...mmmm...

Nun ensaio cuase-científico [permítome o luxo de non ler apenas novela. Considero de mal gusto que me raien unha vez máis con que a vida en parella é fodida e sen parella máis aínda, ou non, aliñado todo con catro ou cinco detalles da vida cultural do momento. Non teño por que seguir xustificándome]…mmm… retomo e puntualizo: nun libro misceláneo sobre ciencia leo que:

Se considera que el GMS [glutamato monosódico] intensifica el quinto gusto que se da de forma natural en algunos alimentos (los otros gustos mejor conocidos son: dulce, agrio, amargo, salado). Este quinto sabor se llama en japonés umami y se describía a veces como un gusto salado parecido al de la carne o el caldo

Que revelación. Un misterioso quinto gusto, cuxa esencia garda o denostado glutamato monosódico da comida china que como a raudais. O segredo mellor gardado da lendaria lonxevidade chinesa? Dos seus enigmáticos sabores a rata fritida estilo Pekín e magret de micho rueiro con raias? Do seu acomplexado polo e os seus violentos mollos?

O segredo da súa industria textil de roupa interior de fantasía por 5 euros?

Os xaponeses crearon nomes para cousas inauditas, cousas que nós tardariamos tres frases subordinadas en dicir. Por exemplo, relativas ao campo das emocións e os sentimentos provocados polo clima. Supoño que a un oriental névalle dentro. E a nós fascínanos a máquina quitaneves.

Un xaponés di torpemente “eu”. Referirá a si mesmo nunha despoxada terceira persoa. E refutará calquera afago persoal que lle brindes, malia que a súa obviedade dañe a vista.

Un xaponés pode darlle extrema importancia ao teu grupo sanguíneo. Case coa ansiedade coa que, nalgunha ocasión, un descoñecido che sonsaca o teu signo do zodíaco confiando en que non sexas unha caprichuda Libra ou unha airada Leo.

Un oriental cometerá centos de rarezas ante os nosos ollos ridiculamente rasgados.

Mais sen embargo umami será un significado real para el. Ese quinto gusto que a nós aínda nos resulta exótico identificar [e que é familiar como o sabor da carne, da proteína en xeral].

Así que, chegados a este momento estelar de la humanidade, recapitulemos: coñécense 7 marabillas do mundo antigo [e queren resucitar o certame..] e 7 mares e 7 moitas cousas, 6 sentidos [incluímos o sexto por imperativo cinematográfico], 5 sabores ao igual que 5 elementos, 4 poderes e 3 tristes tigres que comen trigo e 2 alternativas e 1 vida que se viva unha vez.

O umami é o sabor a proteína, ao igual que o doce revela o carbohidrato, o salgado o mineral, o amargo a posibilidade de toxinas e o agre, o deterioro. Umami é o tomate, o espárrago e a tenreira galega.

Agora ben: se as bágoas son salgadas, os ouriños amargos, a saliva doce e o seme agre… que hai en nós que sexa umami?

Poden probar unha mordedela do seu veludo antebrazo?

Desculpen. Quedei para cear iogur cun caníbal.

Datos de interese: encaixa o umami na teoría dos potenciadores do sabor da criatura mecánica? A do sushi con guaiaba ou as noces con pan [esta última é un clásico popular, como a do chocolate cun trago de zume de laranxa]?

Comprenden o que significa que levemos catalogando erroneamente os sabores culinarios durante séculos? Somentes confío en que a Pablo Conejo ou a Dani Castaño no se lles ocorra unha nova trama de conspiranoia medieval na que se aúnen sabores i elementos primordiais como eixe de varios crimes sucesivos trufados de contiños pseudotibetanos. Púxenlle unha vela a san buda para que queira alá que non aconteza iso.

Os países opulentos só falamos de comida. Os grandes cociñeiros empezan a formar novas castes de nobreza, como actores, futbolistas ou artistillas do mundo.

Somos obesos mentais

BSO: un tema opulento, que cecais saiba umami: Im Abendrot, o 4º dos 4 Derradeiros Lieder de Richard Strauss.

http://www.youtube.com/watch?v=1ILrWvAIWoM

4. Im Abendrot
Wir sind durch Not und Freude
gegangen Hand in Hand,
vom Wandern ruhen wir (beide)
nun überm stillen Land.
Rings sich die Täler neigen,
es dunkelt schon die Luft,
Zwei Lerchen nur noch steigen
nachträumend in den Duft.

Tritt her und lass sie schwirren,
bald ist es Schlafenszeit,
dass wir uns nicht verirren
In dieser Einsamkeit.

O weiter, stiller Friede!
So tief im Abendrot,
wie sind wir wandermüde-
ist dies etwa der Tod?

Por suposto, amo esta peza.

E o final maestático que nesta versión de Jessye Norman cortan sen gusto nin clemencia

Que acontece co kosmos?

Unha vez escoiteille a un escritor que deberíamos deixar de ollar tanto ao ceo e preocuparnos máis polos mundanais ruidos. Dicíao referíndose aos graves problemas que atascan á humanidade en tuberías sen saída. Dicíao referíndose ao gasto da NASA en relación ao gasto por axudar a media África a non contaxiar máis o virus do VIH. Dicíao un premio Nobel.

Os premios non me impresionan o máis mínimo. Sei de onde proceden. Ao igual que títulos académicos ou calquera sinatura estampada sobre papel caro: non o aprezo máis. Aínda que eu asistía á conferencia daquel premio Nobel, a súa pequena demagoxia que enfrontaba na balanza curiosidade cósmica e problemas sociais pareceume dunha burda manipulación: por que unha cousa ou outra?

No Anuario económico e xeopolítico do 2005 leo que a esperanza de vida en Sierra Leona é de 35 anos. Coma no neolítico. Coa preparación física de anos que se require na NASA, ningún habitante deste país africano pode aspirar a ir en misión tripulada a Marte [no caso hipotético de que poidese acceder a toda a preparación mental i estilo de vida previos]. Probablemente, finaría antes. Mesmo que viva coma un sultán. A lonxevidade herdámola, somos o que comeron os nosos pais e avós, somos as súas infeccións, os seus tumores, as súas deformidades. De certo, os humanos vivides vivimos desordenadamente. As chapuzas sociais arranxan algunhas pingueiras pero o tellado segue sen nos alcanzar a todos.

O ceo, en troques, si alcanza para todos. Ou debería.

A curiosidade que alimenta o seu estudo, o afondamento nos seus misterios, a sucesión de teorías ou modelos que expliquen a súa xénese ou o seu futuro, a simbiose entre materia e baleiro... esa curiosidade é tan humana coma o riso ou a mentira. Non pode contrapoñerse á urxencia na corrección de medidas sociais, corrección de organismos pantasma como a ONU, reparto de riquezas, mercado do petróleo ou I+D. O estudo do cosmos é o estudo do embigo humano: ningunha criatura medrou sen se meter o dedo algunha vez.

Ámbolosdous asuntos concernen á raza humana: o seu contexto cósmico e mais o caótico equilibrio dos seus habitantes. O seu kosmos e o seu kaos.

Non unha cosa ou outra.

Matizo: en toda esta investigación espacial, apéname enormemente que hindúes [ese pobo indescritiblemente dotado para as abstraccións matemáticas, talvez por mor das súas miles de divindades] e rusos [ese pobo escarchado, hipersensible e alcohólico que empezou a fabular co cosmos en forma de ciencia ficción e unha precisa enxeñería] aparezan como eclipsados polos sempiternos ingleses e americanos na constelación de investigadores do universo.

Só perdoo a Sagan [Cosmos foi unha serie mítica]. Mais non a Hawking.

Polo demais, o vergonzoso non é que o gasto celeste supere ao gasto humanitario. O vergonzoso é que se chegue a acordos internacionais en materia de dereitos humanos, comisións, altos comisionados, condonacións de débeda externa, e que o seu brutal atropelo por parte de quen asinan para a foto siga sendo constante e acalado por servizos de seguridade, branqueo de imaxe e outros dispositivos máis ou menos políticos.

Namentres, o límite de Chandrasekhar axexa para nos colapsar. Tanto se formos estrelas coma se non.

Datos de interese: Kozmic Muffin, grupo galego experimental dos 90. A súa magdalena cósmica inaugura esta categoría. Encantábame o seu son [nada poppie, senón progresivo] e unha entrañable i estraña relación vencelloume durante un tiempo ao seu batería: ambos actuabamos nunha campaña municipal de reciclaxe de residuos urbáns. Él disfrazado de porro [o da familia do allo]; eu, de colexiala listiña.

Nunca voltei saber del

Marcadores: Kozmic Muffin

Debemos establecer relacións de irmás dende a xuventude e comunicarnos a través da escrita secreta

Marcadores: Devotions