...mmmm...

29 abril 2007

Róupame

Penso na roupa. Na roupa dobrada e gardada nos armarios. Nas gavetas. Nas trandeiras dos patios. Nas súas cores.

No seu incríbel poder de evocación.

É un pensamento típico de domingo anubado. Os domingos anubados unha pensa en cousas así. Os sábados pódese pensar en artistas de moda como Ron Mueck ou Nam June Paik. Os luns existen para aprenderen a desesperar con elegancia. Os martes, elucubren sobre outros planetas, antimateria ou teoría de cordas. Os mércores, toca pensar neste. Neste planeta. Nos desatinos políticos. Nas grandes cataratas. Na Convención de Xenebra. Os xoves e os venres son libres. Pódese mesmo non pensar en nada con cara de estar pensando algo. Como Bush ou Paris Hilton.

Os domingos son reservados. Igual cá roupa gardada.

Os trapitos que, despectivamente, atribúen á frivolidade das mulleres, supoñen elementos de suma importancia para o ser humano. Algunha vez amaron unha chaqueta raída ata o punto de levala rota durante anos? Lembran as cores dun vestido que destinxíu? O que levaban posto algún día concreto [un concerto, un primeiro polvo, unha viaxe...]?

De nena, como todas as nenas, xogaba cos vestidos e os zapatos da miña nai. Entre estes últimos, invoco uns brancos de charol e plataforma. Na post-adolescencia levei durante anos unha chaqueta de pana moi vella que fora de meu pai. Eran xeitos de acomodarme a súa pel: a pel perfecta da miña nai. A pel descoñecida de meu pai.

Algo poderoso emana do feito de dobrar e gardar a roupa dalguén ausente. É un xeito inadvertido de acaricialo. Alivia. Ulir a roupa. Meter o nariz nas camisas, nos pantalóns, e aspirar. Ten algo privado. Sutil. Vicioso.

O olfato é un dos sentidos menos privilexiados socialmente, xunto có tacto. Como grandes esquecidos fronte á supremacía do audiovisual, están sendo obxecto de olladas novas, de trend-hunters ou de investigadores en robótica e novas tecnoloxías. Un rapaz que dirixe unha videoinstalación na que, honrosamente, participei, contoume que fabricaran un robot que acariciaba a distancia: unha especie de rodelo que movías cunha man, mentres outra persoa [lonxe de ti] recibiría esa caricia no seu rodelo correspondente. Algo similar a esas Hug Shirts que transmiten a sensación dun abrazo.

A roupa é unha sensación táctil proclive a nos enganar. As texturas das telas imitan. A seda ou o satén imitan a carne humana. A tela vaqueira imita a rugosidade da terra ou da silla de montar. A lá imita a docilidade. O lamé, a seducción. O charol, un caramelo. O elastano imita a capacidade de imitar a silueta humana.

Dobrar a roupa dun neno moi pequeno mentres dorme é un acto amoroso de primeira orde. Pendurar a roupa interior dunha parella que comparte casa nunha mesma pinza significa deséxote.

Hai uns anos, o pintor Branda -que acaba de inaugurar unha exposición aquí, nese local de perdición con título dunha peli de Scorsese onde a xente xoga a súa hipoteca ao blackjack- deseñou unha invitación de voda para unha parella de noivos. Esa cousa votiva e horteira per se quedou nas súas mans convertida nunha estampa que zumegaba picardía: Branda debuxou unha media de muller e un calcetín furado de home colgados da trandeira. O calcetín, ademais, penetraba fisicamente á media.

Foi un xeito xenial de ver a relación de parella a través da roupa posta a secar.

Miña nai, como moitas señoras clásicas que cosen, vai a clases de patchwork. Teño a casa chea de collíns, edredóns e agarradeiras para cazos quentes. Como na súa casa imperaba a consigna Antes de tirar algo, esperar a que pasen 100 anos, miña nai reutiliza vellas, vellísimas e arcaicas telas para o seu patchwork. De modo que cada obra súa contén ducias de retallos de cores nos que distingo: a tela da ex-lámpada da miña habitación; a tela dun bañador; a tela do meu disfraz de xaponesa; un anaco de top que me quedaba bárbaro; un broslado dun vestidito da nenez...
Hai algo íntimo nesas costuras que quedan tan lonxe de nós, as mulleres que xa non cosemos. Imaxino as primeiras agullas de óso. As primeiras peles. O seu tacto brando. Máxico. Vestirse dentro dun oso gris. Do coiro da vaca. Do ñu. As primeiras fiandeiras de liño.

A representación do destino humano para gregos [e latinos, que preferían inventar estratexias e leis antes que mitoloxías] son 3 mulleres que fían, cosen e cortan. As Moiras. A vida tamén represéntase como un tapiz. E moitos tapices representan a vida. Dun lenzo da admirada mexicana Remedios Varo lembro un alegórico obradoiro de costura no que se tece o manto terrestre.

Atopeino en gúguel:


Volvendo á roupa. Ó seu simbolismo xa non só de estilo ou carácter de quen a porta, senón de representación dun xeito tribal ou comunal de vida. Os taparrabos. Os xerseis de Lacoste. Os kimonos de varias capas. Os corpiños pudorosamente desanoados. As minisaias nos uniformes colexiais. As garabatas. As camisetas con mensaxe. As sen mensaxe. Os vaqueiros. Os sari. A blusa china branca e vermella que merquei o outro día, por unha vaga semellanza a unha cerdeira. Os traxes expostos nos Hard Rock Cafés [teño visto roupa de Madonna, Prince ou Sting nos de Lisboa e Caracas]. O traxe dun mono que foi ao espazo, nunha exposición fascinante de Cosmonáutica Rusa que aterrou nesta cidade. O que levaba posto John Lennon o día que morreu. A chaqueta de Michael Jackson en Thriller. Os encaixes de Goya. As telas do antigo Exipto. Os mantos da Virxe nos descendementos. O vinilo de Trinity. A lencería. As franxas púrpura na túnica dos senadores romanos. A burka. O loito. O xersei de home [ou muller] que nos poñemos á mañá despois, e levamos todo o día como un segredo calcetado a nós. No breve espazo que delimitan, os trapitos proxectan formas elementais de pensamento, alegría ou aflicción. Son arquitecturas brandas, orgánicas, sintéticas, nas que o noso corpo vive e aprende a moverse.

Son pel. Unha pel cultural. Quizais de aí a febre do vintage, un termo que vén do eido do viño. Da colleita. Un viño de anos adquire un corpo especial. Unha prenda que pertenceu a outro corpo no pasado posúe tamén ese corpo. As mulleres levamos facendo vintage toda a vida. Apañamos baúles de curmás, avoas e nais. De nena vestía o vestido de noiva da miña nai para dramatizar a miña propia idea de princesa. Ao longo da miña vida, saqueei os armarios da casa con usura: abrigos, un vestido lila, outro azul, un echarpe de cashemir, sombreiros e ata pelucas.

Agora que dobro con mimo roupa que non é miña, decátome de canto ansío ter entre os meus brazos ao seu posuídor. Talvez haxa algo demoníaco. Se cadra só é fetichismo.

O tacto ten esa muda, humilde perturbación. Acontece ao milimétrico nivel do vello. Dos capilares. Pero a pel, non se esqueza, é o órgano máis extenso que tendes, humanos.

Arróupenseme ben para pasar a noite

BSO: Venus in furs, Velvet Underground

Datos de interese:

Queda solemnemente inaugurado o novo blog da criatura mecánica aka opia en wordpress. A versión castelá de ...mmmm...Poden visitalo e arroxarlle unhas moedas neste lugar.
Tal vez convirta en humana por unhas horas e cante e baile para vós...

Fotos: 1) Ray Caesar; 2) col. persoal de collíns de patchwork con figura; 3) Remedios Varo;

Marcadores:

posté par estibaliz... 9:10 PM | 9 comments |

16 abril 2007

Good morning a todos dende o meu futuro anonimato

Miña nai di: mujer, no seas tojo.

Os toxos nacen en calquera lugar, pero Galiza semella ser un lugar calquera especialmente entrañábel para o toxo.

Os toxos crávanse na alma galega e saen polo outro lado. Malia todas as odas a prol da beleza da chorima [esa flor marela da imaxe], ser un toxo é ser un insociábel.

Son insociábel, logo.

Teño poucos amigos e, ás veces, mesmo cáenme mal [isto é pose? un pouco si. Desolée]. Non fago festas na casa. Quero corrixirme. Ser xentil. Pero dáme unha preguiza...De nena obsesionábame non ter amigos. Quería unha xemelga. Un espello no que mirarme. Despois aborrecín o da xemelga. Entón lía e debuxaba e todo iso tan parodiado dos frikis.

A vida social é un inxenuo suplicio. Prometeo cun colibrí coméndolle a cirrose. Certa vida social. Son nefasta niso de qué-dicir-a-quén-no-momento- oportuno. Non me levo cos editores. Nin cos fruteiros. Nin cos veciños. A primeira vista todo o mundo tómame por simpática, agradábel. Atractiva. Pero son un toxo con disfraz.

Non teño a axenda mental necesaria para caer ben a cada momento. Tampouco practico nigromancia e misantropía. A especie humana coido que é algo interesante. E só que, ao detall, a especie humana empalaga. Chucha o sangue. Entromete.

Desexaría ser xentil. Cortés. Glacial. Pero cortés. De nena ansiaba a perfección mística, a maxia literaria, o amor dos coetáneos. En homenaxe a ese sedimento do meu carácter, preparei uns saúdos para todos vós. Así tipo alcalde de poboación de menos de 20.000 habitantes mandando saúdas a todo cristo...

Saúdos
a

$ os lurkers, que mirades e ledes sen vos pronunciar. Quizais por timidez. Por equivocación. Por vicio.

$ os trolls, que vos dedicades a arremeter contra calquera porque seguramente erades incomprendidos, o voso pai bebía zarzaparrilla, usastes ortodoncia, caestes no pote de apócema máxica, padecestes gatillazos na xuventude... Porque o mundo fíxovos así e internet empeorouvos.

$ os que me observan con suficiencia. Eu faríao mellor. Dende logo que si. Avanti.

$ os anónimos que xamais me coñecerán. Porque non sei o que me perdo

$ os que coñezo dende hai tempo e téñenme cariño. Por que non?

$ os que coñezo dende hai pouco e non me profesan nada. Por Zeus. Como é posíbel?

$ aos que neste intre len isto mentres escoitan a radio e conducen un camión de 15 toneladas de Burgos a Getafe, porque poden ter un accidente, insensatos

$ os geeks. Porque voso é o reino dos f... O reino

$ os que non falan este idioma sino este, que es primo carnal y, como suele suceder con los primos, uno ha abusado del otro y se ha hecho más popular

$ os que non falan este idioma senón lituano, por exemplo, e non saben moi ben qué fan aquí e buscan un link de saída [probade con este, amigos lituanos!]

$ os cyborgs que posuirán o meu corpo

$ os que me desprezan

$ os que me adoran

$ os que beben coca-cola. Gústame a coca-cola [dáme igual pepsi, pepecola ou merdacola], malia a campaña antiimperialista que a miña nai exerceu [sabiamente] con man de ferro. Na miña casa nunca había coca-cola...

Será por iso que crecín sendo un toxo?

Que bonito spot publicitario en forma de post. Vaia, se son a mesma palabra transmutada...


BSO: A bruxa, Milladoiro

Datos de interese:

+ A criatura mecánica responsábel deste bloj leu hoxe que o lixo radiactivo utilizábase nos anos 80 nos Estados Unidos para fabricar patas de mesas ou aneis. Ata que un anel radiactivo provocou a amputación do brazo do seu dono e lexislouse en contra desa simpática reciclaxe...

Decátanse? Un agasallo envelenado para a persoa que odian: un anel de uranio bañado en prata que vaia carcomendo aos poucos o brazo dese pobre ser. É arteiramente diabólico. Iso si é un anel de poder. E de foder.

Agora diranme que vostedes non odian a ninguén. Ben. Pois logo, teñan coidado cos aneis oitenteiros que lles regalan os compañeiros de traballo xogando ao amigo invísibel.

Seguro que queda moito lixo radiactivo nos bazares chineses. I en Tous.

+ Homenaxe particular aos momentos lovecraft, aproveitando que é aniversario do seu pasamento, que releo Las Montañas de la Locura, que houbo blogs de festa rachada pola efeméride, que me gusta especialmente o polbo, e polbo eres, que Lovecraft ten toda a pinta de ter sido un toxo, e que os abismos insondábeis de horror cósmico nos que un se pode precipitar ao fío dos seus libros alivian desta vida terrenal chea de graciosos, boasxentes e politicamente correctos.

Foto: Primixenio diminuto e a criaturamecánica vistos dende o kosmos

+
A miña flor favorita non é o toxo senón... o uz? o xirasol? As criaturas mecánicas non temos flores favoritas. Só ansiamos enxertos de memoria que nos fagan cool e humanas

+ Volve a tuberculose! A montaña máxica, Kafka, Bécquer... estará o mundo preparado para a enfermidade do romanticismo versión 2.0?

+ A África de documental. Existe outra que non sexa a de documental? A dos fósiles do val de Omo? A da artesanía, os tambores, os collares e as moscas? Vendo documentais de África un pensa que ese espazotempo pertence a Second Life. Que non é vero. Ou que é troppo vero...

Marcadores:

posté par estibaliz... 11:46 PM | 19 comments |

15 abril 2007

Trónchense. Voilà

Qué guapa é. E simpática, alén diso.

Gran don! A simpatía, ho, a simpatía. Don celestial! Flora, Fauna e Primavera sobre o berce da Bela Dormente - despois de perfilarlle os beizos de Mónica Bellucci, as nádegas de J.Lo e a ollada melancólica da Venus de Boticcelli- murmurian, entre faiscadas de variña: E que sexa simpática. Joé!

A simpatía é unha estraña cualidade enfrascada nunha estraña palabra. Hai nervios simpáticos por todo o noso corpo, un tipo de maxia -segundo Sir James Frazer- denominada maxia simpática (a maxia que opera no vudú ou en ideas do tipo: se merco en Sotheby's un pelo de Marilyn e durmo con el 3 días seguidos, serei Marilyn) e sympathy for the devil. Aínda que cometerei a pedantería de lembrarlles que sympathy non significa o mesmo que simpatía (coidado cos false friends, children). Ou si. Porque ambas proceden desa idea grega, pathos, que tanto se traduce por sentimento como por emoción. Sentimentos encontrados ou conxuntos: a nosa simpatía, na que opera o sorriso e a sympathy anglosaxona, orientada á compaixón.

E despois deste rimbombante principio, con etimoloxía incluída, paso a falar diso que me levanta unha leve e aristocrática dor de cabeza: a forzada simpatía ou simpatía en serie.

Creo que vivimos na época máis simpática da historia. E como esta é unha conxectura dificilmente contrastábel, aí a deixo, como carnaza. Por que o digo? Porque hoxe non hai apenas ninguén que non intente achegar o seu graniño de area ao Festival do Humor Universal. Lúcidos observadores da realidade cotiá, expertos en diferencias de roles xenéricos en situacións de grave convivencia, prestidixitadores dos xogos de palabras, pseudoesloganes e consignas varias, examinadores implacábeis dos vicios máis cheirentos do sapiens sapiens, estudiosos do paraquéserveodedomaimiño, quefacercosdedosnunsemáforo, quédisnoteucontestadorautomático ou, en xeral, quécutressomostodos. Aí están, como simpáticos pittbulls trincando as mandíbulas sobre todo o que se move con pinta de ser inmortalizado nun chisteciño.

O dilema é que concorren a escena tanto profesionais deste clube da comedia que si saben do humor como graciosillos perpetuos que amenizan (ameazan)

a) toda reunión de sociedade
b) todo posto de traballo no que se comparten gomas de borrar, databases, verbatims e máquinas de café
c) toda actividade extraescolar, dende o tai-chi ao patchwork
d) todo artigo en blog, xornal gratuíto, xornal caro, gacetilla relixiosa ou fanzine universitario

A figura do eterno simpático é un pesadelo. Ou da eterna simpática. Xente que se ve na obriga de facer rir constantemente. Que emprega a tal fin o repertorio de chistes facilóns e xogos de palabras que a mecánica do rumor se encarga de propagar, ampliar e versionar. Xente con algún tipo de problema. Non alcanzo a saber cál.

Facer rir é un asunto moi serio.

A figura do graciosillo/graciosilla invade os máis íntimos espazos: na sintonía do móbil, no tuneado do coche, na camiseta serigrafiada, no felpudo do fogar, no papel hixiénico. Lugares todos nos que é posíbel demostrarlle ao mundo enteiro que somos guasóns xenuínos. En verdade o riso é o mellor diplomático do mundo. Pero depende moito da categoría mental dese diplomático.

O riso forzado debería provocar máis enrugas que o espontáneo. Quen o practica pensaríao dúas veces antes de rirlle o chiste ao xefe.

Moitas veces, o simpático forzado roza tanxencialmente o apaixonante e aboado campo do patetismo: sabe que non fai nin puta graza pero, alegremente, terquea. Hai tres horas que ninguén lle ri os chistes, media hora que ninguén lle mira en fite aos ollos e dez minutos que a xente fala doutra cousa dándolle as costas. I el, sen deixar de matinar agudezas mentais que lle saen a rolos, máis ben en forma de albóndiga ou churro trenzado.

Por que?

Que gañamos forzando a rir todo o tempo? Un ego do tamaño dun zeppelin? Por que nos empeñamos (todos, agás algunha rara avis) en ser simpaticotes full time? Afábeis, sorrintes, despreocupados, con calquera chiste tópico e gastado para pasar os apuros dunha situación... Alguén co humor sarcástico de House, por exemplo, tería éxito cero en sociedade. Por que? Porque como espectadores podemos decatarnos de que o tipo é un crac médico e pode darse o luxo de fiar moi fino o seu sentido do humor. Na vida real, ninguén que tratase a un tipo así estaría disposto a recoñecer que é bo: todo o mundo anticiparía que é un antipático, e iso ensombrecería a súa consideración laboral e social.

Seica estamos obrigados a ceibar chistes de cando en vez para demostrar que temos sentido do humor.

Pero ser gracioso non asegura ter sentido do humor.

O único xeito de saber se o temos pasa por levar a termo honestamente a dorosísima ximnasia facial -do tipo fakir camiñando sobre brasas ou tragando un cactus do deserto de Sonora- de rir de nós mesmos. De non tomarnos demasiado en serio. Daquela si, daquela funciónanos o dispositivo.

Todo o resto son chistes para cacatúas. Observacións máis ou menos sardónicas sobre a natureza humana. Como este artigo, trufado de malos chistes.

Reivindico a antipatía para os momentos de lecer . O riso é magnífico (sobre todo baixo o influxo da sorna, retranca, socarronería, sarcasmo ou ironía, que non deixan de ser versións antipáticas da simpatía). Pero basta da tiranía dos graciosillos en serie. Dos publicistas co xogo de palabras. Das dentaduras obscenas. Chaplins, Grouchos, Marcels Marceaus ou Houses hai poucos. E así debe ser. En cómodas doses.

BSO: Get off the internet, Le Tigre

Datos de interese:

+ Outros seres insoportábeis: aqueles que xustifican unha putada dicindo: Lamento facer isto, porque tampouco me gusta que mo fagan a min, pero... E fano. Que pretenden soltando antes esa frase? Caer ben? Que lles perdoemos? Que lles aliviemos a culpa coa resposta de cortesía: Non pasa nada, muller, soamente me estás a botar do piso no que vivo. Tranquila.

+ Máis insoportábeis: Os que cando se trabucan, anoxan, enchen de coraxe e cabréanse contigo, que es a víctima do seu erro, cando deberías ser ti quen lles dese unha patada no cu. Estas dúas virtudes que veño de mencionar danse xuntas moi a miúdo e ambas concorren na fascinante personalidade da miña caseira.

+ Insoportabilidades menores: os que disfrutan deixando en evidencia. Os que, cando por fin aprenden unha cousa, non cesan de amosarlla paternalmente a todos os infelices cos que topan. Os que nunca esquecen conceptos aprendidos. O artistismo. A orixinalidade. Os que vaidosamente critican a vaidade allea. Os que critican aos que triunfan e presupoñen que son larcháns con sorte ou a chupan ben. Os que se gaban dun éxito despois de terse arrastrado como lamáchegas na lama e finxen sorpresa, como se non soubesen que levan 4 semanas chamando ao concelleiro/conselleiro/funcionario de turno día si, día tamén.

+Insoportabilidades maiores: a suficiencia. A pedantería. O paternalismo. A crueldade. A necesidade de sentirse poderoso humillando. A necesidade de humillar. A autocompaixón. O peloteo.

+ Xente que me cae ben: ti [achtung!! peloteo]. Eu. Os chimpancés.

+ Que sucederá neste intre nunha mina de ouro do Congo onde se traballa a eito? E nun planeta lonxano no que, polo visto, hai indicios de H2O? As dúas realidades conviven pasmosamente coa nosa e temos tendencia a considerar a última moito máis trascendente. Que simpáticos.

Marcadores:

posté par estibaliz... 6:46 PM | 8 comments |

07 abril 2007

Órganos Vestixiais

Un blog non se abre por necesidade. De feito, non se necesita para nada. Vive dignamente sabéndose superfluo.

Tampouco as cores son necesarias [ou psicoloxicamente si?], nin os pezóns masculinos [obxecten], nin o coccix, nin as moas do xuízo, nin o apéndice [órganos considerados vestixiais todos eles], nin a u tras da q, nin ei π + 1 = 0, nin seguramente certas zonas do noso cerebro reptiliano, nin boa parte das nosas memorias [que son deformes], nin os palindromos [a diva ávida, sugus, Anita la gorda lagartona no traga la droga latina, Saippuakauppias, que é vendedor de xabrón en finés, aínda que o oficio desta última palabra si semella necesario... ou mesmo non], nin os adornos capilares, dixitais, epidérmicos, nin Orson Welles, nin coñecer a distancia exacta ata Alfa de Centauro, nin The Cure, nin os bonsai, nin nin o premio Pritzker, nin o Nobel, nin que o home viva sobre a Terra unha media de 80 anos en progresión ascendente nas bisbarras mundiais privilexiadas.

En boa medida ti es innecesario. I eu que cho digo, tamén.

Antropoloxicamente, bioloxicamente, este parece un rueiro sen saída. A necesidade do innecesario que caracteriza a nosa especie. Somos todo apéndices que seguimos levando, pendurados, con alegría cultural. Transportamos con emoción eclesiástica o peso dunha tradición que a saber o que significou no seu contexto pero que, na nosa versión dos acontecementos, e así e punto. I ese punto dálle un misterio oracular a todo o demais. Hai cousas que son así e punto. O cosmos. A lei da gravidade. A historia das guerras europeas do pasado século. África. A Síndone de Turín. Shakespeare. A túa cara. Esta frase.

Non é a tradición o que pesa realmente, senón as preguntas sen resposta que se acumulan no seu lombo de esmoleira.

Non só na tradición hai elementos que parecen innecesarios. Tamén na actualidade. As gafas de pasta son innecesarias. Boa parte da tecnoloxía, xoguetes, papeis, libros, páxinas web, roupa e coches non teñen máis utilidade que ser comprados. Nin sequera consumidos. Só comprados.

Un blog atende a esa mesma súplica de atención de alguén que se tatúa un dragón chino nos omoplatos. É unha especie de bastardo da literatura. Desa con maiúsculas que vive horas baixas saturando sotos de biblioteca e dando opíparas alegrías a trituradoras de papel. Todavía nos aferramos con fe, con ferro, con saña, á tradición maternal que nos arrolou nos seus brazos de mamut. Un blog é bastardo, innecesario, conectado en exceso, copypasteado e ademais hai moita morralla.

Claro.

Boten un ollo ao catálogo de Círculo de Lectores. Ao seu videoclub máis cercano. Ás hemerotecas. Aos títulos editados dunha discográfica. A calquera canle de televisión. A calquera charla entre veciños. A unha páxina de Kant, a outra de Bukowski e a outra dun poeta anónimo chino. E verán que en todas elas hai elementos innecesarios e ademais moita morralla.

Estamos acostumados a vivir do innecesario.

A nosa inmortalidade o é.

Un tumor nace dese afán desmedido de inmortalidade. A un nivel subalterno e inadvertido, o celular. Pero son as nosas células as que mandan, non nós. Nós somos únicamente máis grandes. Para darlles acubillo. Para seguir os seus dictames chamándolles con candor voces interiores. Todo iso: innecesario.

Queda unha posibilidade: mercar unha columna e volvernos estilitas.

Ou iso, ou seguir comendo, lendo, vivindo innecesidades co estoicismo digno de Mishima antes do seppuku. Ah. Pero os suicidios. Tamén son innecesarios.


Que día tan bonito. Disfrúteno.




BSO: o próximo traballo de Astrud, Tú no existes.

Datos de interese:

O interesante vén sendo dosificar este tipo de datos...

Marcadores:

posté par estibaliz... 10:19 AM | 7 comments |