos : os ocos onde enrolan as persianas; espazos mortos entre moble e parede; zócalo que se move. Isto dos esconderixos atribúoo a algún xen perdido de paleolítica superior, neanderthal a fuxir de homo sapiens, xudeus ou xitanos medievais agochando candelabros de sete brazos ou esmeraldas roubadas, pega común [Pica pica] ou filibusteira do XVII.

++++++++++++++++++++++++++++

Baixamos á rúa. A ulisquear. A vida transcorre prácida. Non a inmutamos. Debemos incorporarnos a ela con naturalidade.

O barrio é moito máis buligante có anterior. Máis novo. Demasiado tránsito. Máis trapicheo. No anterior todo eran casas con vellas medio cegas que esculcaban a xanela sen forzas, por pura teimosía. O barrio de antes cravaba no monte i era húmido. A humidade vivía na túa casa, comía da túa mesa, mordía no armario, nos peites. Formaba galaxias verdes no pan. Nas fotografías.

Era un barrio literariamente tuberculoso.

O novo barrio é seco. Alto. E, sobre todo, africano.

Velos e vente a ti. Sós, en grupo. Ante o locutorio. Con grandes bolsas de mercadorías. Cada grande cidade do hemisferio norte ten o seu little afrique, como o seu chinatown ou o seu pachamama.

O novo barrio é ese conglomerado que nos fai sentir cosmopolitas, como se ser cosmopolita tivese algo a ver con cosmos e con polis.

Son altos, lémbranme a I.

Hai tempo, coñecín a Víctor Omgbá. Camerunés. A excepción dunha regra. Escribe un libro semi-autobiográfico que se traduce ao galego e publica a editorial Galaxia. Colabora no xornal de maior tiraxe. Funda Equus Zebra. Esa vontade de se hibridar, como unha cebra, que é sen dúbida complicada a nivel mental. Todo inmigrante é un conflicto, con ou sen papeis.

Un conflicto mental, non social. Os inmigrantes, pola contra do que á xente lle gusta crer, non traen problemas. Resólvenos. Limpan as fosas sépticas que ninguén limparía. Conducen o metro. Extraen o carbón. Erguen paredes. Melloran a natalidade. Enriquecen o gastado pop local. Achegan novas especias e sabores á cociña.

Mália que quizais esta visión tamén sexa paternal: pobriños. Veñen facer o que ninguén quere.

O mundo tense poboado por inmigración. Ti e mais eu somos descendentes de inmigrantes africanos que estableceron por despiste en europa hai un millón de anos, cando Europa nin sequera posuía o aspecto dunha ninfa grega.

+++++++++++++++++++++++++++++

Vivo cun inmigrante. Iso me dá dereito a falar deles? A pontificar? Seguramente non. Pero adiviño o que é ter hemisferios cerebrais divididos en hemisferios planetarios. Hai inmigrantes que pasan o pecho ao que deixan atrás. Pero moitos soñan sempre que están no seu país. Sempre. Xamais terán un soño enrarecido na mina ou varrendo ruelas europeas. Os seus soñares transcorren ao outro lado, sempre.

Por Little Afrique vagabundeo, á procura dun chino. Os chinos venden a súa trapallada barata. Kitsch. Nunca vin un chinés nun cine. Só cobrándome ou servíndome tallarines ao glutamato. Os chineses coinciden cos senegaleses neste barrio. Non interaccionan. Os senegaleses arremuíñan ante os seus locutorios, os seus centros de comida e cultura, a súa asociación coa bandeira na porta.

Son altos. Os seus antepasados foron [é inexplicable] transportados coma sardiñas ao outro lado do océano para viviren e traballaren coma o gando. A súa fisonomía é a do home que corre. Que foxe. Non semellan flexibles, senón lixeiros. As cadeiras son altas. Intentan asemellarse a unha árbore. A unha sombra. Falan polo móbil, mercan cousas, charlan co seu lonxano sotaque francés. Estamos afrancesando en materia de políticas de inmigración [a pesar das friccións Zapatero-Sarkoszy], e non son quen de dilucidar se iso é bo ou malo. Bo ou malo son categorizacións infantís, inmediatas. Non serven para comprender, senón para actuar en consecuencia. Bo para o país que recibe inmigrantes? Bo para os propios inmigrantes? Bo para o fusion jazz? Para a literatura multicultural? Bo para anovar a savia atorada nas raíces da vella Europa?

O estraño inquieta e atrae. Se algo non nos inquieta, daquela é menos novo do que criamos. Por Little Afrique - ou Petite Sénégal, ou Cativa Mandinga- busco rostros, acenos que me expliquen o moito que me perdo, tanto como podería conmoverme. Olen a algo. Aquí a xente é inodora e, no peor dos casos, ole a alcohol disfrazado. Nós tamén ulimos para eles. Os xaponeses da Idade Media consideraban que os europeos que chegaban as súas costas ulían a manteiga rancia.

Esa pode ser unha explicación. A inmigración é necesaria porque precisamos anovar a nosa atrofiada paleta de cheiros.

Pero non, o argumento évos outro. A inmigración é inevitable e a súa discusión, absurda. Aquí vense en busca de Eldorado, i esa pesquisa é honrosa e digna. Só chegan os mellores. Os máis preparados. Os que tiveron máis sorte. Os que puideron. Así se di.

E será por iso que boto de menos os tocados de cores das mulleres africanas por esta provinciana Little Afrique.

Datos de interese: uns paxaros da ría da miña pequena cidade- carricerines cejudos, a quen poida interesar-, en contrapartida, invernan en Dakar. Nalgún momento, aves e humanos cruzan no Atlántico ou en Xibraltar. Aos paxaros a vida pésalles pouco. Voar é sinxelo. Non soñan. E se soñaren, é sen dilemas xeográficos.

Soñan que están a voar. Iso non os ata nunca a ningures.

Marcadores:

posté par estibaliz... 10:32 PM | 10 comments |

03 junho 2007

Soa e perdida polo fondo dun sistema de navegación en binario


Internet, coma outros medios de comunicación, nútrese de si mesmo e dos que falan del. Na tele acontece escandalosamente: os programas refírense os uns aos outros, co cal o contido, como sucede nas cantigas galego-portuguesas, resume en dúas liñas que se van alternando e versionando a medida que se repiten. O mecanismo da tele é un leixaprén mesturado con zapeo. En definitiva, que os que se curran os programas serán uns catro.

Por Internet, como aínda é un laboratorio experimental, o mergullo é moito máis emocionante. Máis variopinto. Máis pintoresco. Ir de link en link ou tecolear palabras ao azar na barra de procura do google pode proporcionarnos encontros del.icio.usos. Ese sistema de búsqueda alternativo que é o linkeado, os hipervínculos... converten cada hipertexto nunha montaña furada de galerías. Nada máis tentador para seguir camiñando. Ás apalpadas. Ás escuras.

Coido que foi Borges, ese señor que todo o mundo quere citar para pasar por eminente, quen coa súa idea [máis ben o seu título] de xardín de vieiros que se bifurcan máis acertadamente metaforizou -sen querer- o fenómeno da divagación internauta. Ese andar ao chou, de link en link, ata perder o fío da ariadna e atoparnos de fronte con moitos máis monstros ca un simple minotauro de nada.

Iso fixen esta tarde.

Toda a tarde vagabundeando, sen oficio, sen beneficio, polo labirinto. Labirinto. Esa outra obsesión borgeira que tanto prace aos postmodernukis.

E nese errar atopei esta páxina que comparto con vostedes, quen queira que sexades e calesqueira que sexan as vosas turbias motivacións para estardes aquí. Unha páxina que me lembrou dous dos meus contos preferidos [polas ilustracións]: Contos do Río Amur e Contos Populares Rusos.

Ata aquí. O resto do camiño pola fraga tenebrosa fágano vostedes.

BSO: unha muller dirixindo unha orquestra? Existe! E unha orquestra só feminina? Velaí. Estas danzas de Béla Bártok, o húngaro marabilloso e sincopado, poden servir de BS non O as ilustracións eslavas do link ao que lles remitín antes.




Datos de interese: + mudei por fin
+ a luz verbeneira de xuño
+ Cibernética, de Norbert Wiener [grazas, Bruno. Algún eon destes cho devolverei]
+ Na casa da miña nai había un piano xusto sobre a miña cabeza cando durmía. Non me disgustaba. Nesta casa hoxe escoitei un. Por favor, que non pertenza a un mal estudiante que só fai escalas!

Marcadores:

posté par estibaliz... 11:01 PM | 1 comments |